© CPU – Nathan Dobbelaere
Hongerig. Dat is het minste wat je kunt zeggen over de Ierse postpunkroedel Gurriers. Midden september bracht het kwintet hun langverwachte debuutalbum Come and See uit en daarmee beukten ze als een onverwoestbare bulldozer door de doorbraakdeur. Ze smeden het ijzer in Dublin terwijl het heet is, en daarom trekt Gurriers deze herfst op een uitgebreide Europese clubtour. De kaarten voor hun passage in de Ancienne Belgique Club waren in ieder geval in een mum van tijd de deur uit, en dat bleek meer dan terecht, want Gurriers wervelde met een stevige vuist in de lucht door de Brusselse concerttempel.
Voor een aantal shows wordt Gurriers vergezeld door hun Ierse kompanen van Nerves. Het viertal uit het westen van de republiek heeft in eigen land een aardige reputatie opgebouwd met hun noisy gitaarpunk. Dat het de band menens was, bleek al bij de eerste uithalen op de gitaar, die zich onverbiddelijk een weg boorden door ons gehoorkanaal. Nerves ging dus voor luid, en toch staken ze er nog wat melodieuze elementen in om het enigszins toegankelijk te houden. De drumsticks zagen er bij aanvang van het derde nummer al redelijk doorleefd uit, maar Nerves was niet van plan om de voet van het gas te nemen. In een vlammend slotkwartier trok de Ierse formatie een behoorlijke geluidsmuur op, waar ze een volgelopen Club met venijn tegen duwden. Als het van de gitarist afhing, dan was het dak er al afgegaan, maar het publiek bleek toch net iets te overdonderd door zoveel bombast dat ze het op een vriendelijk hoofdwiegen hielden. Nerves spande de stalen zenuwen op voor de echte gastheren van de avond.
Om klokslag negen bestormde Gurriers het podium om met een bitsig “Nausea” de vlam meteen in de pan te slaan. Het duurde dan ook slechts een luttel refrein voordat de eerste pit zich in het midden van de zaal manifesteerde en voor een toepasselijke sfeer zorgde. Terughoudend was deze start allesbehalve, en de Ieren waren niet van plan om de intensiteit ook maar enigszins te verminderen. Tijdens “Close Call” ging gitarist Mark MacCormack nog wat verder om de sfeer op te jutten door zelf het publiek in te duiken met zijn instrument. Het rave-achtige refrein beukte lekker en bracht tegelijk een mooi eerbetoon aan de veelzijdige muzikale scene van hun thuisstad. MacCormack was niet de enige die stevig tekeer ging op zijn instrument, al sneuvelde bij hem wel een snaar tijdens “Des Goblins”. Het gemis was echter niet hoorbaar, ook niet toen de band tegen het einde van het nummer collectief vertraagde om vervolgens waaghalzig en snel door te trekken.
De Ieren gaan met hun gitaargedreven muziek breed in het alternatieve segment, maar leverden met “Boy” wel gewoon een onvervalste postpunkplaat af. Het paste hoe dan ook goed in het geheel dat ze voor ogen hadden en dat de spanningsboog gespannen moest houden. Dat ze ook aardig kunnen blaffen, toonden ze dan weer op “Today”. Op hun debuutplaat belandde het nummer uiteindelijk niet, al bewees het wel zijn waarde door de set nog wat verder uit te diepen. Frontman Dan Hoff haalde de grootse gebaren boven en deed daarmee denken aan Grian Chatten van Fontaines D.C. en James McGovern van The Murder Capital, wat echter geenszins afbreuk doet aan zijn kwaliteit als aanvoerder van het roedel. Als een hooligan jutte hij de spionkop bijvoorbeeld voorbeeldig op met “Dipping Out.” Enkel het Bengaals vuur ontbrak om het plaatje volledig te maken.
Elke postpunkband heeft dat ene trage nummer in hun oeuvre waarmee ze willen tonen dat ze het ook op een rustige manier kunnen doen. Gurriers is geen uitzondering op deze regel en bracht met “Prayers” net voorbij de helft hun ‘rustigste’ nummer van de avond. Na een langere en terughoudende beginfase, groeide het nummer geleidelijk en bloeide het eindelijk open. Het boekje werd vakkundig gevolgd en daardoor ontbrak het misschien net iets te veel aan eigenheid. De kolkende sfeer was intussen wat gaan liggen en het publiek leek vooral de krachten te willen sparen voor het eindoffensief van de Ieren. Eerst kregen we echter nog een gesmaakt “Top Of The Bill” te horen, dat met dat kenmerkende gitaarstukje voor gespitste oren zorgde.
‘You Wanna Move Again?’ was de retorische vraag waarop het publiek zat te wachten. “Sign Of The Times” – gelukkig niet dat melodramatische nummer van Harry Styles – gaf het startschot voor een woest einde. Bassist Charlie McCarthy sprong op zijn beurt het publiek in, maar zijn baskabel vloog er onverbiddelijk uit, waardoor ze het nummer opnieuw moesten inzetten. Met nog meer grinta in hun speelstijl en de gezwinde dansmoves van Hoff vormde Gurriers de AB Club gestaag weer om tot een kolkende massa. De felste uithaal volgde echter pas met “Approachable”. Zelfs de kerncentrales Tihange en Doel kunnen met moeite zoveel energie opwekken als dat nummer, al bleven ons de radioactieve stralen bespaard. “Approachable” had het perfecte einde kunnen vormen voor hun show, maar Gurriers koos voor het iets minder voor de hand liggende “Come and See” als eindstuk. Na “Approachable” viel het nummer niet per se dood, maar het energielevel werd wel enigszins naar beneden bijgesteld.
Met slechts één album hebben ze nog niet genoeg materiaal om een volledig uur te vullen, maar Dan Hoff beloofde alvast dat er al gewerkt wordt aan een opvolger. Dat de show door het beperkte aantal nummers compact aanvoelde, was echter geen minpunt, en naar ons gevoel zelfs een sterkte. De nummers hebben ze live namelijk perfect onder de knie, en door hun alles-of-niets-speelstijl konden ze gisteren die extra factor toevoegen. Het publiek was mee, kolkte op de momenten dat het moest, en voedde Gurriers met energie om bij elk nummer hun limieten nog verder af te tasten.
Setlist:
Nausea
Close Call
Des Goblin
Boy
Today
Dipping Out
No More Photos
Prayers
Top Of The Bill
Sign Of The Times
Approachable
Come and See
