©CPU – Ine Van Baelen
In 2015 werd Declan McKenna op zijn zeventiende uitgeroepen tot Glastonbury’s Emerging Talent en in 2017 selecteerde BBC hem voor de gerenommeerde ‘Sound of’ selectie. Ondanks dat alle ogen toen al op de jonge artiest gericht waren, bezweek hij niet onder de druk en bracht hij datzelfde jaar zijn debuutalbum What Do You Think About The Car? uit. Zijn maatschappijkritiek verpakte hij in jeugdige poprock, die op zijn tweede album Zeros nog wat scherper klonk. Terwijl dat album al twee jaar geleden uitkwam, moest hij zijn tour meermaals uitstellen. De interesse in hem is echter niet geminderd, wat zich vertaalde in een uitverkochte Trix Club waarvoor de rij buiten behoorlijk lang was. Des te teleurstellender was de show zelf dan, want de glitters rond zijn ogen schitterden meer dan hijzelf door een té geroutineerde show waarin we passie zwaar moesten missen.
De eer om de al goed gevulde zaal op te warmen, was hoe dan ook weggelegd voor Will Joseph Cook. Die had heel wat redenen om te vieren: hij was jarig, had een nieuwe single uit en stond voor het eerst op Belgische bodem. Zijn setje bracht dus zeker en vast leven in de brouwerij, al was het maar door de vele woordjes van dank en appreciatie die hij tussen zijn nummers de zaal instuurde. Wereldhits hoorden we weliswaar niet en we kregen geen muzikale openbaring, maar de indiepoprock die de man samen met zijn gitarist bracht, mocht er zeker wel zijn. Een fijne opener van de avond dus, die zijn taak als opwarmer vervulde, maar er ook niet meteen bovenuit stak.
© CPU – Ine Van Baelen
Met “With A Little Help From My Friends” van zijn lievelingsband The Beatles werd de show gestart en kwam hij samen met zijn vierkoppige band het podium op om met het vrolijke “Beautiful Faces” te beginnen. Het begin voorspelde nog heel wat goeds voor de rest van de show, al voelden we dat hij er niet volledig bij was. “Rapture” en “Sagittarius A*” konden we met hun energieke gitaarpartijen wel smaken en zorgden voor wat afleiding, maar werden ook met een professionele routine gebracht. De nummers van zijn recentste album Zeros werden door zijn fans in ieder geval met meer enthousiasme gezongen dan Declan zelf uitstraalde, misschien ook omdat het de eerste keer is dat hij ze op het Europese vasteland brengt en het voor velen lang uitkijken was naar een show op Belgische bodem.
© CPU – Ine Van Baelen
Ondanks dat hij nog steeds maar 23 is, heeft McKenna al een aanzienlijke livereputatie opgebouwd en verzamelde hij al bakken ervaring op uitgebreide tours. We hadden dus hoge verwachtingen, die gisterenavond niet helemaal werden ingelost. “Twice Your Size” kende geen zuiver gezongen start, “My House” was live niet behoorlijk spannend en ook “Listen To Your Friends” kwam om de een of andere reden heel levenloos over, waardoor er al vroeg behoorlijk wat dipjes in de set zaten. Bekendere nummers als “The Key to Life on Earth” of het tijdloze “The Kids Don’t Wanna Come Home” kwamen gelukkig iets beter uit hun verf, maar dat was vooral te danken aan de energie van zijn fans want hij ratelde zijn setlist zonder veel woorden af. Het feit dat de Brit vaak de juiste toon niet kon houden, maakte voor het publiek dan ook weinig uit.
We weten uiteraard de achterliggende reden niet, maar Declan McKenna was zelf minder energiek en frivool als anders, wat de set behoorlijk beïnvloedde. “Make Me Your Queen” was met zijn intiemere aanpak een echt lichtpuntje, maar het waren pas zijn populaire nummers “Humongous” en “Isombard” die het ijs wat aan het smelten brachten en door fijne accentjes in de instrumentatie echt opvielen. Het tijdloze karakter van zijn muziek kwam daarin het best naar boven, maar ze werden door “Be An Astronaut” en diens straffe sfeerschepping nog eens overklast. Toch hadden we ook bij deze goede prestaties het gevoel dat iets of iemand hem tegenhield om volledig zichzelf te zijn, terwijl dat altijd zijn sterkste kant was.
©CPU – Ine Van Baelen
Nadat hij heel even van het podium verdween, verscheen hij opnieuw voor een bisronde van maar liefst zes tracks. Daarin trok de lijn van de show zich door en waren het vooral zijn fans die hun best deden om er een mooie avond van te maken. “Daniel, You’re Still A Child” werd nog achter de piano gebracht, waarna hij terug resoluut voor zijn gitaar koos voor het toepasselijke “Why Do You Feel So Down”. Eindelijk zocht hij wat meer interactie met het publiek, maar het bleef vooral bij handgebaren in plaats van woorden. In “Eventually, Darling” ging hij muzikaal nog even de sombere kant op, waarna hij zijn show iets positiever afsloot met een drieluik aan fanfavorieten. Zijn debuutsingle “Brazil” uit 2015 werd nog eens vol liefde door zijn fans meegezongen, waarna het bijzonder sterke “British Bombs” een muzikale climax bood.
Het tourschema van Declan McKenna is behoorlijk druk en zo werd zijn passage in de Trix zijn derde show op rij. Dat voelden we ook in alles aan de show, want de anders zo plezante en spraakzame zanger was te vaak kleur- en energieloos. Bindteksten om de sterke, maatschappelijke verhalen achter zijn nummers wat toe te lichten of gewoonweg beleefd iedereen te bedanken na de show, zaten er namelijk helemaal niet. Zonder maar één woord van dank of appreciatie uit te spreken, verdween hij namelijk in de coulissen nadat hij zijn setlist geroutineerd afratelde. Iedereen heeft eens een mindere dag, maar onze teleurstelling over zijn passage in een uitverkochte Trix Club kunnen we niet onder stoelen banken of steken. We vermoeden dat de vermoeidheid heeft toegeslagen en hopen hem volgende keer terug wat meer met passie te zien staan, vooral omdat de boodschappen van zijn nummers met volle overgave gebracht dienen te worden.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Beautiful Faces
Rapture
Sagittarius A*
Emily
The Key to Life on Earth
The Kids Don’t Wanna Come Home
Twice Your Size
My House
Make Me Your Queen
Listen to Your Friends
Humongous
Isombard
You Better Believe!!!
Be an Astronaut
Daniel, You’re Still a Child
Why Do You Feel So Down
Eventually, Darling
Brew
Brazil
British Bombs
