Met verwijten gooien doen we niet graag, maar de hedendaagse indierockfan die Wallows nog niet in zijn, haar of hun playlist heeft staan, loopt een grandioos pareltje mis. In alle eerlijkheid zou het ons sterk verbazen, want al enkele jaren is er aan de Californiërs geen ontkomen meer. De jeugdvrienden hokten in 2011 al samen als The Narwhals, toen nog in het gezelschap van bassist Zoe Mendenhall. Omgedoopt tot Wallows en met één lid minder kwam de band in 2017 met “Pleaser” op de proppen. Gelukkiger kon ze zich met haar debuutsingle niet prijzen, want het duurde niet lang voor die uitgroeide tot een alom gewaardeerde single. Het nummer verscheen kort nadat het eerste seizoen van 13 Reasons Why, waarin zanger/gitarist Dylan Minnette de hoofdrol vertolkt, van start ging. Of dat zegevierend toeval of een strategische keuze was? Daar weten we het fijne niet van. Wat we wel weten is dat het vanaf dat moment enkel maar in stijgende lijn ging voor de jongemannen. Denk maar aan “Are You Bored Yet?”, een samenwerking met de Atlantaanse indiepopsensatie Clairo. De aandacht die het B-kantje van “Scrawny” verkreeg zette alvast de toon voor Wallows’ eerste langspeler Nothing Happens (2019), waarmee ze zichzelf pas écht op de radar zette. Drukken we de doorspoelknop wat verder in, dan komen we terecht bij Tell Me That It’s Over dat drie jaar later verscheen. Dankzij de vooraf verschenen singles stellen we vast dat het gloednieuwe Model aan eenzelfde opmars bezig is; het aantal streams op daartoe bestemde platformen spreekt voor zich.
Op Tell Me That It’s Over konden we waarnemen dat Wallows volwassener wordt. Het trio maakte een voelbare shift door. De mannen laten het onbehagen, de spanningen en de onzekerheden die op hun debuut nog tastbaar waren langzaam achterwege. De bandleden lijken kenbaar te maken dat ze zich aan het settelen zijn en leunen stukje bij beetje achterover in een meer laid-back en ingetogen voorkomen. Op dat vlak heeft Model het een en ander gemeen met haar voorganger. Daardoor voelt het aan alsof Wallows niet echt een poging deed om zichzelf naar een hoger niveau te tillen. Met een handjevol liedjes waarin we nog vlagen van Nothing Happens bespeuren, slaagt Wallows er dus ook niet volledig in om ons het tegendeel te bewijzen.
Thematisch lijkt Wallows terug te grijpen naar oude puzzelstukjes. Tijdens het opgroeien zijn de tienercomplexen van Nothing Happens nog wat blijven plakken, merken we. Onwetendheid lijkt een van de centrale topics op het album te zijn. De songteksten met hun vele vraagtekens duiden op eenzelfde gevoel van verloren en onvoorbereid zijn. Tegelijkertijd toont het trio daarmee aan dat volwassen worden niet automatisch betekent dat je plots overal een antwoord op vindt. In opener “Your Apartment” worden aarzelingen, frustraties en frictie geuit die al dan niet voortkomen uit een romantische verstandhouding. Minette en bandgenoot Braeden Lemasters stellen zich doorheen het nummer defensief, radeloos, afkeurend en zelfs wat bemoeizuchtig op: ‘I wonder who’s been at your apartment / Would you give in, or would you relent? / Who’s been trying to get in your bed?’ Hoewel het subtiel is, herkennen we ook in de sound de rusteloosheid en wanorde van het Nothing Happens tijdperk door de licht geagiteerde riff en het al even beducht gezongen refrein. In “A Warning” voelen de mannen zich al even spoorloos. Dat ze met ‘de blues’ zitten, wordt in samenspel met zachte, mistroostige zang naar voren gebracht met de melancholische elektronische melodie, een ingetogen riffje en een teneergeslagen drumbeat.
