Twenty One Pilots - Clancy (★★★½): Waardig slotstuk van een tijdperk

Het is 2015 wanneer de wereld kennismaakt met Twenty One Pilots. Hun vierde album, Blurryface, trekt de aandacht met hits als “Ride” en “Stressed Out” en kan bij de Billboard Music Awards ook de prijs voor rockalbum van het jaar in de wacht slepen. Vanaf dan gaat het enkel nog bergop voor frontman Tyler Joseph en drummer Josh Dun. De band kan ondertussen rekenen op een enorme fanbase en weet zich album na album te onderscheiden van de massa met muziek die ook door critici wordt gesmaakt. Hun laatste worp, Scaled and Icy, paste wat dat betreft iets minder goed in dat plaatje. Donkerte maakte plots plaats voor een soort frivoliteit. Hits werden plots wel héél radiovriendelijk (denk aan “Saturday”) en ook live werden ze nu begeleid door een band. Dat werd zeker niet door iedereen gesmaakt en al snel volgde de vraag wat er gebeurd was met het geprezen duo van weleer.

Geen zorgen, want op hun zevende album Clancy, dat vanaf vandaag in de rekken ligt, keren de mannen terug naar wat hen altijd al zo succesvol maakte: slim hitmateriaal met een donker sausje aan zware thema’s en serieux. Dat past trouwens ook binnen de verhaallijn die ze al sinds Blurryface opbouwen en waarvan dit album het eindpunt vormt: de stad Dema, waarin kwaadaardige bisschoppen waaronder Nico de scepter zwaaien en Clancy die het tegen hen opneemt. Het is een combinatie van storytelling en slimme marketing die werkt: fans van over heel de wereld keken reikhalzend uit naar dit nieuwe hoofdstuk en online werden door de band verspreide tips massaal ontcijferd. De anticipatie was dus groot, het resultaat mag er nu gelukkig ook zijn.

Clancy start met een openingssalvo aan singles. “Overcompensate” is een stevige binnenkomer en voelt meteen heel filmisch aan. De Franse en Duitse stemmen op een achtergrond van harde elektro trekken je al vanaf de eerste tonen mee in een ander universum. De slimme compositie van het nummer bestaat uit drie delen die wonderwel mooi op elkaar aansluiten en de letterlijke referentie naar “Bandito” uit Trench maakt op een geniale manier duidelijk dat al hun albums verbonden zijn met elkaar. “Next Semester” zorgt dan weer voor de nodige dosis punk. De ‘o-oh oh oh’s’ trekken daarbij het emotioneel gehalte naar een hoger niveau, wat het doet uitstijgen tot een sterkhouder. De ukelele die op het einde nog overblijft, maakt het plaatje af. “Backslide” doet het dan weer wat rustiger aan, met een iets koelere instrumentatie en meer ruimte voor rap. De band kijkt in het nummer terug naar het verleden, en staat met zinsneden als ‘wishing that I never did Saturday’ ook zélf kritisch tegenover haar vorige werk. De dissonantie in het refrein brengt extra dramatiek teweeg, iets wat wel vaker gebeurt in dit album.

Op “Midwest Indigo” trekt een catchy baslijn ons doorheen vrolijke piano- en synthmelodieën. Op melancholische wijze wordt daarna rustig opgebouwd richting een explosief einde. Het zou ons niet verwonderen mocht dit een hit in spe zijn. Een mooi contrast met “Routines in the Night”, dat klinkt zoals de titel het doet vermoeden: alsof je ’s nachts in een bos rondloopt, vol onderkoelde stemmen op een tapijt van donkere elektronica. “Vignette” start met violen en een krijsende vogel: een vreemde, maar originele combinatie. De harde beat die daarna start en de synthsolo op het einde zijn om duimen en vingers bij af te likken.

Nadat met “The Craving (Jenna’s Version)” het nodige akoestische rustpunt is ingebouwd, gaan we de tweede helft van het album in. Daarop vinden we misschien wel de meest experimentele creatie van het duo tot nu toe: “Lavish”. Een laidback uitstapje op lsd is de beste manier om deze trip te omschrijven. Werken doet het in ieder geval. “Navigating” is dan weer erg straight-forward krachtvoer dat de klassieke rockelementen opzoekt, zonder veel verrassingen. Amusant en uiterst oppeppend, dat wel, maar niets dat de monden echt doet openvallen. Vanaf dan zakt ook de rest van het album wat meer ineen. Nummers als “Snap Back” en “Oldies Station” zijn nog altijd meer dan degelijk, daar niet van, maar ze missen toch enige urgentie om te blijven hangen. Gelukkig krijgen we op het einde nog “Paladin Strait”, een klepper van zes minuten waar de band haar traditie eer mee aandoet: afsluiten met een lang en emotioneel hoogtepunt.

Niet alle nummers op Clancy zijn dus even sterk, maar het geheel is wel overtuigend. Het album vormt het slotpunt van een lang verhaal dat negen jaar geleden startte met Blurryface, en dat is op zich al een prestatie. Het nestelt zich bovendien in de traditie van hoe we Twenty One Pilots al kennen sinds de beginjaren: catchy en donker tegelijk, met een mix aan genres (rap, hiphop, rock, punk,…) die de revue passeren. Maar bovenal: erg verslavend! Hoe ziet de toekomst van de band eruit? Wat zullen ze na dit hoofdstuk doen? Geen mens die het weet, maar het speculeren kan alvast beginnen en deze worp houdt ons vast nog enkele jaartjes zoet.

Facebook / Instagram / X (Twitter)