Vandaag stond normaliter in het teken van de stonerrock legends Monster Magnet, maar die moesten helaas het laatste deel van hun tour annuleren. Als vervangers werden de gekke Belgen van Gnome opgetrommeld en schoven ze tweede headliner Stoned Jesus naar de originele plaats van Monster Magnet. De Oekraïners mochten daardoor een kwartier extra spelen. Alsof de pech voor Desertfest nog niet groot genoeg was, moest Gnome vlak voor hun show annuleren om medische redenen. Om het publiek toch nog iets te gunnen werd er dan maar een half uur gratis bier aan elke bar geschonken en een dj-set uit de mouwen geschud. Wij tilden er niet te zwaar aan, want shit happens én de line-up was vandaag uiteindelijk nog altijd om van te smullen. Zo keken we naast Stoned Jesus ook uit naar onder andere Wolvennest, Ruff Majik en Ritual King.
Giac Taylor @ Vulture Stage
Het Belgische viertal Giac Taylor werd aangekondigd als een obscure band waarover bijna geen informatie te vinden valt op het internet. Desalniettemin zou het viertal al vroeg op de dag voor vuurwerk zorgen beweerde de organisatie, want lokale held Romana Nervoso is een drijvende kracht van de band. Dat de band in obscuriteit gehuld is, deed de opkomst aan de Vulture Stage niet ten goede; er was duidelijk minder volk dan gisteren, maar dat vonden we eigenlijk best aangenaam. Wie er niet bij was had tevens ongelijk, want de Belgen trakteerden ons onmiddellijk op een mix van vieze riffs, vettige bas, spacy synthlijnen en een ruige, raspige zang. De perfecte cocktail om met de eerste pint van de dag in de hand, of in ons geval de derde koffie van de dag, een veertigtal minuten te genieten.
Wolvennest @ Desert Stage
Van de ene Belgische band naar de andere vandaag. Na Giac Taylor was het aan Wolvennest. De zeskoppige band mocht vandaag het hoofdpodium openen. Toen we de zaal binnen slenterden, viel ons onmiddellijk een indringende wierookgeur op, die net als de kandelaars wel deel van Wolvennests occulte show zal geweest zijn. Ook werden er constant mysterieuze beelden geprojecteerd om dit geheimzinnige gevoel nog extra in de verf te zetten. Zo projecteerde de band in het zwart-wit kruistekens, druïden, velden vol klaprozen en in kleur allerlei natuurbeelden. De zangeres was net als de andere bandleden helemaal in het pikzwart uitgedost, van haar kleren tot en met haar lokken. Naast haar stonden maar liefst drie gitaristen, waarvan één er erg uitsprong door zijn zwarte hoed en zonnebril. De zangeres bespeelde tevens ook vaak een theremin.
De band leek eventjes te moeten warmdraaien, maar toen hun dieselmotor na een tiental minuten in gang leek geschoten, overspoelden de nummers ons als een prehistorische kracht. Door het samenkomen van al de gitaren sleurden ze ons iedere keer opnieuw mee. Dat was ook nodig, want tussen de nummers werd er telkens gepauzeerd, waardoor de flow wat verstoord werd. De show kabbelde verder totdat de zangeres opeens enkele kwaadaardige kreten op ons losliet en de duistere, blackmetalgitaren plaats moesten maken voor goede, ouderwetse riffs. Op een brutale manier zette de band zo zijn laatste nummer in en zo eindigde het concert al vroeger dan we hoopten. We bleven vertwijfeld achter met de gedachte dat vijfenveertig minuten wat kort voor een band als Wolvennest om volledig tot hun recht te komen.
Black Rainbows @ Desert Stage
Met enkele harde knallen op de drum opende Black Rainbows furieus hun set. Het Italiaanse trio draaide de gashendel onmiddellijk open en trakteerde ons op een portie snedige riffs. ‘Allright motherfuckers, we are Black Rainbows’, foeterde de zanger en dan volgde portie riffs nummer twee, ditmaal met een intense solo als bijgerecht. Het recept van Black Rainbows bleek een constanten mix van hardrock en stonerrock. Dit kon het publiek wel smaken, want tussen de nummers hoorden we luide kreten in de zaal. De ‘yeah’s vlogen ons om de oren. Wat later brak er ook een moshpit open en zo was het feestje al snel compleet. Middenin de set speelden ze een cover van het legendarische MC5, waarop het publiek vol enthousiasme meeklapte. Daarna volgden nog vijfentwintig minuten van gelijkaardig klinkende riffs waardoor het voor ons een tikkeltje eentonig werd. Ook het publiek leek even stil te vallen, maar toen het laatste nummer explosief opende, zagen we de pit toch terug in actie. Zo eindigden de Italianen hun vijftig minuten vol gas in stijl.
