In de eerste helft van de jaren negentig was er een onwaarschijnlijke revival van de new wave van de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig. Werkelijk de hele speelplaats stond vol leerlingen met t-shirts van The Cure en The Sisters Of Mercy aan hun magere lijf. We spoorden naar Brussel of Antwerpen om de zuurverdiende centen van papa en mama te spenderen aan zwarte puntschoenen, zwarte wollen truien tot aan de knieën en zwarte broeken die tegen onze benen plakten. Moederlief streek onze haren naar boven met een gloeiendheet strijkijzer en crepeerde de haarbos met echte honing van de imker. We waren allemaal mini-Robert Smithjes. Cold Cave bracht echter zijn eerste single pas uit in 2008 en uiteraard was die revival dan al een hele tijd een nieuw hoofdstuk in de geschiedenisboeken en muziekencyclopedieën geworden. De band is het geesteskindje van Wesley Eisold en de bandleden worden eerder beschouwd als levend gereedschap. Dit is zeker niet denigrerend bedoeld; Eisold is in se gewoon een loner die bepaalde muziekstukken laat inspelen door andere muzikanten. Er valt voor de rest niets achter te zoeken. De enige (bijna) constante in de band is Amy Lee.
Cold Cave heeft een heel Europese vibe ondanks dat Eisold geboren en getogen is in het zonovergoten Californië. We moeten blijven beseffen dat new wave vooral een Duitse, Engelse én Belgische aangelegenheid was en de Amerikanen maakten deze muziekstijl sowieso al veel poppier, getuige bands zoals Blondie en zelfs The Cars. De Amerikaan Eisold is wel van alle markten thuis. Zijn band speelt een roulette van muziekgenres zoals dark wave, cold wave, gothic en popmuziek. Soms klinkt het als Nacht Und Nebel of 1000 OHM, dan weer als Das Ich en Goethes Erben en nadien opeens als New Order en O.M.D. De term ‘new wave’ dekt uiteraard wel vele ladingen, maar Cold Cave heeft al die stijlen wel netjes in de vingers.
Passion Depression is de nieuwe plaat die acht nummers heeft en afklokt op iets meer dan een halfuurtje. Eisold liet zijn fans niet te lang wachten op het nieuwe materiaal en bracht alvast vijf songs uit die sinds een goed half jaar al konden beluisterd worden. Het zijn ook netjes de eerste vijf nummers op de nieuwe plaat, dus was het vooral uitkijken welke drie schijven Eisold nog uit zijn mouw schudde. ‘Mouw’ inderdaad en niet ‘mouwen’, want de artiest moet alles klaarspelen met één hand. Op zich kan dit nutteloze informatie lijken, maar het is wel de reden waarom de man op de toetsen speelt met pedalen erbij en ook waarom hij liever alleen aan zijn muziek sleutelt. “She Reigns Down” mag de start nemen en vanaf de eerste seconden horen we waarvoor Cold Cave deze keer staat: dansbare new wave met strakke, poppy melodieën. De song is perfect om een dansvloer van zwartjassen te vullen en de stem van Eisold lijkt heel sterk op het stemgeluid van Carl McCoy van The Fields Of The Nephilim of Andrew Eldritch van The Sisters Of Mercy. De volgende nummers op de plaat, “Shadow Dance” en “Blackberries“, hebben dezelfde insteek. Er kan zalig gedanst worden, maar dan wel in een zaal waar enkel blauwe lichten en stroboscooplichten voor de sfeer zorgen.
“Hourglass” is net iets anders. De mist is hier helemaal opgetrokken. Waar de vorige singles best vrij obscuur en sinister klonken, is deze song heel schatplichtig aan de hits zoals “Temptation” of “True Faith” van New Order. Meer zelfs, de intro van “Temptation” en “Hourglass” zijn bijna identiek. Zelfs de zanglijn is bijna dezelfde. En toch is dit gewoon een fantastische song. Het warm water hoeft niet altijd opnieuw uitgevonden te worden en de mosterd moet ergens vandaan komen. Amy Lee krijgt hier een prominentere zangpartij aangeboden, wat de song heel vol maakt.
“Siren Song” werd ook al vooruitgeschoven en heeft het coolste synthgeluid meegekregen van alle songs op de verse plaat. Dit is meer een fantastisch lied dat niet zou misstaan in een groot stadion of op een ferm festival met tienduizenden toeschouwers. We kunnen ons écht voorstellen dat de hele meute compleet zot wordt van het geluid en meedanst tot het zweet van de voorhoofden gutst. “Everlasting” en “Holy Road” daarentegen zijn voor ons de minst geslaagde songs van Passion Depression. Die muziekkogels zijn voor ons een beetje lege hulzen die iets te snel vervelen. Maar goed, over kleuren en smaken valt niet te redetwisten uiteindelijk.
Eerste en laatste nummers op een plaat zijn dikwijls van primordiaal belang. We worden als luisteraar een bepaalde atmosfeer binnengebracht om even te vertoeven in die zone. Het laatste nummer moet dan toch een stuk muziek zijn dat bijblijft. Met “Octavia” lukt dat zeker. Cold Cave wijkt niet af van het melodieuze, maar monotone pad dat new wave kan zijn. Het ritme verandert nooit, de zang klinkt dikwijls nogal triestig en er kan op gedanst worden. Dat dansen doet men zo: voeten lichtjes naar binnen draaien, een beetje door de knieën zakken, het hoofd naar beneden en zéker niet opkijken en dan de armen laten zwaaien. Wanneer de muziek stopt, kijk je de andere dansers aan met een air alsof je net de eigenaar van de wereld bent geworden en de duivel en god hebt opgevreten. Die volstrekte coolheid heeft Cold Cave voor de volle honderd procent. Dit is met stip de beste newwaveband van 2024!
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Hourglass”, ons favoriete nummer van Passion Depression, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.