In 2019 zetten Luciel Brown, Rob Rigss en Michael Ainsley hun eerste stappen in de muziekindustrie met debuutalbum Useless Coordinates. Daarna was het min of meer radiostilte. Nu, vijf jaar later, doorbreken ze die met angeltape. En dat doen ze met een knal. Uniek in haar soort, zou je Drahla gerust wel onder het begrip ‘cultfiguur’ kunnen plaatsen. De sinistere stijl van de postpunk-/artrockband is lang niet voor iedereen weggelegd. Dat resulteert erin dat het kunstzinnige trio uit Leeds nog geen grote aanhang heeft. Toch heeft de nieuwe plaat angeltape een charme die die ondergewaardeerde status naar onze mening wel beëindigen kan. De kans dat ze op de radar zal verschijnen van Joy Division- of Bauhaus-fans die lichtjes buiten hun comfortzone durven te treden, laten we niet buiten beschouwing.
“Under The Glass”, dat het album aftrapt, is meteen een schot in de roos. We worden gegroet door het snerpende geluid van een saxofoon. Die krijgt na 45 seconden gezelschap van een ensemble waar je U tegen zegt. Het arrangement van gitaar en bas zit precies goed. Daarbij levert Luciel Brown haar verzen af met een zekere je-ne-sais-quoi.
Deze veelbelovende introductie wordt opgevolgd door het nummer waarmee de band in januari al een voorsmaakje gaf van wat we konden verwachten, “Default Parody”. Dat je spontaan met je hoofd mee begint te knikken, is onvermijdelijk. De aanstekelijke riffjes zijn hier meteen de ster van de show en blijven dat gedurende de hele plaat eigenlijk wel. Dat valt vooral op bij “Second Rhythm”, waarin Brown het na anderhalve minuut volledig aan een denderende gitaarsolo overlaat.
Van die tracks die een momentum creëren staan er op angeltape trouwens wel meer. De verleiding om uit onze schulp te kruipen wordt lastig om te weerstaan wanneer Drahla ons verrast met een ‘bouncy’ ritme. “Concrete Lily” is zo’n nummer dat voor een keerpunt zorgt bij een liveperformance. De saxofoon maakt er als het ware een feestje van, maar jammer genoeg valt dat dansbare element in de laatste minuut een beetje weg. Daar wordt later volledig afstand van gedaan wanneer de scheurende gitaren en bonkende drums ingeruild worden voor een zachte piano. Daardoor klinkt de voorlaatste en kortste track “Venus” weer volledig anders. Ook krijgt Browns stem krijgt een spookachtig soundeffect. Over die stem gesproken; ze dreigt op regelmatige basis in rook op te gaan doordat de focus zo sterk op het instrumentele ligt. Jammer, want met haar gouden keeltje hoeft Brown zeker niet onder te doen.
Met angeltape creëerde Drahla een kenmerkende dynamiek die we alleen maar kunnen toejuichen. De afwijkende, eigenzinnige stijl die de band naar voren brengt, maakt het statement van de plaat des te doeltreffend; ‘hier zijn we dan, maak je borst maar nat’. En wat vinden we die spanning heerlijk; we wachten nu al met volle nieuwsgierigheid op wat het trio in de toekomst zal realiseren.
Op 4 mei komt Drahla naar Brussel tijdens Les Nuits Botanique.
Ontdek “Default Parody”, ons favoriete nummer van angeltape, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
