© Erik Weiss
Wie Tricky zegt, die zegt natuurlijk ook Massive Attack en triphop. Ooit maakte de artiest deel uit van die legendarische groep, maar hun wegen scheidden al snel en samen met Portishead werden de drie dé pioniers van triphop. Toevallig alle drie afkomstig uit Bristol en even toevallig gebruikten zowel Tricky als Portishead dezelfde sample van Isaac Hays in wat hun bekendste nummer zou worden. In het geval van Tricky was dat “Hell Is Round The Corner”, terug te vinden op zijn debuutplaat. Die plaat is, ondanks de vele opvolgers, zijn bekendste gebleven en werd afgelopen avond nog eens voorgesteld in de Ancienne Belgique, of dat was toch de bedoeling. Maxinquaye werd in de jaren ‘90 opgenomen met zangeres Martina Topley-Bird. Zij zong later nog met Massive Attack en kreeg bovendien een kind met Tricky. In 2019 stapte hun dochter jammer genoeg uit het leven, wat hem zeer veel pijn opleverde en resulteerde in Fall To Pieces het daaropvolgende jaar. Op die plaat was, naast hijzelf, de Poolse Marta Złakowska te horen. Zij bracht intussen haar eerste soloplaat uit in 2023, die gemaakt werd met Tricky. Dat de twee (muzikaal) goed overeenkomen staat dus vast en zij nam dan ook gisteren de vocals voor haar rekening.
piffy, finaliste van De Nieuwe Lichting eerder dit jaar, mocht de boel op gang trappen om half acht. Een halfuurtje vroeger dan meestal het geval is bij een support act en bijgevolg was de zaal nog grotendeels leeg. De artieste leek in het begin niet helemaal op haar gemak en gaf ook toe dat er een vleugje stress aanwezig was. piffy moest er dus een beetje inkomen en ook het publiek was niet meteen helemaal mee. ‘Het is een vibe waar ik moet inkomen, zo ja’, klonk het naast ons. ‘Zo ja’… het publiek ging er dus niet helemaal in op, maar piffy trok er zich weinig van aan en gaf zelf steeds meer gas. Een ludieke opmerking hier en daar zoals ‘mij nie bellen’ voor een lied over niet gebeld willen worden en ‘groetjes thuis’ werden niet meteen geapprecieerd door de zich vullende zaal, maar deden ons wel eventjes gniffelen. De zangeres bracht coole elektronische muziek in gezelschap van een vervormde stem en wat flitsende lichten. Het kon ons zeker smaken, maar we hebben haar ook al gezien op podia die meer aansluiten bij haar muziek. Een kleine clubachtige setting (met een jonger publiek) en meer flitsende lichten maakt haar muziek doorgaans nóg cooler. Desondanks kregen we wel te zien wat piffy te bieden heeft en dat ging gepaard met een uitnodiging voor haar releaseshow in Trix op 4 april. Daar zal het zonder twijfel niet ‘een vibe, zo ja’ zijn. En daarvoor moogt ge ons bellen.
Openen gebeurde bij Tricky (zoals te verwachten) met “Overcome”. Het kalme lied werd meteen warm onthaald en de heldere stem van Marta bracht het dan ook tot een goed einde. Tricky zorgde voor niet meer dan wat backings, maar voegde net zoals op het daaropvolgende “Ponderosa” wel wat ruwheid toe aan de track. Voorlopig bleef de man van de avond dus nog wat op de achtergrond en werd de kalme muziek op een statische manier gebracht. Van een lichtshow was er niet echt sprake, totdat “Black Steel” aanbrak. De harde stukken gingen gepaard met flitsende lichten en brachten een welgekomen verlossing met zich mee. Er sloop wat kracht in de show, maar die moest snel plaatsmaken voor de zoete honing die volgde. Op die manier werd het fenomenale “Hell Is Round The Corner” ook tot een goed einde gebracht en het publiek liet dan ook hun appreciatie merken. Het sensuele aspect in het hemelse nummer werd wat uitvergroot door Tricky die aan zijn marcelleke frunnikte, wat een constante doorheen de avond werd. De nummers klonken allemaal vrijwel exact zoals op de plaat (zelfs de stem van Marta verschilde niet geweldig veel van die van Martina Topley-Bird) en samen met de zeer statische performance was de meerwaarde van de nummers live te horen (en zien) eerder beperkt.