Ritual King @ Vulture Stage
Aangezien Gnome jammer genoeg niet meer kon optreden, gingen we dan maar Ritual King kijken. We waren sowieso van plan voor hen af te zakken naar de Vulture Stage, maar omdat ze overlapten met Gnome misten we normaliter het begin. Als geluk bij een ongeluk konden we dus hun volledige concert meepikken en maar goed ook, want het drietal vloog er net zoals Black Rainbows onmiddellijk in. Riffs, solo’s en rustige tussenstukken wisselden elkaar harmonieus af vanaf het begin van de show. Vooraan geraken bleek erg moeilijk, want het podium situeerde zich in de bar en aangezien er gratis bier uitgedeeld werd was het bijzonder druk. Uiteindelijk raakten we na wat drummen toch in de buurt van de band. Gelukkig, want de sfeer zat er bij het publiek in. De volledige massa headbangde synchroon mee met de onweerstaanbare groove. Door af en toe een tempowissel in te voeren en een lekkere solo te spelen op het juiste moment ging de band nooit vervelen. Het deed ons ergens denken aan de groovy stonerrocklegends Karma To Burn, maar dan in een heviger jasje, met meer solo’s en natuurlijk ook meer gezang.
Ruff Majik @ Vulture Stage
Opnieuw zakten we af richting het gezellig drukke podium in de bar. We troffen er een enthousiaste menigte aan en dit had ook de zanger snel in het snotje. Hij vroeg zich luidop af of het enthousiasme iets te maken had met het gratis bier van daarnet. Wij vermoedden dat ze zelf ook aan de basis van de energieke sfeer lagen, aangezien ze de hele show lang hun eigen snedige versie van stonerrock speelden. Aan een verschroeiend tempo rijgden ze de nummers aan elkaar.
Toen we ze in 2019 aan het werk zagen op het gezellige zwaregitarenfestival Rock in Bourlon, speelden ze gezapige, groovy stonerrock. Dit geluid was echter niet meer te bespeuren. Grooves maakten plaats voor bloedstollende nummers waarvan je aan het springen en bewegen moest. We kregen er zelfs een beetje warm van. Wanneer ze twintig minuten voor het einde al aankondigden hun laatste nummer aan te vatten, fronsten we even onze wenkbrauwen. Gelukkig was het in tegenstelling tot hun vorige een erg lang nummer. Meer dan vijftien minuten lang gingen ze als geweldenaars aan het werk. De drum kreeg constant rake klappen, de gitaren loeiden en de bassist vloog in het rond tot ze op deze manier toch hun vijftig minuten volmaakten. Ja mannekes, zo sluit je een show af!
Stoned Jesus @ Desert Stage
Een overrompeling zoals op zaterdag werd het niet meer aan het hoofdpodium, maar toch kreeg Stoned Jesus de zaal aardig vol. Openen deden de Oekraïners met “Seven Thunders Roar” vanop hun geweldige album met dezelfde naam. De band wist zo al snel de toon te zetten. Dat deden ze des te meer wanneer het fuzzpedaal ingeduwd werd en ze vervolgens enkele smerige riffs op ons afvuurden. Als geen ander weet het trio heel gestaag hun nummers op te bouwen tot ze energetisch losbarstten. Als ze daarna dan nog eens lang gingen soleren, kwistig duwend op hun wah wah-pedaal, werd het podium met de grond gelijk gemaakt.
De band liet ons tussendoor weten dat dit de tour voor hun vijftienjarig bestaan is. Daarnaast vertelden ze ook dat ze door de Russische invasie nog niet hadden kunnen touren met hun recentste album. Iedereen die wilde kon een donatie doen aan hun merchstand, die ze dan zelf zouden bezorgen aan mensen in nood. Na deze boodschap speelden ze vervolgens enkele nummers van dat album, Father Light, uit 2023. Ze wisselden nieuw materiaal naadloos af met singles uit hun oudere repertoire. Zo hoorden we “Silkworm Confessions”, die ze negen jaar niet speelden en speciaal voor deze tour terug opgroeven, en wat later ook het altijd hypnotiserende “Black Woods”.
Maar het moment waar toch iedereen op wachtte kwam op het einde, want dan speelden ze “I Am The Mountain”. Een waar epos van om en bij de vijftien minuten, die doorheen de jaren uitgroeide tot een klassieker van het genre. Wanneer de plectrum de eerste keren de snaren raakte, ontsproot er luid gejoel in het publiek. Men was klaar om mee te surfen op de heerlijke intro, de krachtige riffs en de machtige zang van Igor Sidorenko. Wanneer hij zijn iconische “I Am The Mountain”-schreeuw deed, kregen we toch even kippenvel. Een beter nummer om Desertfest 2024 af te sluiten konden we ons absoluut niet bedenken. Merci Desertfest en tot volgend jaar!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!