De vrijdag van Left of the Dial is eigenlijk de eerste dag waarop er heel veel te beleven valt. Het viel ook op dat, in vergelijking met eerdere jaren, het veel drukker was. Left of the Dial wordt dan ook meer en meer een naam in het festivalcircuit, waardoor meer nieuwsgierigen afzakken naar Rotterdam om het ook eens van dichtbij mee te maken. De charme daalt hierdoor een klein beetje, maar dat neemt niet weg dat er nog steeds genoeg goeie acts zijn waar je ook door omver geblazen kan worden. Voor ons kwam dat op de tweede dag onder andere door Kerosene Kream, The Orchestra (For Now) en Little Hand Feet.
Twen @ Bands on a Boat
Onder een stralende zon ging Boot10 van wal en dat op de tonen van Twen. Het duo uit Nashville liet zich live versterken door drie extra bandleden, die het ook mee op het schip nam. De band koos dus voor het volle ornaat en dat kon ons in het wisselende tempo van het achtergrondpanorama wel bekoren. Twen speelde voornamelijk nummers uit zijn nieuwe ep Infinity Sky, die een week geleden werd uitgebracht. De groep klonk op die manier vrolijk en opgewekt, charmeerde en was bovenal authentiek. Die opgewektheid was in de twintig minuten dat ze speelde bovendien zo aanstekelijk, dat we zelfs zonder de lichte golfslag spontaan mee begonnen te wiegen. De setting en de muziek versterkten elkaar en leverden zo een fijn eerste moment van de dag op.
Famous @ Bands on a Boat
Gewoonlijk ramt Famous redelijk stevig door, maar voor de varende gelegenheid had de band iets helemaal anders voorbereid. Enkel de toetsenist en de zanger speelden namelijk een intieme set zonder gitaren, maar met enkel een klavier en zang. Erg veel valt er dus eigenlijk niet over te zeggen. De songs klonken op zich wel mooi en brachten de boot tot rust, maar je merkte ook dat het merendeel wat meer verwachtte, aangezien meer dan de helft op het buitendek bleef staan. En ja, samen met het zachte wiegen van het vaartuig begonnen wij ook al snel in te dommelen.
Flip Top Head @ Arminiuskerk
Een kerk is er om gelovig te worden en te blijven. Flip Top Head had die missie duidelijk ter harte genomen. De zeskoppige band schommelde regelmatig tussen zachtaardige postrock en elementen van postpunk, met nog een stevige dosis folk als laagje vernis. Toegegeven, dat klinkt niet heel ver verwijderd van een band als Black Country, New Road, maar Flip Top Head onderscheidde zich meer dan duidelijk genoeg. De songs van de band waren wondermooi, vooral met dank aan de meeslepende spanningsboog en de rijke, prachtige instrumentatie. Bovendien is de band zodanig op mekaar in gespeeld dat alles als een kabbelend beekje in mekaar overvloeide. Een dikke pluim op de hoed van Flip Top Head dus, dat wel eens zou kunnen doorbreken de komende jaren.
Aerial Salad @ Salsability
Op zijn Spotify-pagina beschrijft Aerial Salad zichzelf als ‘3 silly people with a serious sound’ en dat laatste bleek vooral te kloppen. Het drietal uit Manchester bracht in de Salsability chaos en passie samen tot een vermakelijke gitaarbrij. De energie en nummers waren niet alleen aanstekelijk, maar het publiek werd ook razendsnel meegezogen in de compacte sound die de band naar voren bracht. ‘This is what a fucking rock experience is all about’, prevelde de zanger vol lof over Left of the Dial, om niet veel later nog een extra tandje bij te steken. De drummer speelde met venijn, terwijl de voorste twee zich in het zweet werkten op de gitaren. Aerial Salad was razend en speelde uiteindelijk zelfs iets korter dan voorzien, maar gezien de overgave was dat geen onlogisch gevolg.
