© Peter Larson
De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan kunnen er al meer belletjes beginnen rinkelen. Sean Carey speelt namelijk drums bij Bon Iver en daar kan hij zijn talent laten zegevieren bij een groot publiek. Toch heeft hij ook solo heel wat prachtig werk uitgebracht en ondertussen al vier albums op de teller. Zijn laatste eigen plaat Break Me Open dateert weliswaar al van 2022, maar die werd nog uitgebreid voorgesteld in een kleine tour rond Europa. Ook Brussel kreeg de eer om de man, samen met drie strijkers, te verwelkomen en de Amerikaan gaf voor net iets minder dan een uur een intiem momentje aan zijn publiek.
Openen mocht An Early Bird, een singer-songwriter uit Italië. Alleen probeerde hij de zaal al warm te krijgen en met verschillende albums op zijn conto had hij reeds heel wat nummers om uit te kiezen. Toch bleek zijn set vooral te bestaan uit tamelijk voorspelbare songs waarbij het gitaarwerk niet altijd even sterk was en vooral de vocals nogal clichématig naar voren kwamen. Zo leek het bij momenten alsof we naar een concert van Taylor Swift aan het kijken waren, maar dan niet op een goeie manier. De teriyakisaus van de man bleek niet genoeg pit te bevatten om echt tot de verbeelding te spreken. De man heeft namelijk een stem die zich leent om heel commercieel te klinken zonder eigenheid te herbergen. Dat zijn songs nadien niet bleven hangen, bleek dan ook een understatement.
De anticipatie voor S. Carey was een heel eind hoger en dat bleek meer dan terecht. De singer-songwriter uit Eau Claire in Wisconsin maakte meteen zijn naam waar en kwam met fragiele en breekbare stem het podium op. Geflankeerd door drie strijkers werden zijn songs niet veel later naar een magisch hoogtepunt gedragen door de manier waarop zijn frêle stem en piano in interactie gingen met die strijkers. Daardoor werd meteen ook de toon gezet voor de rest van de show. Het ging namelijk altijd van heel intiem naar fragiel openbrekend, zonder echt iets episch te hebben, maar dat hoefde ook niet.
Je zag ook aan de zaal dat de intimiteit die S. Carey herbergde voor tranen zorgde en dat hielp wel. Het is namelijk zo dat de songs van de man het best tot zijn recht komen wanneer alles stil is en je een speld kan horen vallen. De muziek klinkt wat alsof je een zacht stukje toiletpapier gebruikte na een uitgebreid toiletmoment en je daardoor even alle zorgen vergat. Waar het omgevingslawaai van in de Witloof Bar in het begin nog storend was, verdween die bij “Brassy Sun” volledig. De prachtige stem van S. Carey mengde zich als een smeltend stukje suiker op de tong en je kon ervan blijven genieten.
Uiteindelijk passeerden er toch vier nummers uit de meest recente plaat. “Break Me Open” kwam live net iets meer natuurlijk over zonder alle effecten op de stem en net zoals de rest van de set was alles zeer intiem en heel natuurlijk. Het was heel duidelijk dat S. Carey hier een set bracht waarin hij de eerlijkheid van zijn muziek tot de puurheid reduceerde. Hierdoor was de combinatie van piano en strijkers ook een uitstekende keuze, de manier waarop de instrumenten met elkaar in interactie gingen, gaven alles een hartverwarmende sfeer.
Toch was niet enkel de piano een instrument voor S. Carey. “Have You Stopped to Notice” was een nummer waarbij Sean even recht ging staan om een gitaar vast te nemen. Hij grapte dat hij het niet gewoon was om recht te staan, aangezien hij normaal drumt of piano speelt, en die charme hielp wel om het beperkte publiek nog meer rond zijn vinger te winden. Ook het mooie “Rose Petals” bracht een duidelijke gevoeligheid naar voor en zeker toen het volledig openbrak, werden harten opgewarmd.
Op die manier was de set van S. Carey er vooral eentje die uitblonk in schoonheid. Het was dan ook jammer toen hij na iets meer dan vijftig minuten en “Alpenglow” het podium verliet. De strijkers bleven zitten en dus wisten we dat er nog iets zou volgen, een cover van Tom Waits’ “Take It with Me”. Vreemd genoeg enkel aan de piano en dus was het raar dat de strijkers daarvoor moesten blijven zitten. De meerwaarde van hen was er wel, maar om ze in de bisronde niet te gebruiken, lijkt ons toch net iets van een gebrek aan respect.
Gelukkig was de set van S. Carey er eentje die uitblonk in schoonheid. Met vier albums op de naam verwacht je weliswaar een iets langere set, want vijftig minuten aan eigen songs is wat kort, maar de manier waarop het werd gebracht, was wel prachtig en zorgde voor stilte bij iedereen in de zaal. Daardoor was de show toch een heel mooie intieme show waarbij liefde en passie werden gedeeld door tranen en triestheid. De muziek van de man raakt duidelijk verschillende emoties, maar vooral degene die tot in het diepst van je hart gaan. S. Careys zachte en breekbare muziek werkte zo zalvend, dat zelfs een conflict als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde in mum van tijd was opgelost. Voor ons mocht het nog een halfuur langer duren, maar ook nu was het een pracht van een concert.
Setlist:
In the Stream
Brassy Sun
Break Me Open
Paralyzed
Have You Stopped To Notice
Rose Petals
Where I Was
Waking Up
Alpenglow
Take It With Me (Tom Waits cover)
