©Charlie Boss
Op zijn 25ste heeft MJ Lenderman toch al een heuse discografie bij elkaar geschreven. Dit jaar kwam daar zo al zijn vijfde album Manning Fireworks bij en daarmee zette hij zich ook definitief op de kaart. Door de kaart van slacker te trekken en dat af te wisselen met intieme, breekbare teksten, had hij meteen de juiste formule klaar. Dat hij succes heeft, bleek ook met zijn Europese doortocht. Zijn volledige tour was uitverkocht en ook in de Botanique was dat niet anders. Het was namelijk zo dat hij een upgrade kreeg van de Witloof Bar naar het Museum en zo kon hij dus iedere fan verblijden met zijn muziek.
Hollow Hand mocht de avond op gang trappen en dat nam de band tamelijk letterlijk. Er werd namelijk meteen heel veel energie gegeven en we voelden ons overdonderd door de kracht die werd tentoongespreid. Het was weliswaar een eenmalig krachtig schot, want de verdere set baadde vooral in americana. Grappig, zeker omdat de band uit Brighton komt en verder geen band heeft met de uitgestrekte vlaktes van dat land. De aangename set zette zich zo uitmuntend verder, met op het eind toch weer een krachtiger nummer om zo de cirkel rond te maken. Veel unieke songs hoorden we niet, maar gezellig was het wel.
MJ Lenderman startte meteen met een hele reeks liedjes uit zijn nieuwe plaat. Het is dan ook logisch dat je je nieuwe paradepaardje meteen in de kijker wilt zetten. Wat wel straf was, was dat het meteen ook de singles waren die hij naar voor schoof. “Manning Fireworks” pakte ons zo in met een viooltje, terwijl “Wristwatch” net iets meer rock’-n-roll uitstraalde. De profilering was compleet toen “Rudolph” op het eind uitmondde na een gitaarsolo in het fragielere “Toontown”. MJ Lenderman wist heel goed waar hij mee bezig was en we waren nog geen halfuur bezig.
Nummers lang uitspinnen is een van MJ’s talenten en het werd ook doorheen de set meer dan duidelijk dat MJ Lenderman inzette op zijn sterke instrumentaliteit. Bindteksten waren schaars en voelden nogal ongemakkelijk aan, waardoor het meestal best grappig was wat hij zei. “Bark at the Moon” was zo’n song waarin het talent van de band helemaal naar voor kwam. Het gezellige begin kwam helemaal tot explosie op zijn eind met wat noisy gitaarsounds waarbij de stilte werd opgezocht. Het publiek bleef vol concentratie luisteren en toen het vlot overging in “No Mercy”, was er ook daar genoeg aandacht voor.
Dat publiek liet zich ook volledig meeslepen in de set van MJ Lenderman. “She’s Leaving You” zorgde wel voor wat vreugdekreten omdat het een van zijn meest meezingbare songs is, maar verder bleef de zaal vooral heel rustig luisteren. MJ Lenderman en zijn band vergden dan ook veel concentratie door de manier waarop iedere song werd opgebouwd. Je hebt de rasperige stem van Lenderman zelf die heel interessante teksten vertelt waaraan je jezelf toch af en toe kan spiegelen. Zeker bij “She’s Leaving You” gingen de emoties de hoogte in, vooral toen het nummer naar het einde alleen sneller en meer emotioneler binnenkwam.
De band die MJ Lenderman met zich had meegebracht, was ook eentje waarop hij kon bouwen. Er werd spontaan afgesproken wat het volgende nummer zou worden en met enkele gitaren, een kenmerkende pedalsteel en een piano, had iedere song zijn rijk geluid dat nodig was om gelaagdheid aan de man te brengen. Zo hoorden we natuurlijk heel wat sterke gitaarsolo’s, wat natuurlijk hoort bij de muziek die MJ Lenderman brengt. Dat hoorden we onder meer in het meest recente “Pianos” dat niet enkel opvallende piano’s op het eind had, maar evengoed zijn instrumentaliteit kon laten spreken.
Nadat we van MJ Lenderman toch vooral gemoedelijke en zeer aangename slacker met af en toe een zachte noisy explosie hoorde, was “SUV” een vreemde eend in de bijt. De track was heel snedig en voelde zelfs wat punky aan. Lenderman schreeuwde zijn longen uit zijn lijf en het korte nummertje gaf plots aan dat er ook wel eens agressie in zijn muziek kan zitten. Met een cover van Neil Young, waarmee hij de liefde wilde laten overheersen, en het heerlijke “Knockin’” sloot Lenderman zijn set af. Vooral die laatste werd nog eens wild meegezongen door de zaal, wat aantoonde dat ook die niet ongekend was voor iedereen.
Uiteindelijk kwam hij na een heel lang en luid applaus terug voor nog twee liedjes. Eentje die wat meer groovy was en een ander met nog wat donkere gitaren, maar elk in de stijl die we al een hele set lang te horen kregen. MJ Lenderman legde zijn talent op tafel en wij mochten er heerlijk van dineren. Lenderman heeft heel sterke songs die kunnen meegebruld worden, maar evengoed nummers die je recht in het hart raken en iedere gevoelige snaar laten trillen. Op die manier wist hij samen met een uitstekende band toch een straffe set neer te zetten die naar meer smaakte en voorbij was voor je het wist.
Setlist:
Joker Lips
Wristwatch
Rudolph
Toontown
Manning Fireworks
On My Knees
Bark at the Moon
No Mercy
She’s Leaving You
Rip Torn
You Don’t Know The Shape I’m In
You Have Bought Yourself a Boat
TLC Cage Match
Basketball #2
Pianos
SUV
Catholic Priest
Lotta Love (Neil Young cover)
Knockin’
Someone Get the Grill Out of the Rain
Tastes Just Like It Costs
