© Paola Kudacki
Van een artiest die al samenwerkte met namen als Lou Reed, Anohni, Sufjan Stevens, Rufus Wainwright en recenter Damon Albarn zou je verwachten dat haar naam geen introductie behoeft en in een handomdraai alle grote zalen uitverkoopt. Voor singer-songwriter Joan As Police Woman ligt dat jammer genoeg anders. Want hoewel de weduwe van Jeff Buckley nu al bijna twintig jaar muziek uitbrengt met haar eigen project, blijft de erkenning op grote schaal alsnog uit. Op maandag kreeg de Amerikaanse geen uitverkocht stadion voor zich, wel een praktisch volle Orangerie.
Joan Wasser had eind september nog de nieuwe langspeler Lemons, Limes and Orchids uitgebracht en was vastberaden daar zoveel mogelijk van aan Brussel te tonen. Tijd voor een voorprogramma was er dan ook niet, aangezien ze naast negen nummers van dat spiksplinternieuwe werk evenveel nummers vanuit haar oudere, wat meer vertrouwde werk mee genomen had. Stipt om acht uur weerklonk de drumpartij van “The Dream”, openingsnummer van die laatste plaat, door de zaal. Langzaamaan verscheen ook gitarist Will Graefe op het podium, gevolgd door de zangeres zelve, stijlvol in het roos.
Vrijwel meteen werd duidelijk dat Joan twee voortreffelijke muzikanten naast zich had. Dat leek ze zelf ook te beseffen, aangezien ze meer dan eens letterlijk een stapje uit de spotlights zette om hen een momentje te gunnen. Gitarist Will Graefe schudde ieder gitaarlijntje moeiteloos uit zijn mouw. Was het nu in het funky “Long For Ruin” of het wat meer naar kamerpop neigende “Started Off Free”. Nog meer hoge ogen gooide Jeremy Gustin. Hij toonde dat je als drummer niet als een gek tekeer hoeft te gaan op de cymbalen om indrukwekkend te kunnen zijn, door op een fijngevoelige manier steeds weer nieuwe ritmes te creëren.
Joan Wasser vertelde dat ze gisteren op weg van Nijmegen naar Brussel autopech hadden. ‘Is er een automecanicien in de zaal?’, vroeg ze grappend, want de wagen was nog niet volledig gerepareerd en de volgende dag moest de band naar Parijs. Wanneer ze op een bepaald ogenblik in haar ooghoek de stagehand wat vaker op en af het podium zag lopen dan haar lief was, vreesde ze een tweede maal op een dag materiaalpech. Dat bleef uiteindelijk gelukkig uit. Of het was voor het wat minder getrainde oor dan alleszins niet meer dan een verborgen gebrek.
Moet wel gezegd: niet alle nummers vanuit Lemons, Limes and Orchids bleven overeind. “Full-Time Heist” miste wat schwung om echt te kunnen boeien. Ook “Oh Joan” ontbrak aan pit. Wat wel voltreffers waren van die nieuwste, waren onder meer “Remember the Voice” waar voor het eerst in de set de dansbenen in gang geraakten en laatste bisnummer “Tribute to Holding On” waar Joans nasale stem de hele Orangerie stil kreeg. Uiteraard had Joan naast de nieuwe plaat nog ander geschut op zak. Het scherpste geschut werd afgevuurd in de vorm van “Tell Me”. De gitaarlijnen werden wat gortiger en er kwam ook meer agressie uit Joans stem. Het sterkste wapen was natuurlijk “The Magic”, tot dusver nog steeds haar grootste hit. Daarmee scoren was dan ook niet al te moeilijk, maar de opgelegde kans liet de band allerminst onbenut. Erg strak en met wat heerlijk uitgesponnen gitaar- en drumpartijen week de band af van het oorspronkelijke recept om de bal stijlvol en snoeihard binnen te trappen.
Joan As Police Woman kwam naar Brussel met een nieuwe plaat en stelde die – op drie nummers na – compleet aan ons voor. Niet alle nummers bleven even sterk overeind, maar het oude werk kwam daar steeds handig van pas. Op muzikaal gebied was deze passage zeker en vast de moeite. Wat meer erkenning voor Joan As Police Woman zou dan ook niet onverdiend zijn, maar dat de grote roem uitblijft, dat begrijpen we dan ook wel weer.
Setlist:
The Dream
Full‐Time Heist
Warning Bell
Remember the Voice
Long for Ruin
Started Off Free
Hard White Wall
Tell Me
Lemons, Limes and Orchids
Back Again
Flushed Chest
Valid Jagger
The Ride
Oh Joan
Eternal Flame
The Magic
Real Life
Tribute to Holding On
