© CPU – Cédric Depraetere
Wie in het verleden al eens een kaartje kocht voor Ben Howard, weet: Ben is geen pleaser. Zijn nog steeds bekendste nummers dateren ondertussen alweer van meer dan tien jaar geleden. Wanneer hij in de jaren die volgden naar ons land kwam om zijn wat minder populaire langspelers voor te stellen, kon de sfeer al eens omslaan. ‘Play us something we know’, weergalmde er dan niet zelden. Maar de Brit hield voet bij stuk en speelde zijn setlist. Zonder zogenaamde hits. Eigenlijk niet eens onterecht, want ook zijn laatste lp’s zijn pareltjes, als je maar de tijd neemt om die te ontdekken. Langzaam maar zeker deed de zanger in zijn optredens meer en meer toegevingen voor de fans van het eerste uur en haalde hij zijn doosje hits van onder het stof. Toch bleef het keer op keer afwachten welke Ben Howard aan te treffen: Ben de steenezel of Ben de wat-minder-steenezel.
Maar gisteren niet. Om de tiende verjaardag van ‘fan favorite’ I Forget Where We Were te vieren, trekt hij rond met de belofte het album integraal te spelen. Maar Mr. Howard zou zichzelf niet zijn wanneer dat gewoon keurig van A tot Z is, dus lapte hij de volgorde tijdens zijn passage in Brussel zorgvuldig aan zijn laars.
© CPU – Cédric Depraetere
Alvorens we achter die volgorde kwamen, was het eerst aan Bess Atwell. “Release Myself” galmde als eerste door de boxen van Vorst Nationaal. Meteen viel op dat de sound van het viertal, ondanks de kleine arrangementen op plaat, wel een zaal met een grootte als deze moeiteloos kon vullen. Ook het feit dat de dertigjarige Britse – die er trouwens uitzag als het verloren zesde bandlid van The Last Dinner Party – goed bij stem was, werd snel duidelijk. Haar warme en toegankelijke stemgeluid trok de hoofdrol naar zich toe en paste perfect in het plaatje van de dromerige indiepop. De fijne gitaarriedeltjes, het plezierig pianospel en de subtiele vioolstreken smaakten na een half uur nog steeds naar meer. Meer dan aangename opwarmer.
© CPU – Cédric Depraetere
Keurig uitgedost in wit hemd stalde Ben Howard zich een half uur later neer op het podium. In de rug gesteund door een groep muzikanten die nog net op twee handen te tellen viel, zette hij “Small Things” in. Aanvankelijk klonk Bens stem nog wat de fel door de boxen, maar dat werd snel bijgesteld. Aan de livevertaling hing een soort bedoelde slordigheid, waardoor een interessant geluid ontstond. En ook in de songs die volgden sloop er een heerlijk georkestreerde nonchalance.
Vooraan op het podium prijkte een soort asymmetrische boom waarbij er in de kruin bij ieder lied bijpassende visuals werden geprojecteerd. Tijdens “Rivers in Your Mouth” gingen de tv testbeeldkleuren hand in hand met de distorsie in de gitaren en het noisy geluid van de song. Bij “In Dreams” werd je meegezogen in een visuele hallucinatie van iemand die lustig paddo’s had liggen vreten en de zonnebloemen die tijdens de wat meer stripped-down versie van “She Treats Me Well” werden geprojecteerd, leken uit datzelfde waanbeeld geplukt. Al waren de visuals voor de rest vaak subtieler; nostalgische zwart-witbeelden van een verre reis of een knetterend kampvuur.
© CPU – Cédric Depraetere
Ben Howard hield zich aan de belofte I Forget Where We Were integraal te spelen. Maar er was hier en daar nog plaats voor wat anders. Zo vulde hij een gat met het nog oudere “Oats in The Water”. Alleen met zijn cellist speelden ze het nummer akoestisch. Kippenvel. Ook “Days of Lantana”, het beste nummer van de langspeler met de lelijkste albumcover van 2023, kreeg een akoestische versie. Niet met cellist, wel met zijn pianist en hijzelf voor het eerst zonder gitaar. Daarnaast speelde Ben ook enkele van de bonustracks van I Forget Where We Were. Niet allemaal waren ze even effectief. Vooral “How Are You Feeling” viel door zijn experimentele karakter en shoegazy randje niet bij iedereen in goede aarde. Hoge toppen werden wel gescheerd door de trombone van “Conrad”. Die bezorgde een dikke laag kippenvel. De ‘what the hell’ in “End of the Affair” ging door merg en been. Evenals het gitaarspel van Ben Howard zelf. Geen nummer waar de snaren harder de wanhoop van een gebroken hart schreeuwen, dan het deze.
Het optreden van Ben Howard gisterenavond voelde aan als een soort unicum. Niet alleen doordat hij – eindelijk – nog eens al die prachtige nummers uit I Forget Where We Were speelde, maar ook, en misschien meer nog, omdat we hem zelden zo vol spelplezier aan het werk zagen op een podium. Afsluiter en titelnummer “I Forget Where We Were” vatte het hele concert misschien nog het best samen: in de troostende armen van gebroken zieltjeslijmer Ben vergaten wij, samen met zo’n achtduizendtal anderen, bijna twee uur lang wat links of rechts was, en voor of achter.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Small Things
Rivers In Your Mouth
In Dreams
Time is Dancing
Evergreen
The Burren
She Treats Me Well
Conrad
Oats in the Water
How Are You Feeling
End Of The Affair
All Is Now Harmed
Days of Lantana
I Forget Where We Were
