© CPU – Ann Carpentier (archief)
Trixie Whitley wist twaalf jaar geleden meteen indruk te maken met debuutsingle “Breathe You In My Dreams” en ondanks dat dat nummer nog steeds veruit haar meest beluisterde nummer is op Spotify, heeft de muzikante het daarna verre van slecht gedaan. De drie langspelers die ze tot op heden afleverde, zijn elk van hoogstaande kwaliteit en over de platen heen wist ze ook verschillende kanten van zichzelf te laten zien. Onlangs bracht ze met The Dragon of Everything een nieuwe ep uit met vier gelijkaardige, maar mooie nummers. Reden te meer voor Trixie Whitley om op tournee te gaan en dan kon een tussenstop in het nieuwe Wintercircus in Gent natuurlijk niet ontbreken.
Dat het Wintercircus heeft ingezet op hun geluidsinstallatie en het surroundsystem zal menig muziekliefhebber intussen al twaalf keer in de krant gelezen hebben en dat de bar zich in de concertzaal bevindt in plaats van in de foyer zullen de aanwezigen ook geweten hebben. Terwijl Jonas De Kesel muziek bracht die ons stil maakte, stonden er aan de bar een hele hoop mensen te babbelen alsof het de nieuwjaarsreceptie was in de parochiezaal terwijl de buurjongen er een vermoeiende cover van “Wonderwall” tegenaan smijt. Goed, over naar het voorprogramma zelf, want dat smaakte zeker.
Jonas De Kesel zat een halfuurtje lang op een tafel omringd door kaarsen met zijn gitaar op zijn schoot. Hij schotelde diverse sferen, tempo’s en kleuren voor met zijn instrumentale muziek en nam ons helemaal mee in zijn wereld. De muziek klonk als de soundtrack van een film waarbij een enkeling helemaal opgaat in een innemend en groot landschap terwijl die aan introspectie doet. De Kesel speelde met veel gevoel en de nodige sereniteit waardoor hij ons ten volste wist te bekoren. De man van het uur deed er dus op zijn intieme manier alles aan om het publiek te overtuigen, maar die bar in de concertzaal? Tja, dat is een keuze hé…
Daarna was het tijd voor de vrouw van de avond en zoals ze gauw zelf al snel uitlegde, begon ze met de vier nummers die vorige week werden uitgebracht. “Which Side” mocht de spits afbijten en werd geopend met een gitaarsolo van Trixie Whitley. Het voelde meteen rock-‘n-roll aan zonder dat het te groots moest worden. De nummers werden gebracht met één extra muzikant (Bert, die meestal gitaar speelde) en voor de muziek van The Dragon of Everything bleef ook Whitley trouw aan de gitaar. Het klonk wat ruwer, in tegenstelling tot de heldere stem van de vrouw die doorheen de avond de muziek aan elkaar praatte, steeds met Gentse charmes en dankbaarheid naar het publiek en muzikant Bert toe. Zo vertelde ze onder meer hoe ze tegenwoordig muziek schrijft tijdens het koken en dat ze graag met Bert in muzikale interacties gaat, wat voor haar gelijkaardig is aan samen koken.
Tegen dat “High Wire” aanbrak, verlangden we in stilte al een beetje naar een iets vollere sound, met meer instrumenten en kracht. Whitley wist die opkomende honger echter te stillen met het tegenovergestelde. Een onuitgebracht nummer op piano met wat beats deed louche sferen opborrelen en maakte het eventjes net iets stiller in de zaal vooraleer er met “Time” voor het eerst voluit werd gegaan. Bert op drums en wat groovy gitaarwerk van Trixie zelf zorgden ervoor dat het concert naar het volgende level ging. Wat later kroop de gastvrouw zelf achter het drumstel voor “Dandy” en een nieuw nummer over eigenschap van je lichaam, wat overkwam als een heel cool en ritmisch muziekstuk dat haast bij protesten zou kunnen worden gebruikt.
Met haar drumstel begon Trixie Whitley trouwens op te bouwen naar het hoogtepunt van de avond en toonde ze aan dat ze haar muziek ook op een andere manier kan brengen, die minstens even interessant is. “May Cannan” werd in een dansbaardere versie gespeeld met ook een extra dosis rock-‘n-roll waardoor het speelplezier er op het podium vanaf spatte en er ook in de zaal wat bewogen werd. Eerder die avond werd “Closer” dan weer extra intiem gebracht met synthklanken en gitaargetokkel. Die intimiteit werd geëvenaard met het adembenemende slotnummer “Breathe You In My Dreams”, waarbij Whitley’s stem sterk naar voren kwam. Tijdens de bisronde kreeg het Gentse publiek niet alleen nog een nieuw nummer te horen, maar verraste Trixie Whitley een laatste keer “Pieces”. Het liedje werd spontaan aangevraagd uit het publiek en dat een foutje werd weggelachen, dat vergaven we het multi-talent meteen.
Als muziek schrijven als koken is, dan werden we in het Wintercircus getrakteerd op een lekker en divers buffet. Van goed rocken op twee gitaren over een zacht pianonummer of wat gitaargetokkel naar gewoon voluitgaan op de drum en de temperatuur zo nog wat doen toenemen, Whitley deed het allemaal. Doorheen de avond klaagde de artieste wat over de droge lucht en leek ze op enkele momenten kort naar adem te moeten happen, maar ze wist wel echt vocaal te presteren wanneer het nodig was. Dat Trixie Whitley als een kameleon wisselt tussen gitaar, piano en drum maakt van haar een drievoudige bedreiging, om dan nog maar te zwijgen over die stem. Trixie Whitley haar concert kwam wat trager op gang, maar doorheen de avond wist ze haar veelzijdigheid, talent en overtuigingskracht wel echt tentoon te stellen.
