In Nederland is er een beweging opgestaan tegen de vervlakking van hun eigen muzikale moeras. Bewust of onbewust heeft men genoeg van de ‘Kensingtons’ die zelfs in een ondergelopen polder hun hoofd niet boven het maaiveld durven uitsteken. Met acts als Tramhaus, Marathon en Personal Trainer waait er nu een heerlijke tegenwind over de commerciële en risicoloze tulpenvelden. Die wind waaide er al langer, maar er bleven er helaas enkele onder de Laaglandse radar, zo ook I Believe In My Mess. Waar de eerder genoemde bands onder de postpunk noemer kunnen worden geschoven (wie niet…?), blinkt I Believe In My Mess juist uit in een opwindende cross-over van alles. En juist zij verblijden alle Lage Landers nu met hun tweede album: We Can’t Be Wrong.
I Believe in My Mess bestaat uit het duo Geert de Groot en Frank van Praag. Misschien geen jonge honden, maar de Amsterdamse heren bestoken al decennialang de alternatieve scene. Zo spelen ze beiden in de indie- en garagerockband Scram C Baby. Maar ook Bauer, Solex en Fatal Flowers staan op hun cv. I Believe In My Mess is hun eigen project, hun eigen vrijheid, die terug te horen is in hun muziek. Volgens Bandcamp is het ‘een rommelige wereld van indie, afro en dub tot elektronica, krautrock en nog veel meer’. Een wereld die wordt gecreëerd in hun eigen ‘Messy Sound Studio’, los van elk regulier bandidioom. De naam komt van een uitspraak van Lee ‘Scratch’ Perry en betekent zoiets als ‘Ik doe de dingen op mijn manier’. En zo worden de songs ook opgebouwd: laag voor laag, zonder concreet idee of compositie vooraf.
Ze begonnen samen in 2016, om vier jaar later hun debuut Do Unto Others uit te brengen. Enthousiast ontvangen, helaas in veel te beperkte kring. Nu is er de opvolger We Can’t Be Wrong. ‘Een verwijzing naar mensen die alleen hun eigen geluid willen horen via social media. En zo bewijs denken te zien van hun eigen gelijk.’ Treffend verbeeld in het artwork: Een zwart-wit foto, waarop de mensen met hun rug naar je toe staan. ‘Ze kijken niet naar wat er gebeurt, maar ze denken wél dat ze gelijk hebben.’
We Can’t Be Wrong is een heerlijke muzikale brij. Veel verschillende smaken, goed gekauwd en dan, floep, terug op het bord. Heerlijk genre-overstijgend, waarbij het volgens de heren draait om ‘vreugde, frisheid en inspiratie’. Muziek voor de dansvloer, maar gelijk ook ‘mental food for thought’, met de mantra als inslijtende kracht. In vergelijking met de vorige plaat is er nu meer ruimte voor melodieën en hooks. En heeft de eigen zang een prominentere rol. De dwarse dubs en stemsamples zijn daar vaak ondergeschikt aan: verknipte stemmen uit interviews, nieuwsprogramma’s, podcasts en ander audiovisueel materiaal. Maar ook teksten van de dichters Lawrence Ferlinghetti en Allen Ginsberg komen langs. Het geeft de muziek een heel artistiek gevoel, ietwat vintage, waarbij de jaren zeventig vaak komen bovendrijven.
Er gebeurt ontzettend veel in elk afzonderlijk nummer. Zo veel dat het ondoenlijk is om alle elf songs te bespreken. Zoals de muziek voelt als een zeer knappe collage, zo pakken we hier slechts flarden uit het creatieve breiwerk dat We Can’t Be Wrong heet. Zoals de gelijknamige titelsong, over mensen die vinden dat juist hún mening zo belangrijk is. Heel treffend gevisualiseerd in de video, die samen met Mark Meeuwenoord is gemaakt. Hij is tevens de co-producer en eigenlijk een soort derde bandlid. Ook bijzonder is “Superstar”, met beelden van een concert van Kraftwerk in Soest, ergens in 1970. Het beeld staat meteen voor de muziek: niet te expliciet, maar juist een brij van beelden waarin je zelf kunt/mag/moet invullen wat ermee bedoeld kan zijn. “Touché” is dan weer een goed voorbeeld van de mix van stijlen, dubs, ritmes en ‘zang’: ‘The world is a beautiful world to be born into. If you are not afraid of a touch of hell, now and then’. En zo vliegt er van alles voorbij: het kerkkoortje in “All Those Things”, de spacey-sensuele vibe in “Don’t You Stop” (‘Welcome in the back of my mind’), het enige echte bandnummer (postpunk nog wel…): “Dead In The Head”.
Luister zelf naar I Believe In My Mess. Het Amsterdamse duo dat we met We Can’t Be Wrong nu vol op de radar hebben gepakt. En ook niet meer gaan loslaten. Nederland zal nooit vlak meer zijn, maar juist bergachtig, met heel spannende vergezichten. Of, zoals ze het zelf het best kunnen verwoorden in “Superstar”: ‘I am taking you on a musical journey, an emotional musical journey… O boy, here we go…’.
Facebook / Instagram / Website / Bandcamp
Ontdek “Superstar”, ons favoriete nummer van We Can’t Be Wrong, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