Man/Woman/Chainsaw @ Arminius
Met de Arminius leek er geen betere locatie te bestaan om de muziek van Man/Woman/Chainsaw tot zijn recht te laten komen. De Londense band bracht namelijk een soort van melancholie die je enkel in een kerk kan verorberen en deed dat met de nodige overtuiging, en dat liet al snel heel wat nieuwsgierigen richting de zaal komen. Door er af en toe violen in te gooien, creëerde de band altijd een soort van desolate sfeer, maar net daardoor wist ze iets unieks in zich te behouden. Met de opbouwende muziek die soms heel hard kon exploderen, zoals bij “Ode To Clio”, wist de groep vooral een heel indrukwekkend begin van de de tweede festivaldag op te tekenen. We hebben het laatste nog niet gezien van Man/Woman/Chainsaw, want het publiek bleef ook gedurende de volledige set staan, wat aantoonde dat het iedereen echt inpakte in de intensiteit.
Pem @ TR8 Right
Even tot rust komen konden we vroeg op de avond bij Pem. De zachtaardige indiefolk had wel een aantal pogingen nodig om te kunnen bekoren, maar eenmaal op dreef kregen we heel wat kwaliteit te horen. “Grips” hield ze eenvoudig en klein, terwijl “Gut Health” een meanderende parel was die mooi openbloeide. De TR8 Right bleef muisstil en spitste de oren om de haarfijne klanken nog beter op te nemen. Het was zelfs zo stil dat we Pem haar gitaar konden horen stemmen tussen de nummers door. Na twee bloedmooie naamloze nummers kregen we met “Ellipsis” in avant-première haar nieuwe single te horen. Na een ingetogen begin fleurde Pem tijdens het nummer op en verkende ze samen met haar drie bandgenoten voorzichtig andere muzikale gebieden. Afsluiten deed ze uiteindelijk met “awe” en nog meer schoonheid. Pem was dus een welgekomen rustmoment om de batterijen op te laden.
New Age Doom @ WORM 2
Ook van een streep metal is een Rotterdammer niet vies, al was New Age Doom niet de gedroomde vertegenwoordiger. Als een band al start met ‘we do recommend hearing protection’, worden we namelijk een beetje zenuwachtig. Dat bleek terecht. De songs van het duo hadden een uitgesproken tribal karakter, maar, hoewel ze technisch vaak oké waren, lieten ze ook vaak te wensen over. Pogingen tot een vernietigende spanningsboog waren er, maar nooit kreeg je het gevoel dat de set definitief ergens naartoe ging. Jammer, want aan muzikaal talent is er bij de twee duidelijk geen gebrek. Hopelijk brengt de tijd nog raad. En betere nummers.
Christian Music @ Centraal
Het is moeilijk om de set van Christian Music te omschrijven zonder daarbij het woord ‘chaos’ te gebruiken. De band had namelijk heel wat briefings gemist, waardoor ze op het podium stond als een stelletje verloren gelopen paarden, maar eenmaal de leden aan het sprinten gingen, ramden ze wel alles kapot. Het was namelijk zo dat ze niets hadden voorbereid, niet wisten hoe lang ze nu effectief moesten spelen en ook niet echt een setlist hadden. Op die manier werd er gewoon tussen ieder nummer wat gepalaverd, maar eens de gitaren zich dan in gang zetten, werd je volledig meegesleurd in een stormram van jewelste. Die bevond zich heel hard in de nineties, met een frontman die zijn agressieve stem altijd kenbaar maakte en een energie in de muziek die nooit onder het hoogte niveau ging. Daardoor maakte Christian Music wel indruk, maar de chaos liet toch veel mensen kiezen voor een andere zaal. En ook dat begrijpen we volledig.
