“Let Love Rule”, “Mr Cab Driver”, “Are You Gonna Go My Way?”, “Always On The Run”, “Fly Away”, “It Ain’t Over ‘Till It’s Over”, “I Belong To You” en dan vergeten we gemakshalve nog minstens een handvol parels die bij het grote publiek minder bekend zijn. Ja, Lenny Kravitz was fenomenaal tussen 1989 en 1998. Daarna – dat verdomde nieuwe millennium! – ging het net iets minder. Al zou elke artiest nog altijd zijn of haar linkerbeen geven voor nummers als “Where Are We Runnin’?” (2004), “I’ll Be Waiting” (2008) en “The Chamber” (2014). Ondertussen is Kravitz 59. Op 26 mei wordt hij 60. Terwijl elke gemiddelde Belg hemel en aarde zou bewegen om dan op vervroegd pensioen te gaan, brengt de Lenny nu zijn twaalfde album uit. Respect.
Kravitz maakte Blue Electric Light tijdens de coronaperiode in zijn studio op de Bahama’s. Misschien daarom dat het album opent met “It’s Just Another Fine Day (In This Universe of Love)”. Maar liefst zes minuten en twintig seconden lang horen we een simpele voorgeprogrammeerde beat, een korte, funky baslijn, smaakvol gitaarwerk en een Lenny Kravitz die nog altijd geweldig goed bij stem is. Alleen hij geraakt weg met een albumopener die een epische, midtempo slow is die klinkt als een halve jamsessie. Chill. Hier wordt tijd genomen om muziek te maken.
Daarna volgt “TK421”, de eerste single en meteen ook het onweerlegbare bewijs dat naar muziek luisteren tijdreizen is. Plots wanen we ons opnieuw in de jaren negentig: die stuwende beat, dat funky gitaartje, dat catchy refrein, meer Kravitz dan dit wordt het niet. De keyboards haken het nummer vast in 2024, al kan je evengoed zeggen dat ze teruggrijpen naar de jaren tachtig. En voor de muziekquizzers onder ons: TK421 zou verwijzen naar het identificatienummer van de Stormtrooper die in Star Wars de Millennium Falcon moest bewaken in de Death Star. Dan weet je dat ook weeral.
Wanneer we na “Honey” (soulvol niemendalletje), “Paralyzed” (70s rock) en “Human” (de swingende tweede single) bij “Let It Ride” aanbelanden (een elektrobeat, wat keyboardeffecten en een krols zingende Kravitz), begint er ons iets te dagen: Blue Electric Light lijkt bij momenten wel een ode aan Prince. “Stuck In The Middle” had zelfs een middelmatig Prince-nummer kunnen zijn, dankzij die typische drummachine en het falsetto-refrein.
Wat later passeren “Bundle of Joy” en “Heaven”, twee gelaagde lasagnes van nummers, gevuld met alle heerlijke Prince-ingrediënten: percussie, kreetjes, blazers, de Linn-drummachine, funkgitaar en ga zo maar door. In de trage afsluiter “Blue Electric Light” horen we zelfs verre echo’s van “The Beautiful Ones”.
‘Fuck trends’, moet Lenny Kravitz gedacht hebben, ‘Ik doe wel wat ik het beste doe: catchy nummers maken met funk, rock, pop en soul.’ Geef de man eens ongelijk. Omdat hij er duidelijk nog een ferme scheut Prince bijgegoten heeft, kunnen we niet anders besluiten dan dat Lenny Kravitz een fijn plaatje afgeleverd heeft met Blue Electric Light. Yeah, baby!
Op donderdag 7 juli staat Lenny Kravitz op de Main Stage van Rock Werchter.
Facebook / Instagram / TikTok / Website
Ontdek “Heaven”, ons favoriete nummer van Blue Electric Light, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
