In onze contreien horen we de naam Jess Ribeiro nog weinig vallen. Mysterie danst rond haar heen terwijl ze komt en gaat. Ribeiros stijl valt moeilijk te bestempelen. Die fluctueert namelijk ergens tussen folk, country en indie. Die unieke aanpak loont; het talent mocht voor haar debuut My Little River de ABC Radio National Album of the Year award en AIR award voor ‘beste country album’ in ontvangst nemen. Nadat ze echter haar derde album LOVE HATE uitbracht in 2019, verstopte de Australische artieste zich even terug in haar coconnetje. In de voorbije vijf jaar nam Ribeiro rustig de tijd om haar carrière verder te ontwikkelen. Het duurde een poosje, maar de singer-songwriter ontpopt zich nu en slaat haar vleugels uit met een nieuw album. Op 12 april verklaart ze de liefde aan de zomer met haar derde langspeler Summer of Love, die gereleaset zal worden door het Belgische platenlabel Labelman.
Summer of Love is de vrucht die groeide uit een diepgewortelde pijn. Ribeiro ploeterde zich door een onstandvastige periode in haar leven toen ze het album schreef. Op twee jaar tijd zocht en vond ze negenmaal onderdak, maar dit nomadenbestaan berokkende haar mentale gezondheid enige schade. Gaandeweg werd haar rugzakje gevuld met de geestelijke gevolgen van isolatie, verlies, liefde en onvervulde verwachtingen. Heftig, zou je denken. Toch klinkt het album niet per se zo. Instrumentaal kiest Ribeiro voor een ingetogen benadering om haar bewogen achtergrond te verwerken. Dit representeert de mildheid waarmee je jezelf moet durven behandelen tijdens lastige levensfases. Instrumentaal komt het kommer en kwel dat ze meende te ervaren daardoor een pak minder sterk binnen bij de luisteraar. Het zijn vooral de songteksten die van haar droefenis getuigen.
Openingsnummer “Maybe if I wore Sunglasses Inside” gaat over het worstelen met het voltooien van simpele, dagdagelijkse handelingen wanneer je leven wordt overgenomen door depressiviteit: ‘My lips are dry, I’d really dig some water / It’s a long journey from the bedroom to the tap / Oh, another day’. Haar gebrek aan energie maakt van uitstel afstel, waardoor ze zelfs haar hoognodige behoeften niet kan vervullen. Ze zingt met een gemoedelijke sereniteit die ze mogelijks van mede ‘sad girl’ Phoebe Bridgers ontleende. Op de achtergrond horen we een slap, repetitief pianomelodietje. Naast wat ongecontroleerd gedrum en een ruis die het geluid van regen imiteert, wordt weinig andere instrumentele ondersteuning geboden. Met de song krijgen we een duidelijk beeld van hoe Ribeiro zich destijds voelde, maar de deprimerende toon maakt het een zwakke, slaapverwekkende opener. Een ander gevolg van mentale hindernissen, is dat die een soort gevoelloosheid kunnen teweegbrengen. In opvolger “Everything Is Now” horen we dit zowel in Ribeiros stemklank als woordgebruik: ‘Nothing they say matters to me’. Een bevallig arrangement van een tokkelende, akoestische gitaar, het subtiele getik van cimbalen, een zwoele saxofoon en het geschud van een tamboerijn creëren een cinematisch, boeiend compromis tegenover de indolentie waarmee Ribeiro haar tekst brengt.
Evenzeer zou Mitski weleens concurrentie van Ribeiro kunnen krijgen. De zangeres vervaardigt hetzelfde kalmerende effect van The Land Is Inshospitable and So Are We in “Paradise”. We worden beneveld met vloeiende vocals die langzaam in een golvend hoogtij sijpelen. De toonhoogte waarmee Ribeiro zingt, luidt gelijkaardig aan die van haar Japanse collega. Na ruim twee minuten bereikt het schijfje een climax door een zuiver dialoog tussen een saxofoon en zwierige viool, die na hun summiere ontmoeting zachtjes stilvallen. Diezelfde viool neemt de overhand in “Helicopter”, waarin ze strakker staat en een waarschuwende rol speelt. Haar dramatische klanken worden kromgetrokken wanneer een kantelpunt aanbreekt voorbij twee en een halve minuut. De saxofonist gaat tekeer en de percussie spartelt rommelig in het rond. Uiteindelijk zien we Ribeiro van haar zoetste kant in titeltrack “Summer of Love”. Deze klinkt romantisch en verlangend. Het is het meest rustige nummer op het album, maar ook het meest repetitieve. Door de constante herhaling van de zin ‘We need a summer of love’ benadrukt ze haar wens, maar die verliest zijn bedoeling. Een ‘zomer vol liefde’ kan namelijk honderden betekenissen hebben.
Summer of Love is een rustgevend album, dat instrumentaal doordacht is, maar waar weinig poespas aan te pas komt. De muzikale aard van de songs wekt een zomerse zwoelheid op die de treurigheid van de tekstuele boodschappen een goudkleurig randje geven. Daarmee zou het als een ideale soundtrack kunnen dienen terwijl we in een hangmat in onze achtertuin liggen te lezen, om dan stilletjes weg te zakken in een sluimerend middagdutje. Die zweverige zweem heeft een zekere charme, maar is tegelijk ook een beetje slaapverwekkend door haar gebrek aan opwindende afwisseling. De consistente stijl maakt er in extenso een aardig album, maar wordt te weinig kracht bijgestaan om onze aandacht ten volste te trekken.
Jess Ribeiro verzorgt op 3 mei het voorprogramma van Widowspeak in Trix in Antwerpen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Everything is Now” ons favoriete nummer van Summer of Love, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
