© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Sleep Token werd officieel opgericht in 2016, maar slimme marketingstrategieën brachten de band ‘plotseling’ naar de top. Frontman Vessel verwijderde oudere muziek, zoals Two, van streamingplatforms om te laten zien dat het anders en grootser kon. Dit was echter geen zelfverloochening: de Britse metalband bouwde vooral online een mysterieuze sfeer en sterke identiteit op. De coronapandemie droeg bij aan de spanning rond de vraag wie er fysiek achter de band schuilgaat. Door de snelle opeenvolging van Sundowning, This Place Will Become Your Tomb, en Take Me Back To Eden bleven fans en critici de band op de voet volgen. Toen concerten weer mogelijk werden, stond de band klaar om de podia te veroveren. Dat Sleep Token in minder dan twee jaar tijd van de Metal Dome op Graspop Metal Meeting naar Vorst Nationaal groeide, bevestigde de hype ook cijfermatig. Een zaal zoals Vorst Nationaal vullen vraagt voor bands meer dan alleen goede kijk- en luistercijfers. De show moet best bol staan van de inhoud om het publiek echt te imponeren.
Bij binnenkomst viel ons meteen de catwalk en de indrukwekkende verlichting op. De grote backdrop van Bilmuri hield het grootste deel van Sleep Token’s opstelling nog verborgen, maar de supportact mocht alvast het podium uitproberen. Zanger Johnny Franck had allesbehalve last van podiumvrees. Met een frisse mix van radiovriendelijke metalcore en bubbelgumpop wist hij het publiek perfect op te warmen na de kou buiten. Het jonge publiek at uit hun hand. Ondanks de schreeuwerige hoofdletters in de songtitels van AMERICAN MOTOR SPORTS, klonken de nummers live verre van overdreven. De set, doorspekt met typisch Amerikaanse, melodramatische bindteksten, denderde voort als een energieke ADHD-trein. Gabi Rose, met haar knalrode haar, trok vooral de aandacht met haar coole saxofoon- en dwarsfluitspel. Bilmuri bewees met deze eerste show op Belgische bodem klaar te zijn voor een eigen podium en hintte met een aankondiging alvast op een volgende show op 18 maart in Zappa.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Toeval of niet, Sleep Token’s ‘Ritual of Brussels’ vond plaats op Internationale Mannendag, een dag die mannen aanmoedigt om open te spreken over mentale problemen. Hoewel Vessel in zijn gekende Mordor-achtige kleding een angstaanjagende verschijning leek, was dit slechts een façade voor de littekens op zijn ziel. In plaats van de show met overdreven pyro te openen, koos de band voor een hightech lichtshow. Toen de oogverblindende spots aangingen en “The Night Does Not Belong to God” inzette, had Vessels stem een bijna troostend effect op het publiek. De synchrone lichteffecten en de beats per minuut maakten het concert tot een meeslepende filmervaring, met Vessel in de hoofdrol. Zijn expressieve lichaamstaal bracht de muziek volledig tot leven. Als een priester achter zijn banner en tegelijkertijd een begenadigd danser gaf Vessel uitdrukking aan zijn emoties.
De ingestudeerde danspassen op de verlichte catwalk waren een genot om naar te kijken. Hij danste letterlijk zijn frustraties van zich af, waarbij hij soms zelfs begon te rappen. De hiphopelementen deden sterk denken aan Linkin Park, een band die net als Sleep Token nu-metal als springplank heeft gebruikt naar een unieke, eigentijdse sound. Vanaf het begin zette “The Offering” hun onderscheidende stijl neer, terwijl later in de show “Chokehold” en de krachtige drumsolo van drummer II de bombast tot een hoogtepunt brachten. Ondanks de ninetiesachtige lichteffecten waanden we ons toch in 2024, waarin gifgroen een modetrend is geworden. Fontaines D.C. bracht vorige week nog romantiek naar Vorst met diezelfde kleur. Sleep Token gaf er met “Take Me Back to Eden” een biologische metafoor voor de Hof van Eden aan, waarin stilte en lawaai op een smeuïge manier samenvloeiden.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
De drie ingesproken intermezzo’s, waarin zowel een mannelijke als een vrouwelijke stem een donkere ondertoon gaven, voegden een algemene Bijbelse sfeer aan de show toe. Het popgehalte van de show was onmiskenbaar, en al snel werd duidelijk dat de fragmenten, net als in Taylor Swift’s The Eras Tour, het evolutiepad van Sleep Token illustreerden. Hoewel elk van hun drie albums een eigen karakter heeft, kwamen deze juist goed tot uiting in de setlist, die voornamelijk bestond uit opeenvolgende nummers uit dezelfde periode.De verrassingseffecten en de ‘wow-factor’ kwamen vooral van Vessels performance en de technische omlijsting. Zo wist hij, tijdens de sombere piano-intro van “Atlantic,” het publiek zonder enige aansporing te betrekken: een zee van smartphonelichtjes schitterde als bakens vanaf de bovenste ring tot aan het middenplein. Hetzelfde gold voor zijn akoestische solo van “Missing Limbs.”
Ondanks dat ze relatief weinig konden – of mochten – toevoegen aan de interactie an sich, zorgde het drievoudige koor bij “Granite” voor de nodige muzikale strelingen. Leadgitarist IV toonde bovendien zijn bekwaamheid door het publiek moeiteloos te boeien. Aangezien de bandleden allemaal uitgedost waren in een stijl die aansloot bij hun ‘leider’, was de vergelijking met Tobias Forge en zijn Nameless Ghouls snel gemaakt. Toch kwam Sleep Token qua spelbeleving nog niet helemaal op dat niveau; voor ons voelde deze show in Vorst Nationaal op alle vlakken iets te steriel aan. Adembenemend was het echter wel. Door de hypermoderne productie begrijpen we dat bepaalde interactie onmogelijk was, maar een bedankje of verwijzing naar ons land had op zijn plek geweest. Wanneer Vessel bijvoorbeeld uit het zicht verdween door onder het podium te verdwijnen, zorgde de terugkerende projectie van het logo ervoor dat we ons bleven realiseren dat we naar Sleep Token keken. Hoe dan ook, de band zette het lot feilloos naar hun hand. Vessel wist wat hij waard was, en zijn fans kregen in een dik anderhalfuur alle prikkels die ze van hem konden verlangen.
Facebook / Instagram / X / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
The Night Does Not Belong to God
The Offering
Dark Signs
Higher
Atlantic
Hypnosis
Like That
Alkaline
Missing Limbs
Chokehold
The Summoning
Granite
Rain
Ascensionism
Take Me Back to Eden
Euclid
