Het is altijd cool als een band een volledige wereld rond een album kan scheppen; dat geeft het geheel toch net dat tikkeltje meer beleving. The Marías heeft er doorheen de relatief korte periode dat het bestaat een sport van gemaakt om hun platen op te bouwen rond een kleur en de gevoelens die die met zich meebrengt. Zo was er in 2021 debuutalbum CINEMA dat volledig werd opgedragen aan de kleur rood en bijbehorende liefde en passie, nu kiezen frontvrouw María Zardoya en haar echtgenoot Josh Conway op opvolger Submarine voor blauw en diens hoop, wedergeboorte en exploratie. Dat in combinatie met het feit dat het viertal zijn ideeën altijd goed kan resoneren met een eclectische mix aan dromerige elektronica en jazzy gitaarriffs in het Engels én Spaans, spreekt op papier al tot de verbeelding.
Nu moet gezegd dat de lat ook wel op zekere hoogte lag dankzij CINEMA. En het is misschien meteen ook daarom dat het nieuwe Submarine wat – pun intended – aan het oppervlak blijft drijven. Qua totaalconcept moet gezegd dat het plaatje mooi klopt: The Marías blijft mooi binnen de diepblauwe lijntjes, alles klinkt erg cool; soms is het wat troebeler, soms wat meer groovy. Kortom, geen enkel nummer valt uit de toon. Langs de andere kant kunnen we niet ontkennen dat er bitter weinig nummers zijn die er ook effectief uitspringen. Zo wordt de tweede langspeler van het viertal een soort langgerekte trip die, uiteindelijk objectief gezien, niet per se slechte nummers bevat, maar toch niet altijd evenveel kan boeien.
Dat komt in eerste instantie al doordat heel wat songs op elkaar lijken, net doordat ze eenzelfde stramien volgen. De woordjes ‘cool’, ‘groovy’ en ‘dromerig’ keerden dan ook met regelmaat van de klok terug in onze notities, wat meteen ook duidelijk maakt waar het schoentje wringt in Submarine. Openingsnummer “Ride” is dan ook een mooie samenvatting van dat verhaal: elektronisch en dromerig tegelijk, inclusief het nodige tikkeltje reverb. Dat dat zorgt voor het gevoel dat je je effectief onder water bevindt, bevordert vanzelfsprekend de sfeer van de plaat. Maar dan wordt het ‘probleem’ al redelijk duidelijk in opvolger “Hamptons”; een donkere bassbeat houdt de zoete stem van Zardoya mooi in evenwicht, maar het nummer kabbelt net teveel voort waardoor we nog altijd het gevoel hebben nog in de introductie van de plaat te zitten.
En ondanks dat dat vaak het geval is, kleurt The Marías toch een paar keer voorzichtigjes buiten de lijntjes. Single “Run Your Mouth” steekt er in dat opzicht met kop en schouders bovenuit, net door de fijne combinatie tussen elektronica en groove, maar zeker ook dankzij de catchy sound en het zomerse riffje. Ook “Paranoia” klopt in dat plaatje wel; het nummer gaat vloeiend van groovy in een melancholische gitaarsolo, met daarin opnieuw een hoofdrol die is weggelegd voor Zardoya.
Het helpt The Marías ook wel als het er wat troebeler aan toe gaat. Zo geven de Puerto Ricaanse roots van de frontvrouw vanzelfsprekend een exotische toets aan de Spaanstalige nummers, met gevolg dat een “Ay No Puedo” al snel doet denken aan pakweg Khruangbin. Dat is ook het geval in “Real Life”, waar die gelijkaardige gitaren hand in hand gaan met een melancholische diepe bas. Het daaropvolgende “Blur” maakt het tweeluik helemaal compleet, doordat het enerzijds de tracktitel helemaal waarmaakt, maar tegelijkertijd ook openbloeit in een chaotische boel om dan weer de innerlijke rust te vinden. Qua stroomversnelling van het water kan dat dus al tellen.
The Marías houdt het dus vooral heel cool op Submarine, waardoor een rustiger nummer als “No One Noticed” op het eerste gehoor zelfs lijkt te verdrinken, waarna je de sterretjes plots bijna kan voelen. Ook “If Only” werd zo’n dromerige pianosong met blazer, waardoor het even moet spetteren om het hoofd boven water te houden, om dan uiteindelijk zijn tempo te vinden en zich mooi uit de slag kan trekken. Je merkt met andere woorden dat de oceaan die het geheel zou moeten vormen soms wat te veel aanvoelt als een Olympisch zwembad, maar ook daarin kunnen zeker golven ontstaan. Echt gevaarlijk groot worden die echter nooit, ze blijven vooral mooi gestroomlijnd en cool om naar te kijken. Gladjes en dromerig; je hebt het na een tijdje wel gezien, maar echt saai wordt het nooit.
Op 4 november staat The Marías in de Melkweg in Amsterdam.
Ontdek “Run Your Mouth”, ons favoriete nummer van Submarine in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
