© Naz Kawakami
New York; bekend, berucht en tevens een muziekstad die kennelijk nooit slaapt. Als jonge band een inspirerende plek, maar ook eentje die je kan overweldigen en waar het niet altijd makkelijk is om op te vallen. Been Stellar kan er niet alleen een boek over vol schrijven, maar zingt er ook liedjes over. Het vijftal bokste een tijdlang tegen zijn eigen schaduw, alvorens dit jaar met een ijzersterk debuutalbum op de proppen te komen. Scream from New York werd unaniem goed onthaald en mag zich zelfs een van de betere debuutalbums van het jaar noemen. Nadat de groep in maart reeds in Vorst Nationaal speelden in het voorprogramma van The 1975, liet ze deze keer op eigen houtje de Witloof Bar van de Botanique volledig vollopen.
De Brusselse epona mocht om acht uur voor wat sfeer proberen te zorgen in een al aardig gevulde Witloof Bar. De 23-jarige artiest werkte voor haar nieuwe ep samen met producer Mathias Stal (Kids With Buns, ise) en trakteerde daarvan al heel wat nummers in haar korte set. Inspiratie haalt ze naar eigen zeggen uit The Strokes en Mazzy Star, al hoorden we daar eerlijk gezegd niet zoveel van terug in haar muziek. Begeleid door een drummer en een gitarist bracht epona wel behoorlijk wat energie voor de dag en sprong ze zelf de hele tijd van de ene kant naar de andere, terwijl ze zowel in het Engels als in het Frans haar nummers zong. Aan vertrouwen ontbrak het haar duidelijk niet, alleen vocaal bleven we, naarmate het optreden vorderde, op onze honger zitten. Haar stembanden hadden net iets te weinig pit en bleven, ondanks enkele uithalen, te vaak hangen in eenzelfde dimensie. We geloven wel in het project, maar met iets rustigere muziek zou haar talent net iets beter naar voren komen.
Cool, cooler, Been Stellar. Het vijftal nam punctueel om negen uur plaats op het podium en zette met “Scream From New York, NY” meteen een statement van jewelste neer. De drums van Laila Wayans deden ons aanvankelijk verschieten, maar al snel voegden de anthemische gitaren zich bij het geheel. De gekende opbouw van het nummer op de gelijknamige plaat kwam live zowaar nog straffer binnen. Toen wist je als toeschouwer eigenlijk al: dit gaat een straf optreden worden. In linea recta volgde de aanstekelijke energie van “Passing Judgment”, een toepasselijk vervolg dat, mede door de licht chaotische feel van de drums en de baslijn, nog cooler klonk. Het enige nadeel was dat de stem van frontzanger Sam Slocum iets te stil in de mix zat en nauwelijks boven de strakke instrumentatie uitkwam.
Het vijftal speelde in de Botanique in een iets andere opstelling dan gebruikelijk. Door in een cirkelopstelling te spelen konden de leden elkaar goed aankijken, en het leek wel alsof we te gast waren in hun repetitiekot. Gelukkig klonk het beter dan een doorsnee repetitie, en speelde de band de nummers met behoorlijk wat venijn aan elkaar. “Start Again” deed ons wat denken aan Radiohead met een vrolijke noot à la Vampire Weekend, terwijl “Shimmer” mooi groeide en de grootsheid van de studioversie wist te behouden. Gitarist Skyler Knapp speelde met zoveel overgave dat hij zich meermaals volledig verloor in de muziek. Het podium bleek vaak te klein voor zijn wilde bewegingen, en het was een wonder dat hij er niet vanaf donderde.
Knapp was overigens ook een van de redenen waarom “Manhattan Youth” uitgroeide tot een van de verrassingen van het concert. Het nummer, dat ooit ontstond in een jamsessie, straalde die oorsprong uit en bood ruimte voor nieuwe improvisaties. Ook “Ohm” kreeg gisteren nog net iets meer glans. Het begon melancholisch, maar groeide al snel uit tot een krachtig hoogtepunt met loeiende gitaren. Been Stellar speelde strak en met een moeiteloosheid waar veel bands alleen maar van kunnen dromen. Dat het klaar is voor grotere zalen, bleek trouwens uit het grootse “Sweet”. Ondanks dat de zang van Slocum ook hier iets luider had gemogen, zette het vijftal een indrukwekkende prestatie neer.
Hun voorlopig bekendste nummer, “Pumpkin”, parkeerde de band net iets voorbij halverwege de set. De pulserende baslijn van Nico Brunstein sprong meteen in het oor en liet je de rest van het nummer niet meer los. De korte introductie van frontzanger Sam Slocum ging eerder geruisloos voorbij, iets wat niet gezegd kan worden van het tedere “Takedown”. Slocum nam voor de gelegenheid een akoestische gitaar ter hand. De rest van de band gebruikte het moment om even op adem te komen en vulde het nummer decent aan, waardoor het nog meer charme kreeg. Daarna ging het tempo onherroepelijk de hoogte in, dankzij Laila Wayans, die achter haar drumvellen haast metronomisch “All in One” naar een hoger niveau tilde.
Veel hoefde Been Stellar niet meer te doen om zijn passage in Brussel onvergetelijk te maken. “Kids 1995”, een van de eerste nummers die ze ooit schreven, bracht nog wat ruwheid in het optreden, maar bleef tegelijkertijd strak en onweerstaanbaar goed klinken. De laatste, en wellicht strafste, stoot was “I Have the Answer”. Dit nummer werd ingeleid door een indrukwekkend feedbackfestijn waarin Knapp zijn snaren tot het uiterste dreef. De chaos klonk prachtig en werd perfect opgevangen door de rest van de band. Met een finale tour de force blies Been Stellar iedereen omver die toen nog niet al lang was weggeblazen. De band maakte, kortom, een verpletterende indruk in de Botanique en mag zich meer dan terecht een van de coolste indiebands van New York noemen.
Facebook / Instagram / X / Website
Setlist:
Scream From New York, NY
Passing Judgment
Start Again
Shimmer
Manhattan Youth
Ohm
Sweet
Pumpkin
Takedown
All in One
Kids 1995
I Have the Answer