The Orchestra (For Now) @ De Doelen Studio 1
The Orchestra (For Now) zit nog volop in de ontwikkelingsfase, maar is desondanks nu al een van de meest gehypte snoepjes van de Londense muziekscene. Met The Windmill in Brixton als thuishaven heeft het piepjonge zestal de ideale broedplaats om muziek te creëren en uit te testen voor een geïnteresseerd publiek. Op Left of the Dial kregen de Britten maar liefst drie plekken toebedeeld, en wij namen een nieuwsgierig kijkje bij hun tweede show. In De Doelen gingen ze voor een avontuurlijke achtbaan langs allerlei genres en stromingen. Jazz en postpunk waren hierin herkenbare constanten, al sijpelde per nummer telkens weer iets nieuws in de muziek. The Orchestra (For Now) speelde impulsief en toch kwam het allemaal wonderbaarlijk goed samen. Van begin tot einde beleefden we iets bijzonders op de rit en we waren enigszins droevig dat het er na veertig minuten alweer op zat. De hype rond het Londense zestal zal in ieder geval nog flink toenemen in de komende maanden, zeker wanneer het zijn releasesaldo zal opkrikken met een allereerste single.
Moreish Idols @ Sahara
Als alumnus van Speedy Wunderground is het niet echt verrassend dat Moreish Idols voor het tweede jaar naar Rotterdam mocht afzakken, dus was het aan de band om te bewijzen dat dat terecht was. Ze nam alleszins een moedige keuze, want de show van het gezelschap bestond uit bijna uitsluitend nieuwe nummers. Gelukkig wierp dat zijn vruchten af. Vorig jaar kregen we namelijk nog het gevoel dat de band zelf niet goed wist welke richting ze exact uit wilde, maar dat was nu veel duidelijker. Jazzrock heeft prominent zijn plaats ingenomen in het repertoire van Moreish Idols, wat gisteren resulteerde in nummers die dynamisch en meeslepend waren. En voor wie nu al heimwee heeft naar de explosiviteit van in het begin: de band kan wel degelijk nog rammen. Tegenwoordig doet ze dat gewoon enkel als het nodig is.
Lover’s Skit @ 160 Arcade
Het Zweedse Lover’s Skit is een creatieve duizendpoot. Vanaf jonge leeftijd zijn Nathalie Aránguiz en Ove Jerndal bezig met mode en muziek, en zeker dat laatste heeft de afgelopen tijd meer vorm gekregen onder de projectnaam Lover’s Skit. In hun muziek laten de twee zich naar eigen zeggen inspireren door The Prodigy en Wet Leg, maar eerlijk gezegd merkten we daarvan tijdens hun set in 160k Arcade weinig. Hun eigenzinnige elektropop met gitaarinvloeden was vooral rommelig en chaotisch, en miste naar onze mening venijn. Een hyperbewegende Aránguiz liet meermaals verstaan dat ze wat meer beweging in de zaal wilde zien, en dat lukte haar na enkele keren vragen uiteindelijk toch nog. Een blijvende indruk kon Lover’s Skit niet maken in de 160k Arcade, ondanks dat het met haar muziek tot de buitenbeentjes van de dag hoorde.
Big Warm Bed @ Paradijskerk
Big Warm Bed is het project van Jacob Andrews, een singer-songwriter uit Leeds die heel mooie americana maakt, al groeide hij op in de weidse Amerikaanse landschappen. Samen met zijn band speelde hij in de Paradijskerk en hij was zelf duidelijk onder de indruk van de omstandigheden. Dat was vooral te danken aan het feit dat de kerk een imposante indruk naliet en daardoor besloot de groep om ook iets trager te spelen. Andrews beweerde namelijk dat hij en zijn band normaliter hun nummers veel sneller spelen, maar dat de reverb in de zaal dit niet ten goede zou laten komen. Ook traag kwamen zijn mooie liedjes eerlijk binnen en vooral toen hij solo een heel breekbaar nummer bracht over zijn overleden moeder, maakte hij indruk. Ook de songs met band waren er van die waarnaar je kon blijven luisteren, doordat ze zo’n feelgoodgevoel in zich hadden. Het gevolg was dus veel fun en gewoon genieten.
