Na een tijd lang frequent akoestische covers en breekbare herinterpretaties van geliefde klassiekers te uploaden, verzamelde Lauren Mandel een handjevol originele nummers op de ep Sweater Collection. De met TikTok opgroeiende jeugd viel als een blok voor haar herkenbare, dramatische songs. 26 jaar is ze inmiddels, maar achter LØLØ schuilt nog steeds een angstig tienermeisje dat haar puberale frustraties op de wereld loslaat in een poging die te kunnen verwerken. De Canadese singer-songwriter ruilde haar dagboek in voor een notitieblok volgekrabbeld met opgekropte, rijmende misère. Als jonge artiest alterneert ze tussen intieme ballades, alternatieve pop en catchy poppunkanthems. Enkele singles en nog een ep later tekende ze in 2021 een contract bij Hopeless Records. Via dat label bracht ze haar derde ep debbie downer uit. Daarop staat de gelijknamige single met tegenhangster Maggie Lindemann. De tweeledige samenwerking ging verder op diens plaat SUCKERPUNCH; Lindemann schakelde de hulp van haar vriendin in voor het schrijven van een drietal nummers.
Wanneer LØLØ eindelijk met een eigen langspeler zou komen, bleef tot begin april van dit jaar een onbeantwoorde vraag. Met de release van “u & the tin man” berichtte de zangeres voor het eerst over falling for robots & wishing i was one. Toch liet ze ons de voorbije twee jaar al met maar liefst zeven andere tracks daarvan kennis maken, waaronder “u turn me on (but u give me depression)” en “faceplant”. Die mochten we zelfs al live horen tijdens haar passages in de Ancienne Belgique met Leah Kate – de collega waarmee ze ook wel eens wordt vergeleken – en in Trix, toen ze in het voorprogramma van Sueco speelde. Met de toevoeging van nog eens zeven nieuwe creaties is LØLØ’s debuutalbum nu werkelijk een feit.
Het taaie, openhartige individu doet met de sombere introductie alvast geen poging om te verbloemen dat het een persoonlijke, kwetsbare plaat belooft te worden. De onomwonden songtekst van het nog geen minuut durende “intro” verklapt al het een en ander over de thematiek van het album. De Canadese bezingt haar rottende hart, dat wel wat mildheid zou kunnen gebruiken. Het liefst door het te vervangen door een zijdezacht wolkje van katoen, al voelen we zelf eerder een donkere cumulus die met een stortvlaag dreigt boven het hoofd hangen. Afgepeigerd en getreiterd door kopzorgen wil ze niks liever dan zichzelf op standby zetten.
Dat verlangen om weg te lopen is een onuitgesproken vorm van ontkenning en de zoekopdracht naar isolatie. Wat het zichzelf willen afschermen van de buitenwereld bertreft, is “*thoughts from the shower*” onderwerpelijk zowat hetzelfde. LØLØ beschouwt de douchecabine als toevluchtsoord waar ze zich achter het gordijn kan verstoppen. Zo kan niemand haar lastigvallen. Door de sluimerende realisatie dat dit slechts een tijdelijke optie is, probeert ze in “omg” haar woorden op wankele benen terug te nemen: ‘I could drive my car right off the road / Never mind, I’ve got people to see and places to go’. LØLØ bekent hoe ze zich door haar angsten en onzekerheden laat overnemen. Door adrenaline gedreven brengt ze de duizelingwekkende noodkreet van het refrein.
