The Human League @ Ancienne Belgique (AB): Eau naturelle

België heeft op muzikaal vlak altijd een sterke band gehad met zijn Noordzeebuur. In de jaren 80 genoten geluksvogels hier via hun televisiescherm van Top of the Pops. Dit Britse programma gold als dé standaard in de popmuziek, waar carrières werden gemaakt of gebroken. Een van de onmisbare acts uit die tijd was The Human League. Hun synthpop, geleid door Philip Oakey, blijft onlosmakelijk verbonden met “Don’t You Want Me“. Deze tijdloze klassieker vangt de tienerziel van de jaren 80: dansen met tranen in de ogen, gedreven door afwijzing. Toch bleven de tieners van toen de band trouw omarmen. Van 1979 tot 2011 bracht de groep gestaag albums uit, terwijl hun liveshows niets aan kracht verloren. Deze week spelen Oakey, Joanne Catherall en Susan Ann Sulley voor vier uitverkochte zalen in ons land. De Ancienne Belgique bleek daarbij het perfecte podium om deze tijdloze band in topvorm te beleven.

Tactisch genoeg was er voor deze show geen voorprogramma voorzien, maar wel allround-dj Jo Esmat-Theunis, die de zaal met zijn plaatjes al vroeg in feestmodus bracht. Achter het levensgrote doek begon het na zijn set al te flikkeren en bewegen. Op het ritme van de nacht gaven de technische snufjes de aftrap voor “Hard Times”. Toen het doek viel, onthulde zich de grandeur van The Human League in volle glorie. Het spierwitte podium en de verhoogde synthesizers deden denken aan een futuristische set uit Star Trek. De ‘special effects’ mochten dan wat gedateerd zijn, alles was tot in de puntjes verzorgd en bood absoluut waar voor zijn geld. Toen het trio uiteindelijk de zaal betrad, voelde het alsof de cirkel rond was. De twee dames namen elk een flank voor hun rekening en voerden hun elegante danspassen met verfijning uit. Het geheel werd nooit overdreven uitbundig, maar straalde juist een stijlvolle klasse uit.

Vooral Oakey wist zijn kenmerkende podiumpresence moeiteloos te behouden. Met zijn zonnebril en strak gesneden kostuum was hij een kruising tussen David Gahan en Andrew Eldritch: pure coolness, maar altijd met precisie en controle. Vocaal smolten zijn stem en die van Joanne Catherall en Susan Ann Sulley harmonieus samen in “Heart Like A Wheel”. Van enige slijtage op de stembanden was nauwelijks iets te merken. Op de achtergrond swingde hun jonge garde livemuzikanten er enthousiast op los. Dankzij de keytars en live percussie kreeg het strakke bpm een menselijk en organisch randje. De visuals, geïnspireerd door klassieke gezelschapsspellen, benadrukten de natuurlijke en speelse uitstraling van The Human League die avond. Hoewel de zaal snel dampte van zeemzoete romantiek, was er ook ruimte voor een donkerdere sfeer. Toen de band commercieel piekte, bevond de Koude Oorlog zich immers op een kookpunt—aangevuld met een onheilspellend sentiment dat vandaag de dag nog steeds actueel is.

Het militaristische “Empire State Human” was daar een krachtig voorbeeld van: de frontman gooide zijn baritonstem volledig in de strijd. De gloedrode verlichting versterkte de dreiging perfect. Daarna bleef de balans tussen smooth new wave en strakke electro: nummers als “Lebanon” gaven een glimp van de inspiratie die Daft Punk later zou omzetten in wereldsterrendom. Hierin draaide alles om nuance. De geschiedenisles werd compleet met de YMO-cover “Behind the Mask”. Het was geen kwestie van maskers die afvielen, maar een erkenning dat synthpop en moderne dance geen puur Westers fenomeen zijn. Eer wie eer toekomt: alles draaide uiteindelijk om “The Sound of the Crowd”. De knallende drumbeat deed denken aan ontkurkende champagneflessen en toonde hoe toekomstmuziek altijd zijn tijd vooruit is. Bij dit nummer barstte de proto-eurodance sensueel open, met de vocalen van de dames op hun piek.

Sexiness kende duidelijk geen leeftijd; het draait om hoe je het brengt. Bij “(Keep Feeling) Fascination” mocht iedereen zijn innerlijke kind de vrije loop laten. Het nummer fungeerde als een ode aan de illusie dat vrienden en leeftijdsgenoten betere raadgevers zijn dan oudere familieleden. Het rebelse zat in het simpelweg blijven dansen op de regenboog. Toen die regenboog zachtjes wegebde, nam de liveband het voortouw met een vlekkeloze inzet van “Don’t You Want Me”. Extra begeleiding was overbodig: de zaal transformeerde in een groot karaokekoor dat elk woord luidkeels meezong. Toch bleef het moment magisch toen de drie zelf hun sterrenstatus lieten gelden en alle energie in de ruimte samenkwam. Om het voor zichzelf ook interessant te houden, sloot de band af met een bisronde die een smaakvolle ode bracht aan de grootmeester van de moderne disco: Giorgio Moroder. Veertig jaar geleden werkte hij samen met Oakey, en dit werd gevierd met “Good-Bye Bad Times” en “Together in Electric Dreams”. Deze nummers voelden als een dubbel intergalactisch avontuur, een krachtig statement van The Human League’s optimisme en visie. Het slotakkoord bevestigde hun blijvende stempel op de hedendaagse muziek.

Deze week spelen ze op donderdag (28/11) en vrijdag (29/11) in De Roma. Beide shows zijn uitverkocht, maar voor beide is een wachtlijst geopend.

Facebook / Instagram / X / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Hard Times
Love Action (I Believe in Love)
Mirror Man
Soundtrack to a Generation
Heart Like a Wheel
Life on Your Own
The Lebanon
One Man in My Heart
The Path of Least Resistance
Empire State Human
Louise
Behind the Mask (Yellow Magic Orchestra-cover)
Open Your Heart
All I Ever Wanted
The Sound of the Crowd
Tell Me When
(Keep Feeling) Fascination
Don’t You Want Me