Black Bordello @ Roodkapje Expo
De expo van Roodkapje staat niet echt bekend als de gezelligste zaal van Rotterdam en heeft al eerder het geluid van een show naar de zak geholpen. Bij Black Bordello viel dat gelukkig nog mee, al waren we dit keer een beetje teleurgesteld door de band zelf. Op zich was er helemaal niks mis mee: het viertal maakt pittige indierock die heel makkelijk zou scoren op uw dichtstbijzijnde radiostation. Er was gisteren gewoon niet heel veel spannends te beleven. Alles voelde net iets te voorspelbaar en afgelikt, zonder dat een ruw randje voor wat beleving zorgde. We kunnen dus niet te veel kritiek hebben op Black Bordello, want in theorie doen de leden alles juist, maar op een festival als dit zijn er erg veel bands die een stuk meer gewaagd uit de hoek durven komen.
Moleskine @ Perron Small
Frankrijk is dit jaar redelijk goed vertegenwoordigd op Left of the Dial. Moleskine was daar een reden van en kwam helemaal uit het westen van het land der Galliërs afgezakt naar Rotterdam. De kleine zaal van Perron was volledig gevuld en klaar om meegesleept te worden door het dissonante geluid van het viertal. Kenmerkend aan de set was de droge groove die zich in elk nummer manifesteerde. Hoewel we klaar waren om ons te laten onderdompelen in dat wereldje, bleven we lange tijd op onze honger zitten. Er ontbrak een vonk om iets aan te wakkeren en daar kon het Engels met Frans accent ook niet echt verandering in brengen. Moleskine bewoog monotoon en miste wat variatie om zijn set met spanning te vullen. Dommage, fromage.
Automotion @ Rotown
Waar de gebroeders Gallagher een maand geleden echt het nieuws domineerden, heeft een tweede van het duo ook een muzikale zoon. Lennon Gallagher, de zoon van Liam, zit namelijk in de band Automotion en het leek wel alsof de toeschouwers hadden gehoopt dat ook hij zou opduiken op het podium, want Rotown stond volledig gevuld. Nochtans heeft Automation ook een eigen unieke sound die zich tussen postrock en new wave nestelt. Er zit namelijk altijd een heel donker sfeertje in de muziek, met de vocals die iets beangstigends hebben en dan de gitaren die heel stevig kunnen uithalen. Met twee personen in de band die kunnen zingen, wist de groep ook de nodige dynamiek boven te halen, maar het was vooral op de momenten dat de gitaren echt volledig losbraken, dat we het meest apprecieerden wat er gebracht werd. Anthems als zijn vader heeft hij (nog) niet, maar muzikaal klinkt het allemaal wel wat smeriger. En zo kan je eigenlijk geen enkele vergelijking maken met Oasis.
Little Hand Feet @ Sahara
Plezier gegarandeerd met Little Hand Feet. De muziek van het vijftal durft al eens richting de hoekigheid van eggpunk te gaan, maar is nog een stukje dynamischer en gelaagder dan dat. Eén ding valt echter het meeste op: de band amuseert zich rot op het podium, en dat is geen toeval. Met een sound die dankzij zijn synths soms wat weg heeft van bands als Public Body, zat er een enorm aangename vaart in de veertig minuten die de band speelde. Dankzij nog wat leuke interactie met het publiek en guitig enthousiasme op het podium, leek het dan ook in geen tijd afgelopen. Muzikaal niet het meest uitdagende van dit weekend, maar tot nu toe wel al een van de aangenaamste dingen.