Vocaal deed LØLØ ons al denken aan Nessa Barrett denken. Dat doen haar woordgebruik en de inhoud van haar liedjes ook. Geplaagd door dezelfde zenuwinzinkingen, predikt de zangeres de geest van haar innerlijke, doodsbange tienermeisje af te willen slachten in “kill the girl”. Ze is het zat dat haar empathische kant altijd de overhand neemt, vooral wanneer dat haar zelfbeeld en mentale gezondheid aantast. De groeiende, gloeiendhete zelfhaat en intrinsieke verloochening komen ook in “2 of us” naar voren. Toxische relaties zijn logischerwijs evenzeer deel van de centrale topics op het album. “u turn me on (but u give me depression)” zet de trant van moord en dood nog even verder: ‘I wish I fell for an ax murderer instead of you / He’d kill me too but at least he’d make it quick’. Haatgevoelens blijven aanwezig, dit keer op haar partner/ex gericht. Tegelijkertijd geeft ze toe dat haar vergeeflijke persoonlijkheid niet zo gemakkelijk te elimineren valt als gewenst, al betekent het dat ze daar zelf aan onderuit gaat. Niet erg vrolijk dus, maar de song is ondanks de instrumentale simpliciteit wel verschrikkelijk catchy. De montere, licht distorted riffjes werken vanaf het begin eufonisch en met niet meer dan wat klappende percussie op de achtergrond staat de song er gewoon.
Een break-up anthem schrijven à la Olivia Rodrigo? Reken maar dat LØLØ dat ook kan. “poser” is gedrenkt in pijnlijk liefdesverdriet en de daarbij horende furie tegenover de verantwoordelijke. Opnieuw breekt ze los met venijnige verwijten en beschuldigende vraagstukken. We horen een droevige, gedempte riff en versoepelde, nonchalante drumbeat. Het even toornige “hot girls in hell” doet sterk aan de outro van Billie Eilish’ “Happier Than Ever” denken. De blitse gitaarpartijen maken plaats voor akoestisch getokkel in breekbare liedjes. In “gloria” spreekt ze met spijt een meisje toe dat voor dezelfde trucen viel als de jongen die haar bedroog en beloog. Aan “i would fix you if i could” kwam een gelijkaardige aanpak te pas. Instrumentaal begeleidt ze zichzelf opnieuw met een soortgelijk gitaardeuntje. Het medelijden en berouw is hier aan de oud-beminde bestemd. Problemen en misverstanden weggewuifd, zou ze de zorg op zich nemen haar problematische vriendje in een beter mens te veranderen.
Al die liefdesverhalen beginnen natuurlijk vanuit een initiële infatuatie. Verstopt achter het opbiechten van prille, gekmakende verliefdheid aan haar crush kan “faceplant” vrij letterlijk worden genomen, aangezien het gebaseerd is op een waargebeurde flater. Toen Mandel het huis van een date verliet, maakte ze een akelige val waarbij ze rechtstreeks met haar knappe gezichtje tegen de grond smakte. Daar hield ze niet alleen een gebroken kaak, kin en neus aan over – het bracht haar op frappante, maar komische wijze inspiratie voor een nieuw nummer. “faceplant” bekijkt het vanuit een andere hoek, maar toch dwong een zekere gebeurtenis haar opnieuw tot een confrontatie met de harde realiteit, alleen dan iets fysieker.
Hoewel we het ene aan het andere kunnen linken, valt er toch over bijna elke track weer iets anders te zeggen. falling for robots & wishing i was one is een werk van lange adem geweest en dat uit zich ook. LØLØ raapte levenservaringen bijeen over een tijdspanne van ruim twee jaar. Terwijl ze gedwongen de weg van hartzeer, depressie en angst bewandelde, huppelt ze in haar muziek tussen verschillende effecten van haar overgebleven trauma’s met opgeheven hoofd. Ze treedt niet alleen buiten haar brede, complexe universum van emoties; ze spreekt zodoende ook het onze aan. Ze stelt zich nog weleens landerig op, wat haar niet kwalijk te nemen valt. De instrumentale composities zijn dan weer niks wat we nog niet eerder hoorden. Daar valt weinig anders over te beweren. Toch snappen we waarom de artiest een steeds grotere aanhang krijgt – het werkt eenvoudigweg. Dat ze in de voetstappen van genoemde collega’s zal treden, vinden we geen te ver gezochte aanname, al is er nog wat originaliteit en variatie nodig om zich te onderscheiden.
Binnenkort vertrekt LØLØ mee op tour met Jaden Hossler (jxdn). Op vrijdag 13 september komen ze langs in Trix in Antwerpen. Een week later kan je hen treffen in het Utrechtse TivoliVredenburg.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “hot girls in hell”, ons favoriete nummer van falling for robots & wishing i was one, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
