In het druilerige Edinburgh, Schotland, voltrekt zich in 2017 een mirakel: Harry Valentino start een funkband. Funk! In Edinburgh! Je moet er ooit geweest zijn om te begrijpen hoe groot het contrast is tussen dat soort muziek en dat soort stad. Valentino noemt de funkband High Fade. Ze beginnen te busken en spelen in lokale clubs, met een steeds wisselende bezetting. Wanneer Valentino en bassist Oliver ‘Oli’ Sentance in 2022 drie verschillende drummers én een percussionist hebben, stelt Valentino orde op zaken: Calvin Davidson wordt de vaste drummer, ze zeggen allemaal hun job op en besluiten samen de wereld te veroveren.
Dat klinkt zonder enige twijfel als het script van een wel heel slechte film, maar kijk, een jaar later doen sociale media waar ze goed in zijn: een hype creëren. Een video van het trio dat “Burnt Toast & Coffee” speelt op een straathoek in Edinburgh zet Instagram en TikTok in lichterlaaie. Nog een jaar later worden ze genamecheckt door Jack Black, Cypress Hill en Brad Wilk van Rage Against the Machine, touren ze de wereld rond en hebben ze een debuutalbum uit: Life’s Too Fast.
Nu hebben we in grote roze neonletters ‘Don’t believe the hype’ boven ons bed hangen, dus we waren eens benieuwd. Opener “Take Me To The Floor” verrast meteen: niet de rondstuiterende funk van oudere nummers zoals “Fur Coat” en “The Jam”, maar een relaxte, midtempo groove. De intro ligt dicht bij “Shaft” van Isaac Hayes, strofe en refrein zouden zomaar van de Chili Peppers kunnen zijn, met dank aan de vette bas van Oli die met alle aandacht gaat lopen. En terecht. Een minuutje voor het einde droppen ze dan toch een funkbom: de groep trapt de turbo in en ramt het einde eruit. Headbangeueueueueuh!
“Taking Care of Business” neigt meer naar funky classic rock, mocht dat genre al bestaan. Terwijl in “Pick Me Up” de echo’s van de ouwe Peppers opnieuw weergalmen: catchy riff, drums à la Chad Smith, en meer gerapte dan gezongen strofes. Eerste single “Bone To Pick” is blijkbaar een publiekslieveling: met het refrein ‘To the left, to the middle, to the right’ gaan de handjes vrolijk de lucht in. Zonder dat Regi ook maar in de buurt te bekennen is. Mooi.
“I Hate This Road” noemen we een jeugdzonde. De intro is gewoon de intro van “Rock and Roll” van Led Zeppelin, maar dan minder goed. Wat volgt is iets Status Quo-achtigs waarvan we het nut niet inzien. Waarom dit en niet, pakweg, een knaller als “Chameleon”, een single die dit jaar ook in ons hoofd explodeerde? Met “Gossip” (die drumbreak!), “Sharpen Up” (check zeker ook de jazzy, dancey Opolopo-remix) en “Life’s Too Fast” eindigt het album gelukkig wel met High Fade zoals we High Fade kennen: een trio virtuoze funkmeisters.
Conclusie? Om eerlijk te zijn missen we een beetje de brandstof die van de hype zo’n onweerstaanbare raket maakte: de hyperkinetische energie. Die hebben ze net iets teveel opgespaard tot het einde. Wat hen helaas een halve ster kost. Is Life’s Too Fast dan een slecht album? Verre van. We zijn meer dan blij dat er nog jonge snaken bestaan die op zo’n magistrale wijze furieuze en iets minder furieuze funk de wereld in kegelen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Gossip”, ons favoriete nummer van Life’s Too Fast in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
