© Paloma Bomé
Nada Surf is een band die al sinds de jaren negentig het mooie weer maakt en eigenlijk nooit de grote doorbraak kon realiseren. Het viertal wordt vaak gereduceerd tot hitje “Popular” uit de jaren negentig, maar eigenlijk is de groep gewoon blijven degelijke platen afleveren. Zo ook eerder dit jaar met Moon Mirror, het tiende al. Ideaal dus om nog eens naar Brussel af te zakken, en de Orangerie was uitverkocht, wat aantoont dat de band toch wel zijn publiek kan bereiken. En dat zag alweer een degelijke show van de heren uit New York, die hun carrière samenvatten in iets meer dan anderhalf uur.
Openen mochten de Rotterdammers van Elephant, en dat deden ze uitstekend. De groep brengt in maart een nieuw album uit en probeerde in de Botanique vooral een nieuw publiek voor zich te winnen. Dat deed het viertal met dromerige indierock die leuke melodieën bevatte, en vooral een zeer aangenaam, rustige tempo herbergde. Daardoor kon je eigenlijk blijven luisteren naar de muziek waarbij ook subtiele gitaarsolo’s en zachte vocals nooit ver wegwaren. Je hartje werd een klein beetje verwarmd door de mooie samenzang, en dankzij de leuke liedjes was iedereen ook meteen mee om weg te dromen. Er zullen dus wel wat zieltjes gewonnen zijn door Elephant.
Naast Moon Mirror, is ook Let Go altijd een plaat gebleven die Nada Surf nauw aan het hart is blijven liggen. Dat opener “Inside of Love” meteen de emoties op de voorgrond plaatste, liet iedereen in de zaal toch een klein beetje smelten. De prachtige stem van Matthew Caws heeft iets als een warm dekentje en iedereen in de zaal kon er zich gezamenlijk onder verwarmen. Met zijn vieren weten de mannen van Nada Surf toch altijd de juiste snaar te raken door de songs rustig te laten openbloeien en op het eind net nog dat tikkeltje meer emotie in het geheel te steken.
Toch kwamen er af en toe ook wel wat rockers hun neus aan het venster steken. “Hi-Speed Soul” rockte iets steviger en ook “Intel and Dreams” uit de nieuwe plaat kon de donkere rocksound omarmen. Het was goed dat er af en toe gebroken werd met de iets meer melancholische geluiden, om op die manier je publiek ook niet te overdonderen met emoties. Nada Surf moet je dan ook de kneepjes van het vak niet meer leren, en als volleerde Franstaligen spraken de leden de zaal gedurende de hele avond ook in het Frans aan. Leuk natuurlijk voor de Brusselaars in de zaal en het toonde ook aan dat de band wist waar ze mee bezig was.
Op het podium zagen de vier bandleden er weliswaar heel braaf uit. Een dresscode was er niet, het was gewoon simpel en doordeweeks. Enkel bassist Daniel Lorca viel natuurlijk weer op met zijn grote dreadlocks, en ook drummer Ira Elliot was wat kleurrijker. Het draait bij Nada Surf dan ook niet om de looks of om tierlantijntjes, de muziek primeert. Die lijkt bij de Amerikanen ook alleen maar beter te worden met de leeftijd. De volwassen sound die in al hun recente albums kruipt, komt ook live heel sterk naar voor. Hierdoor werd iedere song die de passeerde, vol intensiteit en passie afgewerkt.
Nadat we al een hele reeks nieuwe songs te horen kregen, was het duo “See These Bones” / “Blonde on Blonde” voor het publiek een welgekomen herkenningspunt. De zaal begon dan ook bij die eerste al wat uitbundiger te bewegen en bij die tweede werden de stembanden toch al eens ingezet. Het zijn twee intense nummer elk op hun manier en live lijken ze ook de sterkte van Nada Surf in de verf te zetten. Dat er daarna nog twee nieuwe liedjes passeerden, haalde de schwung terug uit de set, maar het was niet dat de songs niet goed waren, gewoon minder uitzonderlijk dan de vorige. Een “Hyperspace” zette dan maar snedig het einde in en dat kon het publiek duidelijk smaken.
Natuurlijk moest “Popular” nog voor het orgelpunt zorgen in de bisronde en dat gebeurde vanzelfsprekend. Het nummer blijft atypisch in de set als je het vergelijkt met alle andere songs van Nada Surf, maar het blijft wel een unieke song die ontegensprekelijk bij de sound hoort. “Always Love” was dan weer het prachtige einde van de set met elektrische gitaren, want Nada Surf eindigde pas echt a capella door enkel met akoestische gitaar en vier stemmen “Blizzard of ’77” te spelen. De zaal was muisstil en de mensen die de lyrics kenden, zongen heel subtiel mee.
Zo toonde Nada Surf dat het ook heel intiem kan eindigen en die intimiteit zit in zowat iedere song van de band. Net daardoor is het muzikaal altijd genieten en wegdromen bij een set van de band, en dat was in de Orangerie niet anders. De nieuwe songs mogen zich perfect mengen met het oude werk en zo kunnen we enkel maar concluderen dat Nada Surf enkel maar goeie songs blijft maken zonder aan kwaliteit in te boeten en dat live ook blijft bewijzen.
Setlist:
Inside of Love
Hi-Speed Soul
In Front of Me Now
Come Get Me
Killian’s Red
Intel and Dreams
Losing
Mathilda
The Plan
Là pour ça
Second Skin
New Propeller
See These Bones
Blonde on Blonde
The One You Want
Open Seas
Hyperspace
Popular
Always Love
Blizzard of ’77
