© Jacob Boll
Eind september bracht de Amerikaanse singer-songwriter Christian Lee Hutson met Paradise Pop. 10 een meer dan geslaagde plaat uit, die misschien wel zijn beste tot nu toe genoemd mag worden. Met zijn vriendin Maya Hawke, Phoebe Bridgers en Katy Kirby maakte heel wat schoon volk haar opwachting op dat album. Vlak voor zijn show in de Botanique en uitgerekend op zijn verjaardag hadden we het onder meer daarover met Hutson zelf.
Hoe ben je bij de naam van het nieuwe album gekomen?
Het is genoemd naar een dorp in de staat vanwaar mijn vader afkomstig was. Ze hadden daar een rij huizen in het midden van het bos, waarbij een bord stond met ‘Paradise population: 10’. Het werd een inside joke met mijn vader dat we ooit naar het paradijs zouden verhuizen.
Heb je het gevoel dat de manier waarop je aan een album werkt, veranderd is sinds het begin?
Waarschijnlijk wel een klein beetje. De laatste plaat werd wat sneller geschreven dan de andere en het schrijven ervan was meer in samenwerking. Ik heb veel van het laatste album geschreven met mijn vriendin (Maya Hawke).
Op dat album vertel je in ieder lied wel een klein verhaal. Waar haal je de inspiratie om die verhalen en personages te creëren vandaan?
Ik weet het eigenlijk niet. Meestal denk ik aan een zin of een stuk tekst en probeer ik daarbij een lick, waarna er nog eentje volgt en het lied wordt uitgewerkt. Het voelt alsof de personages zichzelf uitwerken via de kleine stemmetjes in mijn hoofd.
Betekent dat dan dat je eerst met de tekst aan de slag gaat en vervolgens met de muziek?
Meestal werk ik eerst aan de muziek tot die min of meer klaar is en komt de tekst pas later. Het is dan wat moeilijker om de tekst er bij te passen. Er zijn misschien wel liedjes waar ik eerst de tekst had en vervolgens pas de muziek, maar ik kan me wel niet meer herinneren welke dat precies waren.
Zijn er songwriters die jouw manier van schrijven hebben beïnvloed?
Jazeker. Ik hou van Joni Mitchell, Randy Newman, John Prine, Elliott Smith, Paul Buchanan, Aimee Mann en nog een ton anderen.
Zoals je al zei, schreef je veel van het laatste album samen met je vriendin. Zijn er nog artiesten waarmee je graag eens zou samenwerken?
Ik heb geen specifiek persoon in gedachten. Ik wil met wie dan ook werken als ze leuk zijn, goed kunnen luisteren, praten en hun ervaring delen. Ik zou terughoudend zijn om specifiek iemand te kiezen, want je kan nooit zeker zijn tot je iemand ontmoet. ‘Be careful what you wish for’.
Het is misschien een listige vraag, maar heb je een favoriete samenwerking?
Ik hou van werken met Maya en ik hou van werken met Phoebe Bridgers. Iedere samenwerking die ik al gehad heb, was een goede ervaring en ik heb er nog niet veel gehad die mijn leven niet bepaald beter maakten.
Verloopt het schrijfproces voor jou anders wanneer je met iemand anders samenwerkt?
Het hangt er vanaf wiens project het is. Toen Maya en ik samenwerkten voor mijn album viel zij in in mijn schrijfproces, maar wanneer ik op iemand anders project meedoe, val ik in hun proces. Het is een plezier voor mij om dat te doen en op zoek te gaan naar hoe hun proces precies in elkaar zit en hoe ik het het best kan helpen, op welke manier dan ook.
Heb je het gevoel dat jouw eigen schrijfproces doorheen de jaren is veranderd?
Ik ga door verschillende fases. De ene keer ben ik geïnteresseerd in het schrijven van muziek met veel akkoorden of juist weinig akkoorden, de andere keer wil ik ballads of een rocklied schrijven. Iedere keer dat ik aan iets werk, zit er een grote verscheidenheid in de dingen die ik probeer te doen. Het is dus altijd anders, maar op die manier ook wel constant.
Is er iets dat je daarbij in de toekomst nog wil verkennen?
Het lijkt me een leuke uitdaging om muziek componeren voor een film. Wat genres betreft weet ik het niet echt. Doordat de nieuwe plaat nog maar net uit is, ben ik zelf nog niet begonnen met denken aan de volgende.
Heb je reeds iets instrumentaal gecomponeerd?
Niet op een traditionele manier, maar wel binnen mijn eigen begrip daarvan.