Hoewel de meerderheid van de songs vanuit dezelfde denkpatronen vertrekt, komen we ook de andere zijde van het spectrum tegemoet. De Californiërs weerspiegelen daarmee dat eenzelfde mentaliteit als ten tijde van haar debuut nog in hun hoofden ronddwaalt. Ze doet het subtiel, maar Wallows brengt de jeugdige levendigheid en het bruisende karakter van haar eerdere werk terug. Vooral “Don’t You Think It’s Strange?” en “Only Ecstasy” mogen daarvan als bewijs dienen. “Calling After Me” klinkt iets luchtiger en minder vreugdeloos. Verstopt achter een nietsvermoedend, vrolijk deuntje, zit tegelijk een laagje tekstuele ondeugendheid en zelfvoldaanheid: ‘Don’t play dumb, I know you fantasize / You could have me on my back every night’. Toch zien we weer die vraagtekens opduiken: ‘Who’s somebody you know you shouldn’t call? / Who were you kissing in the back of your car? / Who’s the one, the one who got away? / Who are you thinking of when you end the day?’.
Op Model blijft Wallows vooral op die trant van (vervlogen) liefde verder kabbelen. “I Wouldn’t Mind” is een belofte van toewijding en het beter te willen doen in een relatie. In het opvolgende “You (Show Me Where My Days Went)” realiseert de vertolker van het nummer zich langzamerhand dat hij de tijd door zijn vingers liet glippen door wanhopig een geliefde achterna te gaan. Daardoor vraagt hij zich af of hij wel echt iemand nodig heeft om zijn dagen mee te slijten. Tegelijk laat hij blijken dat de passage van die tijd hem weinig deert wanneer hij die aan zijn beminde kan verkwisten: ‘I’m not afraid of time with you / When I reflect I used to deflect in fear of what more years would do’ .
Voor de release van de plaat koos Wallows een geschikte tijd van het jaar uit. De algehele sound is hét toonbeeld van zweverige, zomerse en gemoedelijke indiepop en -rock. Dat treffen we vooral in songs als “Don’t You Think It’s Strange?” en “Only Ecstasy” aan. Dit zijn twee van de meest levendige tracks op Model, maar zorgen dankzij hun aanstekelijke gitaarriffs voor een ritme dat makkelijk te verteren is in contrast met de moeizame onderwerpen die doorheen het album aan bod komen. Het klinkt allemaal vrij ontspannen en wat losser, omdat Wallows zich wat liet temperen. Die verademing hadden we in principe van het drietal nog niet echt nodig, maar is wel aangenaam. “Anytime, Always” voelt dan weer een beetje aan als het resultaat een jamsessie van een stelletje tieners in een garage die nog wat zoekende zijn. Niet uiterst creatief, maar het slaat goed genoeg aan dat we er ons prima in kunnen vinden.
Wellicht zal Model niet de geschiedenis ingaan als Wallows-klassieker. Dat Nothing Happens überhaupt nog van de troon kan worden gestoten, betwijfelen we. Toch is het een prettige plaat die in zijn simpliciteit ongedwongen te waarderen is, maar ze mist wat vernieuwing en verrassing. Met haar welvarende reputatie in het achterhoofd, had de band het zich best kunnen permitteren om wat onverwacht uit de hoek te komen. Ze mag dan wel ouder zijn geworden, maar levert bewijs dat dit niet altijd meteen gelijk staat aan wijzer worden. Nuttige inzichten komen soms pas later. Dat Wallows trouw aan haar stijl blijft, is goed. Ze vond er een formule in die werkt. Dat is mogelijks ook de reden dat de behoefte tot verdere zelfreflectie en -ontwikkeling nog niet zo sterk werd aangewakkerd. Het bewustzijn dat wat ze altijd al deed zijn vruchten afwierp zorgt er wellicht voor dat ze om dat succes te waarborgen liever uit dezelfde grond blijft putten. Dat kan je enigszins verstandige keuze vinden, maar je boekt er weinig vooruitgang mee. Was ze wat langer blijven zoeken, dan zijn we ervan overtuigd dat Wallows ook elders vruchtbare grond had kunnen vinden.
Wallows’ Europese tour gaat komende herfst van start met een optreden in Afas Live in Amsterdam op 4 oktober. Het trio is de week daarop te zien op de avond van zowel 7 als 8 oktober in de Ancienne Belgique.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
Ontdek “Bad Dream”, ons favoriete nummer van Model, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