Sloe Noon @ TR8 Right
Vorig jaar dwaalde Sloe Noon als bezoeker rond op het festival, maar dit jaar mocht ze er zelf staan. De zangeres riep de driedaagse in Rotterdam zelfs uit tot haar favoriete festival en daarmee scoorde ze punten. Waarmee ze iets minder punten mee scoorde, was met haar muziek. De Duitse maakt toegankelijke shoegaze, maar die bevatte weinig interessante aanknopingspunten. Het klonk allemaal nogal flets en inspiratieloos, en ook op vlak van zang stelde Sloe Noon teleur. Haar nummers ontbraken aan spanning en vernuft om iets memorabels te creëren. Wie buiten in de rij stond te wachten, heeft dus niet veel gemist.
Findom @ Roodkapje Expo
Beuken geblazen met Findom. In het zog van onder andere Chalk en Naked Lungs sprong ook Findom op mix tussen noise en postpunk, maar deze groep doet het bijna nog heviger dan die twee collega-bands. Ook al was de achterzaal van Roodkapje misschien niet de gedroomde locatie voor de band, het aan hun hart laten kom deden de leden allerminst. Het ene moment stond er een mengeling van saxofoons, een hobo en een dwarsfluit op het podium, het andere moment ramde de band door muren terwijl de frontman zwartgallige gezangen door de ruimte liet weergalmen. Qua dynamiek, sfeer en intensiteit zat alles dus heel snor bij Findom. De indruk die het op de aanwezigen achterliet, was er eentje die niet heel snel zal verdwijnen. Hou dit gezelschap dus best maar in de gaten.
Mould @ TR8 Ahead
Left of the Dial wilde punk, en dat kreeg het ook. Onder meer bij Mould. Dit trio is eigenlijk nog maar recent komen piepen, maar is desondanks al een tijdje ’talk of the town’ in thuisstad Bristol. Ook in Rotterdam ging de bandnaam regelmatig over de tongen, wat duidelijk werd door de opkomst in TR8 Ahead. Mould draaide niet lang om de hete brij heen en gooide meteen veel energie in de strijd om wat beweging in een opvallend stijf publiek te krijgen. In dat opzet slaagde de band niet volledig, maar toch wist ze te bekoren met een coole mix van rauwe punk en Weezer-achtige bombast. Halverwege de set was “Cables” het levende bewijs dat die spagaat ook live perfect werkte, terwijl het korte maar krachtige “Birdsong” wat scherpere kanten liet zien. Mould was vuur, maar het publiek was (onbegrijpelijk) net iets minder vlam.
L’objectif @ De Doelen Up
L’objectif is een band die al enkele ep’s uitbracht en telkens een gedaantewissel wist door te maken. Daardoor waren we ook nieuwsgierig naar hoe zich dit live zouden vertalen, want waar de groep in het begin toch wat steviger klonk, is het nu allemaal wat afgelikter. Live bleek dat tweede te overheersen; we hoorden zelfs iemand zeggen dat Twenty One Pilots op het podium stond. En dat kwam vooral doordat de bandleden nogal een groot idee van zichzelf leken te hebben. Met net iets te veel streken, wisten ze maar weinig mensen te overtuigen. Zeker toen er dan nog een melig pianonummer passeerde, leek L’objectif precies de volgende boyband waar niemand op zit te wachten. Enig hoogtepunt was “Drive in Mind” waarbij de band toonde toch nog te kunnen rocken, maar verder was de set vooral ondergaan.
Heavy Lungs @ Perron Big
Bent u fan van het genre, dan kent u vast “Danny Nedelko” nog. Je weet wel, die ene song die niemand minder dan IDLES voor het eerst echt op de kaart zette. Danny is echter geen fictief personage, maar een man van vlees en bloed die al een klein decennium zelf een band heeft. Oké, Heavy Lungs is nu ook geen nobele onbekende meer, dus misschien wist u dat wel. Gisteren overtrof die groep onze verwachtingen echter nog. Het nieuwe werk dat de heren hadden meegebracht, klonk perfect binnen de verwachtingen, maar was wel heel goed. Het was dan ook al meteen over de koppen lopen in de grote zaal van Perron, en er gingen meteen ook koppen rollen. De stuwkracht van de band uit Bristol deed al snel de grootste moshpit van het weekend ontstaan en won alleen maar aan kracht doorheen de kleine 40 minuten. Grootste hit “(A Bit of a) Birthday” knalde tot slot nog eens heel de zaal aan gort. Punk at its finest.