Als je je jonge zelf als songwriter een advies mocht geven, wat zou dat dan zijn?
Neem meer tijd om te schrijven. Toen ik jonger was, deed ik het heel compulsief en noemde dingen veel te vroeg klaar, waardoor ik geen tijd genoeg nam om zeker te zijn of ik ze zelf wel leuk vond.
Zijn er dan nummers waarover je niet tevreden bent?
Er zijn sommige liedjes die ik leuker vind dan andere, maar er zijn geen liedjes waarvan ik denk dat ze vergissingen zijn of die ik haat. Experimenten zijn er wel, maar die voelen voor mij minder aan als nummers en meer als het uitproberen van iets nieuws.
Zijn er nummers die voor jou een speciaal moment vormen in jouw carrière of persoonlijke leven?
Ik denk dat iedere plaat wel een lied heeft dat aanvoelt als het moment van het gebeuren. “Lose This Number” voelde als een leuke vastlegging van wat ik probeerde te doen met die plaat. Op de tweede plaat waren dat “Strawberry Lemonade” en “Age Difference” en op dit album is dat “After Hours”. Ze werden allemaal gemakkelijk geschreven, dus misschien denk ik daarom wel dat ze die momenten zo goed definieerden.
Zijn dat ook de nummers die je liefst van al live brengt?
Nee, niet noodzakelijk. Soms vind ik het leuk om live nummers te brengen waar ik in de studio wat minder om gaf, omdat er bijvoorbeeld meer beweging in zit. Wanneer ik met de band speel, is het ook toffer om liedjes te spelen waarbij ik het spel van de anderen ook kan horen en daarvan genieten. Wanneer ik solo speel, geniet ik vooral van het deel waarbij het publiek verzoekjes kan doen, ook van nummers die je niet per se van plan was om te spelen. Alles wat ik in dat deel speel, voelt goed omdat het niet voor mij is of over mij gaat.
Wat vind je het leukst bij het maken van een plaat: de rauwe beginselen en demo’s of de finishing touch?
Het beste moment is altijd het moment waarop een lied aanvoelt alsof het volledig geschreven is; het moment waarop je ergens kunt gaan zitten met je gitaar en het nummer spelen. Ook het mixen van alles dat we hebben gedaan, is een opwindend moment, want daarop hoor je hoe alles vorm heeft gekregen en wat er te veel of te weinig is.
Moest je geen muzikant geworden zijn, wat zou je dan wel geworden zijn?
Ik zou heel veel lessen moeten inhalen, maar ik zie mezelf wel een leerkracht of therapeut zijn. Ik ben vroeg met school gestopt. Ik zou het niet bepleiten, maar ik heb er zelf geen spijt van.
Ben je ooit van plan om een boek of iets in die aard te schrijven en het als schrijver te proberen?
Ik heb wat kortverhalen geschreven, die misschien wel tof zouden zijn om ooit te proberen publiceren en voor het plezier probeer ik ook een roman te schrijven. Het is een leuke manier om mezelf te entertainen wanneer ik niet aan muziek kan denken.
Gebeurt het vaak dat je niet aan muziek kan denken?
Aan muziek kan ik eigenlijk wel altijd denken, maar niet aan de woorden. Soms raak je wel wat opgebrand van het spelen van muziek en heb je een pauze voor een soort reset nodig, anders verval je in een te gekend patroon.
Voel je een bepaalde druk om muziek te maken of op te treden?
Ik heb het geluk dat ik het enkel hoef te doen wanneer ik het gevoel heb dat er echt iets is om op te nemen. Er is niemand die op mijn deur staat te rammen en schreeuwt dat het tijd is om een nieuwe plaat op te nemen.
Je hebt een autorit van een uurtje voor de boeg, welk album zet je dan op?
Ik luister heel vaak naar dezelfde albums. De afgelopen periode is dat vaak Bruce Springsteens Nebraska en Bright Future van Adrianne Lenker. Ik luister vaak naar spraakberichten van mijn vrienden, waarin nieuwe muziek van hen staat.
Is het dan de bedoeling dat je feedback geeft of ideeën toevoegt op die spraakberichten, of zijn het al vrij afgewerkte dingen?
Soms is het met de bedoeling dat ik feedback geef, maar meestal is het al de meest afgewerkte versie. Ik zoek altijd naar dingen die mij kunnen inspireren en dat doen die spraakberichten ook.
Moest je een fruitsoort zijn, dewelke zou je dan zijn?
Een peer. Ja, gewoon een toffe peer.
Facebook / Instagram / Website
