Rock Olmen 2024 (Festivaldag 1): Blij weerzien

Voor de trouwe Rock Olmenaar was het even verloren lopen op de weide op dag één. De organisatie had voor editie 2024 heel wat extra vierkante meters op de kop kunnen tikken en bijgevolg kreeg het terrein een complete make-over. Waar vorig jaar de nieuwe dj-stage nog in zijn kinderschoenen stond en op de oprit van een huis werd gepropt, kreeg die nu een volwaardige plaats op het terrein toegewezen en die was uiterst smaakvol aangekleed. Extra capaciteit betekende ook extra tickets. Voor zaterdag leek dat geen probleem en tickets vlogen de deur uit. De boel helemaal uitverkopen op vrijdag leek wat moeilijker. Vreemd, aangezien de headliner van de avond toch geen kleine was. Met Arsenal wist Rock Olmen een exclusieve zomershow te strikken. De band toonde gisteren dat ze haar uitstekende livereputatie niet voor niets had gekregen. En ook de weg naar de grote naam van de dag was op zijn minst boeiend te noemen.

Barno Koevoet & The Duijmschpijkers @ Main Stage

Rock Olmen zonder stevige gitaren is als een café zonder bier en Thuis zonder vergezochte verhaallijn. Op de Main Stage zorgden de Bruggelingen van Barno Koevoet & The Duijmschpijkers al vroeg dat die uitspraak ook voor deze editie opging, want al meteen kreeg het publiek enkele stevige klappen te verduren. “Fat Scum” passeerde vroeg in de set, maar de bandleden baadden toen al goed in het zweet. Als een bezetene zocht zanger Arno Vanhoutte iedere uithoek van het podium op. De bassen pompten uit de boksen en de ene bitsige gitaarlijn volgde de andere op. Aan de inspanningen van de band zal het niet gelegen hebben, al had Olmen duidelijk enige moeite met op gang te komen.

Circa Waves @ Main Stage

Iets voor acht uur was de trek naar de Main Stage nogal groot te noemen, niet abnormaal, want belichamers van hit “T-shirt Weather” passeerden er de revue. De zon was reeds achter het wolkendek verdwenen, maar het viertal van Circa Waves was vastberaden die eigenhandig terug tevoorschijn te brengen. Vooraan kreeg de band al snel een kleine menigte aan het dansen, het publiek achteraan was heel wat statischer. Echt moeite deed frontman Kieran Shudall niet om daar verandering in te brengen, tot bij “Jacqueline”. Daar vroeg hij de handen op mekaar en die kreeg hij ook. Wanneer vervolgens het zomerse “Move to San Francisco” en daarna het wat snedigere “Be Your Drug” erbij werden gesleurd, kreeg de band het publiek mee en dansers waren het logische gevolg daarvan. Bij afsluit kregen de fans met “T-shirt Weather” nog waarvoor ze gekomen waren en sloot Circa Waves in schoonheid een cleane set af, zonder veel meer.

Egyptian Blue @ De Stoot

De opkomst voor Egyptian Blue aan de Stoot Stage was heel wat magerder dan die voor het optreden daarvoor aan de Main Stage. Onterecht, want de Britten hadden met hun debuutalbum A Living Commodity dat eind vorig jaar uitkwam wel wat munitie in handen voor een sterke show. Furieus en retestrak ging het drietal tekeer en serveerde het Rock Olmen postpunk van kaliber. ‘Come a little closer and make us feel local’, was een van de verwoede pogingen van zanger Andy Buss om wat meer schwung in de menigte te krijgen en hoe langer de band speelde, hoe meer gehoor daar werd aan gegeven. De sound werd bombastischer en bombastischer, en steeds meer festivalgangers vonden hun weg richting Stoot Stage. Hoewel de band immer scherp stond, moet toch geconcludeerd worden dat ze de sfeer op geen enkel moment echt hoog kreeg en het hek nooit volledig van de dam ging.

Millionaire @ Main Stage

Zo’n goede zeven jaar geleden maakten de Limburgers van Millionaire hun comeback. Nog eens tien jaar daarvoor, in 2006, stonden de rockers al eens op de grassen van Rock Olmen. Ondertussen is Millionaire al weer helemaal gerouleerd in het Belgische muziekcircuit en kon een weerzien met de Kempische festivalganger in Olmen niet uitblijven. Een blij weerzien, zo bleek, want het publiek lustte er wel pap van. De gloed van de ondergaande zon vormde de ideale setting hiervoor.

Tim Vanhamel had het duidelijk naar zijn zin en toonde zich naast een uitstekend muzikant, ook een geboren entertainer. Enkele fijne een-tweetjes met het publiek wakkerden het enthousiasme aan. Dankzij het grimmige “Can’t Stop the Noise” kreeg de band ook de headbangers aan zijn kant. Met grootste hit “Champagne” in het slot kon achteraf alleen maar gesproken worden van een erg geslaagde show en werd nogmaals bevestigd dat de Timback ongetwijfeld een groter succes was dan de Kimback.

The Hickey Underworld @ De Stoot

De ene comeback was nog niet verteerd of daar was de andere al. En ook dat leek spek naar de bek van de gemiddelde Olmense festivalganger. The Hickey Underworld legde de weide het vuur aan de schenen met de ene scherpe gitaarriff na de andere. Het bekendere werk spaarde de band op voor het einde, al was er op de weg daarnaartoe ook wel wat te beleven. Reeds vroeg ontstonden enkele kleine moshpits, al bleven die aanvankelijk nogal bescheiden in omvang. Hoe verder de Antwerpenaren het einde van hun optreden naderden, hoe meer grinta er van het publiek uitging en de Stoot Stage zich meer en meer toonde als zijn hyperkinetsiche zelve. Toegegeven, De Stoot werd op geen enkel moment volledig binnenstebuiten gekeerd, maar aan The Hickey Underworld zal dat niet gelegen hebben.

Arsenal @ Main Stage

Afsluiter van de avond? Arsenal! Twintig jaar geleden was het al eens van de partij en gisterenavond opnieuw. Met de enige zomershow nota bene, als je die op Crammerock begin september niet meerekent dan toch. “Saudade, pt.2” moet zowat het eerste momentje van herkenning geweest zijn, al belette dat Olmen niet om al lang daarvoor in beweging te zijn, want de band bracht van bij de start de vlam in de pijp. De energie van zanger John Roan – die live de fakkel overneemt van de vele gastzangers op de platen – leek wel besmettelijk. En hij zong ook voortreffelijk, was het nu in het Engels, Portugees of in het Frans.

Roan kwam vanzelfsprekend niet alleen, maar kon naast Hendrik Willemyns en zangeres Leonie Gysel nog rekenen op zeven andere muzikanten. Het bomvolle podium nam ons mee door een setlist die, vooral in de tweede helft, uitpuilde van de belpopklassiekers. Op “Estupendo” werd vlijtig op en neer gesprongen en tijdens “Lotuk” ontplofte de boel nog wat meer. Nadat ze tussen de hitjes door nog een nieuw nummer teasden, was het uiteindelijk toch “Melvin” dat het absolute hoogtepunt van de avond werd. Arsenal kwam, zag en overwon op die manier Rock Olmen.

Ons verslag van dag 2 lees je hier.

Terugkeren