Kerosene Kream @ Roodkapje Expo
Muziek moet je soms niet moeilijker maken dan het is, en die boodschap heeft Kerosene Kream heel goed begrepen. De band zorgde er immers voor dat Roodkapje volledig met de grond gelijk werd gemaakt. Dat gebeurde door het fuzzpedaal volledig open te draaien en een hele set met riffs te smijten die luid en agressief klonken. De zangeres leek zich constant te moeten opwarmen voor een boksmatch, terwijl de gitaristen hun gitaren altijd de lucht in staken om zo de riffs nog grootser te laten klinken. Op die manier kon ook niemand nog echt blijven stilstaan en voelden we ook een lichte hardcorevibe ontstaan. De mix van psychedelische riffs, luide muziek en vooral heel veel energie en kracht, maakte dat Kerosene Kream live nog dat tikkeltje harder binnenkwam waardoor je concludeerde dat de muziek van het viertal eigenlijk altijd live ervaren moet worden.
Formal Sppeedwear @ Perron Small
Waar Heavy Lungs even eerder nog de grote zaal van Perron volledig met de grond gelijk maakte, was het bij Formal Sppeedwear toch net iets rustiger. De muziek van het drietal had wat weg van Talking Heads, vooral door de hoekige gitaren die zich in ieder nummer naar voor nestelden. Het klonk daardoor heel sfeervol, maar nooit voelden we dat de band al echt veel ervaring heeft met optreden. De debuutsingles van de groep verschenen dan ook nog maar eerder dit jaar en dat was duidelijk te horen. Wel konden we appreciëren dat ze met z’n drieën een volle sound konden verwezenlijken, die toch een bepaalde unieke inbreng had. Zeker bij het laatste liedje bevonden we ons plots op het strand met een feelgoodsong, maar tegen dan was de zaal al zo goed als leeggelopen. Als je een publiek niet kan meekrijgen, dan zorgen uitstekende songs duidelijk niet voor de interesse die er moet zijn.
Hot Face @ WORM 1
Hot Face liet vorig jaar een heel goeie indruk op ons achter, en deed dat nota bene op een boot. Met (eindelijk) een nieuwe single op zak mocht de groep dat trucje dit jaar nog eens opnieuw komen opvoeren. Het verrassingseffect was deze keer echter wel wat verdwenen. Alles klonk nog steeds zoals het moet, zijnde strak en met heel veel zelfvertrouwen. Na ze één keer gezien te hebben, blijkt echter jammer genoeg dat het vet wat van de soep is. Was het de vermoeidheid bij ons of de vloek van te hoge verwachtingen, we hebben er ook het graaien naar. Eén ding is wel nog altijd zeker: heb je Hot Face nog nooit live meegemaakt, twijfel dan niet om eens te gaan kijken.
Meryl Streek @ Perron Big
De prijs voor het grootste licht van de avond ging naar Meryl Streek. Als een van de laatste live-acts zorgde hij nog eens voor een volle Perron, al koos de Ier zeker niet voor de gemakkelijkste weg. Zijn act was opgebouwd rond minimalistisch licht met stroboscopische effecten en zijn onvervalste Dublinse tongval. Muzikanten had hij niet bij zich, maar toch bevatten zijn nummers een rauwe en ongepolijste energie die het publiek wist aan te spreken. Meryl Streek deed ons bij momenten denken aan een mix van Sleaford Mods en Nine Inch Nails, maar dan net iets volkser en toegankelijker. Veel afwisseling bood de set echter niet en dat was misschien het enige gebrek aan zijn performance. Als overgang naar de nachtelijke activiteiten leende zijn muziek zich echter wel goed.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Vyverman en Simon Meyer-Horn.