Declan McKenna @ Ancienne Belgique (AB): Mist in de bergen

De vonken die Declan McKenna al jaren op zijn thuisland loslaat, lijken maar niet te willen overslaan op het Europese vasteland. Dat is op zich best gek, want wie de Spotifypagina van de Brit bekijkt, merkt al snel op dat er heel wat hitjes op zijn palmares staan. Degelijk is het op plaat alleszins heel vaak, live durft dat al eens te wisselen. De laatste keer dat de man een zaal aandeed in ons land, was dat een gezellig gevulde Trix Club, en het moet gezegd dat hij daar toen met frisse tegenzin stond. De stap naar de grote zaal van de Ancienne Belgique leek met andere woorden redelijk groot, zeker als je weet dat de mayonaise niet echt pakte rond derde langspeler What Happened To The Beach?. Van een flop willen we daarom niet spreken, maar als je cover van ABBA’s “Slipping Through My Fingers” het beter doet dan de volledige plaat, is een succes ook veraf.

Hoe dan ook waren we erg benieuwd naar hoe Declan McKenna die chillere vibe zou inpassen in zijn vaak toch energieke liveset. Een vakkundig verkleinde Ancienne Belgique – de bovenste verdieping werd afgesloten, de ruimte achteraan de zaal weggemoffeld door verspreide groepjes fans – mocht in afwachting daarvan eerst kennismaken met Soft Launch. De Ierse band staat nog in haar kinderschoenen, maar toonde toch wel al wat potentieel. Inspiratie puurden ze uit typische Britse indiebands zoals Blossoms en The Kooks, al probeerde het vijftal er ook een groove à la Parcels in te steken. Dat lukte in eerste instantie aardig, even later werd het iets te gezapig. Gelukkig keerde het tij in het slotkwartier, waardoor de zaal alsmaar meer mee raakte in de plezante vibe die de heren uitstraalde. Debuutsingle “Cartwheels” was plezant, afsluiter “Piano Hands” galmde nog even door ons hoofd. Daar zit muziek in, zeggen ze dan.

Na een gepersonaliseerde intro lichtten een halfuurtje later de bergtoppen roze-oranje op de achtergrond op voor Declan McKenna. De Brit leek er vrij veel zin in te hebben, want opener “Sympathy” bracht al een sprankeltje power met zich mee. Opvolger “Why Do You Feel So Down” bracht zelfs al een eerste grootse meezingmoment met zich mee, maar dat kon niet verdoezelen dat de geluidsmix helemaal niet goed zat. Daar kwam gelukkig snel verbetering in, al moet gezegd dat niet veel later duidelijk werd dat er in het algemeen gewoon iets minste aan de set; een soort vonk die echt doordrong. Wat ons betreft bleef dat uit doordat McKenna zich voortdurend achter zijn microfoon en gitaar verstopte, waardoor het grote enthousiasme op het podium heel vaak uitbleef of ongemakkelijk overkwam.

Maar goed, terug naar de muziek. En daarin werd het idee van de set wel duidelijk: opbouwen aan de hand van een gezonde mix tussen gezellige hitjes en nieuw materiaal. “WOBBLE” hield zo bijvoorbeeld de groove erin, terwijl “The Kids Don’t Wanna Come Home” luidkeels werd meegezongen. Het jammere was daarentegen dat als de Brit eens de kans kreeg om volle gas te geven, het hem aan speelse jeugdigheid ontbrak. We zagen hem “The Key To Life on Earth” al opzwepender brengen, en ook “Make Me Your Queen” voelde ooit aan als meer dan een voortkabbelend meezingmoment. Nieuwe songs als “I Write the News” en “Mezzanine” bleken in tegenstelling tot op plaat live wel een pak dieper te snijden. Ondanks dat je dus aan alles voelde dat een stroomversnelling nodig was, brachten ze McKenna wel los van zijn statief. Een remontada in de maak?

Een soort van in elk geval, want eindelijk ging dat tempo de hoogte in. “Isombard” mag omschreven worden als een bommetje, “Beautiful Faces” leek te bevestigen dat de meer uptempo nummers de boel op sleeptouw zouden nemen. Een coole lichtshow bij “Nothing Works” rolde de rode loper uit voor grootste hit “Brazil”, die vanzelfsprekend op een mix van gejoel en smartphoneschermpjes kon rekenen. De sfeer zat met andere woorden uiteindelijk wel goed, maar het nam het gevoel dat er iets aan het totaalplaatje ontbrak niet weg. Er kon gevlamd worden, maar het pompte niet. En dat was op zich wel jammer, want ondanks dat de zaal zich amuseerde, hadden we permanent het gevoel dat de man zich niet hélemaal smeet; alsof hij het in z’n achterhoofd een beetje aframmelde. Trix Club? Iemand?

Hoe dan ook waren we blij om te horen dat “Be an Astronaut” zijn weg terug naar de setlist heeft gevonden, want de krachtige pianoballad bleek een mooie aankondiging voor afsluiter “It’s an Act”, inclusief dwarsfluit. Die keerde in de bisronde nog een keer terug voor “Eventually, Darling”, al kwam dat nummer helemaal niet binnen. Dat Declan McKenna meteen daarna nog eens gas wilde bijgeven, voelde des te vreemder aan. We waren uit de uptempo sfeer gesukkeld, waardoor de riffs van “The Phantom Buzz” enige tijd nodig hadden om zo plots terug binnen te komen. En dan was daar dan toch, bijna uit het niks, het moment waarop we al anderhalf uur stonden te wachten. Voor “British Bombs”, nota bene het laatste nummer, gooide de Brit ein-de-lijk alle remmen los. Geen gitaar om de nek, maar gewoon hysterisch springen met het publiek; de Declan McKenna die we al de hele avond wilden zien, zat in de staart.

Hoe kwam dat? Wel, zoals gezegd vermoeden we dat de man zich tegenwoordig te veel verstopt achter zijn statief en gitaar. Eenmaal hij daar los van kwam, raakte de set in een stroomversnelling. Betekent dat meteen ook dat hij daarom een slecht concert neerzette in de Ancienne Belgique? Dat zou wat te kort door de bocht zijn. Hij en zijn band deden namelijk niets mis, en al helemaal niet op muzikaal vlak. Er miste gewoon heel vaak die definitieve uppercut, die vonk die de boel echt in vuur en vlam zette. De vonk die van het gebergte in de backdrop een vulkaan maakte. Nu hing er net iets te veel mist rond de toppen, en als je op reis gaat richting een plek waar het ‘m gaat om dromerige landschappen, dan is dat erg jammer.

Op vrijdag 5 juli staat Declan McKenna op Rock Werchter, datzelfde weekend eveneens op Down The Rabbit Hole.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Sympathy
Why Do You Feel So Down
Mulholland’s Dinner and Wine
WOBBLE
The Kids Don’t Wanna Come Home
Elevator Hum
The Key To Life on Earth
I Write the News
Make Me Your Queen
Mezzanine
Isombard
Beautiful Faces
Nothing Works
Brazil
You Better Believe!!!
Be an Astronaut
It’s an Act

Eventually, Darling
The Phantom Buzz (Kick In)
British Bombs