© CPU – Sam De Boeck
De carrière van Hollow Coves gaat gestaag zijn gangetje. Toch zit er de laatste tijd een stroomversnelling in de populariteit van de Australiërs. Dat is enerzijds te danken aan het succes van “Coastline” op TikTok en gelijkaardige apps, maar anderzijds ook dankzij de uitstekende tweede plaat Nothing to Lose die begin maart verscheen. Van de AB Box twee jaar geleden mochten ze zo nu een uitverkochte AB Ballroom proberen te entertainen. Dat deden ze met heel wat nieuwe nummers, afgewisseld met enkele oudere klassiekers in het arsenaal.
Voor het aan Hollow Coves was om anderhalf uur emoties los te weken, mocht Garrett Kato de zaal opwarmen. Dat deed hij in z’n eentje met een gitaar en zijn grootse charme. De man heeft namelijk heel wat te vertellen en tussen ieder nummer door wist hij ook goeie anekdotes aan de man te brengen over de totstandkoming van zijn liedjes. Dat is nodig, want muzikaal is een singer-songwriter een beetje monotoon na een tijdje. Hij ziet er ook uit zoals je zou verwachten, muts inbegrepen, altijd handig om niet naar een kapsalon te moeten gaan. Het hoogtepunt van zijn show was weliswaar de tussenkomst van de mondharmonica die hij als extra muzikant introduceerde. Hij jutte de zaal op bij het gebruik ervan en maakte ook een pact hetzelfde te doen als Hollow Coves daar gebruik van zou maken. Een leuke set dus die best entertainend was, maar waar we de nummers wel al van vergeten zijn.
De introductie van Hollow Coves was er eentje die nogal bombastisch overkwam, maar eens de band dan het podium bestormde en “Nothing to Lose” werd gespeeld, was heel die bombast al snel verdwenen. Ryan Henderson kroop tijdens het begin achter de piano terwijl Matt Carins constant de gitaar hanteerde en ook het meeste van de tijd kon rechtstaan. Toch was er meteen ook een extra bandlid dat de show stal. De bassist stond linksachter op het podium, maar maakte met zijn moves toch indruk. Dat hij bij “The Woods” even naar voor kwam om samen met Carins de intro met een heuse choreografie in te leiden, gaf al meteen aan dat Hollow Coves heel wat plezier beleefde aan de show.
© CPU – Sam De Boeck
De muziek van het viertal werd dan ook uitstekend gebracht. Ieder nummer leek in een bad van warmte gevallen te zijn, waardoor je telkens weer werd overmeesterd door liefde. Het was soms dweilen met de kraan open bij de hoeveelheid liefde die er zowel op het podium als in de zaal werd gecreëerd. Het hoogtepunt daarvan was bij “Evermore”, waarbij mensen elkaar moesten vastnemen en dat door bijna de ganse zaal werd gedaan. Het nummer was deel van een trio waarbij de bandleden even in de coulissen gingen en Hollow Coves met zijn tweetjes heel breekbare songs bracht. Het zorgde voor een extra intiem moment in de set en voor het eerst voor wat stilte in de zaal.
Aangezien de AB Ballroom was uitverkocht, werd er ook wel wat in het rond gepraat. De oproep om voor die intieme nummers even stil te zijn, werd gelukkig wel opgevolgd. Het is een vloek om één grote hit te hebben en dan je andere mooie nummers, die minder gekend zijn door de hitjeszoekers, volledig verdwijnen door gepalaver. Gelukkig was de set van Hollow Coves goed opgebouwd en hoorden we na een tijdje niemand nog zijn weekend vertellen tegen de buur. Dat er plots meer aandacht op het podium werd gericht, was vooral te danken aan de grote interactie. Een meezingmoment bij “Photographs” waarbij de zaal in twee werd gedeeld, een sitdown bij “Anew”, wat meeklappen bij de iets meer uptempo momenten bij bepaalde songs en natuurlijk de mondharmonica bij “The Open Road”.
© CPU – Sam De Boeck
Het onderonsje tussen support en publiek had duidelijk zijn vruchten afgeworpen, want iedere keer Henderson zijn harmonica gebruikte, ontstond een heus gegil in de zaal. De band kon er duidelijk smakelijk om lachen. Net zoals Vivaldi met zijn vier seizoenen, had Hollow Coves duidelijk nummers die je in ieder seizoen kan opzetten. De hartverwarmende songs voor in de winter zoals “Blessings”, de zomerse nummers voor op het strand met “Harder to Fake It” en ga zo maar door. Het is door die diversiteit in een tamelijk voorspelbaar genre dat Hollow Coves blijft boeien op het podium. De clichés zoals melige liefde of voorspelbare gitaarintermezzo’s moeten er wel zijn, maar ze zijn perfect in cohesie met de sterkte van het geheel. Zo heeft ieder nummer een krachtig refrein en voel je altijd verbondenheid met de band.
Naar het einde toe ging het tempo duidelijk de hoogte in met de outro van “Anew” als apotheose. De volledige zaal ging aan het springen en dansen, en ook “On the Way” zorgde voor heel wat euforie in de zaal. Dat “Coastline” als eerste bisnummer kwam, gaf nog meer voeding voor euforie en vooral tijdens dat refrein werden de stembanden nog eens in werk gezet. Het was ook duidelijk dat de twee extra bandleden live voor iets meer body zorgden bij het muzikale, wat het geheel ook goed deed. Er was dus echt wel sprake van een meerwaarde op vlak van liveperformance, zeker met extra lange outro’s of eens een extra refreintje. Afsluiter “Milk & Honey” gaf nog eens zoet aan waarvoor Hollow Coves staat: leuke nummers, hoopvolle opbouw en natuurlijk een grootse portie liefde. Op die manier werd duidelijk dat Hollow Coves klaar is voor nog grotere zalen want de muziek die het duo maakt, kan perfect overal een plek vinden en iedereen ook charmeren. De Australiërs zitten dus duidelijk nog niet aan hun limiet.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Nothing to Lose
The Woods
Letting Go
Purple
Moments
Harder To Fake It
Let’s Go
Evermore
See You Soon
Photographs
The Open Road
Blessings
Anew
On the Way
Coastline
Milk & Honey
