Yellowcard @ Trix: Oceaan van nostalgie

Vorig jaar vierde het bejubelde doorbraakalbum van Yellowcard zijn twintigste verjaardag. Om dat te vieren tourde de band toen doorheen hun thuisland om de plaat nog eens uitgebreid voor te stellen. Omdat Ocean Avenue een plaat is die nog steeds de grootste successen van de band herbergt, mocht ook Europa niet ontbreken en dus volgde er een jaar later een Europese tour. Het was meteen ook de eerste keer dat de band naar België kwam sinds ze in 2017 ophielden te bestaan en dus was er wel anticipatie. De Trix in Antwerpen mocht de band op die manier twee keer verwelkomen, op 20 en 21 november. Beide shows zijn volledig uitverkocht. Een unicum, en dus stonden ze op de eerste van twee shows vol enthousiasme om al dat publiek te entertainen.

Yellowcard had voor zijn tour dezelfde bands mee als in de Verenigde Staten. Een bende vrienden, zo werd doorheen de avond wel eens gezegd, en dus mocht This Wild Life de avond op gang trappen. Dat gebeurde vooral heel rustig doordat de muziek van het duo vooral met akoestische gitaren wordt gebracht. Het is een mix tussen emo en singer-songwriter waardoor het gevoel altijd centraal staat. De meest opvallende momenten waren er als de hoge stem in combinatie met een pedalsteel werd gebruikt. Poppunk met een pedalsteel dus, zoiets hadden we nog nooit gezien. Het werkte wel, al voelde het daarna toch allemaal wat te geforceerd aan. De zanger wilde net iets te veel van het publiek en ook de nummers voelden allemaal wat te vlak aan. Vooral toen hij heel Amerikaans op het einde plots bongo’s speelde en een zware logge riff als afsluiter speelde, terwijl we daarvoor vooral heel veel rustige songs hoorden. Net iets te veel willen dus en dat is altijd lastig.

De meest succesvolle plaat van Story of the Year heet Page Avenue en kwam ook uit in 2003. Niet toevallig dat die band dan ook mee mag op tour met Yellowcard. Je zag wel meteen dat de band in een hogere liga speelde door een grootse banner, maar ook door de vollere sound. Dan Marsala stond als een rasechte frontman op het podium en eens hij daar het podium betrad, wist hij perfect af te wisselen tussen clean vocals en screams waarbij zijn clean vocals niet altijd even toonvast waren. Dat viel het meest op bij “Sidewalks”, een nummer dat een rustpauze inlaste na de vele riffs en krachtige gitaren die we voordien al hoorden. Het publiek wilde dat niet en ook de stem van Marsala leek er niet klaar voor. Gelukkig was dat het enige mindere puntje van de set, want qua inleving (de gitaristen liepen constant overal op het podium) en songs (vol grootse refreinen en krachtige meezingmomenten) bleef de band er volledig voor gaan. Met grootste hit en afsluiter “Until The Day I Die” werd er nog groots uitgepakt en meegebruld om zo een publiek te hebben dat helemaal klaar was voor het hoofdgerecht.

Het was duidelijk dat Yellowcard geen tijd zou nemen om het publiek op adem te laten komen. Van zodra ze het podium betraden, werd met “Way Away” al direct een van de bekendere nummers uit Ocean Avenue op het publiek afgevuurd. Zanger William Ryan Key liet zijn herkenbare stem al direct door de zaal knallen en violist Sean Mackin stond meteen klaar met de klassieke vioolsounds die het nummer zo typeren. Mackin was er daarnaast vooral ook als publieksmenner, want als hij niet moest spelen op zijn viool, dan zorgde hij dat het publiek ofwel sprong, ofwel meezong, zodat het niet aan energie inboette. De twee zijn nota bene de enige leden die Ocean Avenue ook effectief hebben meegemaakt en dat merkte je ook bij de inleving van de songs.

De plaat werd niet integraal gespeeld, maar afgewisseld met andere klassiekers uit het arsenaal van de band. Daartussen kregen we ook nog heel wat anekdotes te horen van Key die af en toe praatjes van boven de minuut hield. Het toonde wel aan dat het allemaal wat betekende om hier te staan met dat album, en ook de achtergrond was leuk om te horen, maar het haalde de schwung soms uit de set. Zeker als je een furieus begin kreeg met ook nog eens “Lights and Sounds” en “Believe” die als een splinterbom doorheen de zaal werden gedeeld.

Het eerste rustmomentje in de set was er met “One Year, Six Months”. Het was de enige song van de avond waarbij ook een akoestische gitaar werd bovengehaald en het zorgde voor een intiemer sfeertje. Dat het zowat in het midden van de set kwam, was fijn, maar het was “Empty Apartment” dat echt de emoties naar boven liet komen. Dat Yellowcard ook weet hoe ze een gevoelige song moeten maken, staat buiten kijf. Je merkte dat het publiek de longen uit zijn lijf song tijdens deze meer zogenaamd melige songs.

Terwijl het daarna toch een beetje wachten was op echt grootse songs, bleef Yellowcard wel aan een strak tempo doorspelen. De band gaf altijd een volle sound en het publiek werd naar het einde toe ook alleen maar wilder. Er volgde nog net voor de grote apotheose nog een nieuw nummer dat alleen maar goed doet beloven voor de rest van de carrière van Yellowcard, want slecht klonk het zeker niet. Uiteindelijk waren het “Only One” en natuurlijk “Ocean Avenue” die de set mochten afsluiten. We denken dat heel Antwerpen hoorde hoe iedereen zijn jeugd nog eens herbeleefde door de songs luidkeels mee te brullen. De band speelde ze vol intensiteit, net zoals ze iedere vorige song ook al hadden gebracht. Niemand stond stil en af en een toe was er een klein momentje om het publiek te horen: het was subtiel, maar nooit geforceerd.

Yellowcard speelde zo net geen anderhalf uur zijn grootse hits en de belangrijkste songs uit het klassieke album. Het werd een show waarbij de groep aantoonde dat ze na meer dan twintig jaar nog lang niet zijn uitgespeeld en hun unieke mix van viool en poppunkriffs nog steeds beklijft. De band stond als een huis, maar er was wel een klein dipje met iets te veel trage minder bekende anthems in het midden. Buiten dat ene puntje kritiek, bracht de band toch een prachtige ode aan Ocean Avenue. Als ze deze zomer op een festival spelen en maar een uurtje krijgen, gaan we ervan uit dat het alvast nog strakker wordt.

Vanavond (21 november), spelen alle drie de bands nog eens in Trix, maar ook die show is volledig uitverkocht.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Way Away
Breathing
Lights and Sounds
Believe
Fighting
Rough Landing, Holly
Life of a Salesman
One Year, Six Months
Empty Apartment
Keeper
Always Summer
Awakening
Back Home
With You Around
Better Days
Only One
Ocean Avenue