Vervolgens begon Tricky te sleutelen aan de volgorde van Maxinquaye en al gauw werd duidelijk dat we niet de integrale plaat zouden te horen krijgen. “Pumpkin” en “Struglin” werden niet alleen warm ontvangen door het publiek, maar leken voor Tricky ook het geschikte moment om toch een beetje rond te lopen. Het donkere podium werd opgevuld met twee lichtbakken vooraan, waar Tricky eens eventjes op ging staan en zo werd het concert toch iets minder statisch. De zanger werd door het publiek aangemoedigd en voor de ondertussen honderdste keer liet de man zijn buik zien. Moesten we een nieuwe navelpiercing spotten of wat was de bedoeling? Eens het zalige “Aftermath” in gang werd gezet, konden we ons terug op de muziek focussen en ook dat nummer werd gelukkig tot een goed einde gebracht. Maar dan. Amper een halfuurtje na de aftrap verdween de band al van het podium. Maxinquaye was nog niet eens volledig gespeeld en nu moest de bisronde al beginnen?
Het werd al snel duidelijk dat Tricky nog meer te bieden hadden dat één bisnummer. Van de zeven nummers die er volgden waren er drie afkomstig van Lonely Guest (met Tricky en Marta) en Marta’s album. We vroegen ons af wie in de zaal deze nummers kende, want bekend zijn ze verre van. Dat is natuurlijk geen vereiste, maar een echte meerwaarde boden de songs ook niet echt. Ze waren nogal gelijkaardig van sfeer en zetten vaak ook gewoon opnieuw Marta’s mooie stem in de kijker. Toch waren er ook momenten waarop Tricky de aandacht naar zich toe wist te trekken zoals tijdens “Vent”. Het coole en donkere nummer zat vol spanning en wanneer de band voluit mocht gaan, vlogen er eventjes endorfines doorheen de zaal. Vervolgens werd het terug rustiger en dan gingen de drie muzikanten opnieuw voluit. Het was een van de weinige momenten waarop de band ietwat aandacht kreeg, ondanks dat de gitariste al van in het begin duidelijk in de muziek op ging. Afsluiten gebeurde met “Take Me Shopping” van Tricky’s meest recente plaat. Opnieuw geen slecht nummer, maar wel een gekke keuze om met dit onbekende nummer af te sluiten.
Echt voorbij was het nog niet, want Tricky kwam nog een derde keer op het podium voor een laatste lied. “Hear My Dear” duurde niet minder dan vijftien minuten en leek daarvoor al regelmatig gedaan te zijn. Terwijl Tricky triomfantelijk in het midden van het podium stond te paraderen, stond Marta eerder ongemakkelijk aan de zijkant van het podium wat te staan. Wie naar haar keek zag haast een denkballon uit de stripboek waarop te lezen was: ‘Hoe lang gaat dit hier nog duren?’ Doorheen de avond droeg zij het concert in feite op haar schouders, maar voor het laatste nummer en slotapplaus was het toch de man op de affiche die met de pluimen ging lopen.
Tricky wist op verschillende manieren te verrassen: het debuutalbum dan toch niet volledig spelen, een reeks geheel onbekende en gelijkaardige nummers brengen en dan op het einde nog eens een kwartier lang hetzelfde nummer spelen. Bij de setlist waren er dus wat vragen te stellen en ook de talloze keren dat Tricky zijn buik toonde, bracht ons op den duur in de war. Nu, het gaat uiteindelijk over de muziek en die werd wel allemaal goed gebracht. Marta’s zang was steenvast goed en Tricky’s toevoegingen waren ook aanwezig. De momenten waarop hij de hoofdrol op zich kon nemen, deed hij dat dan ook en als de band dan nog eens voluit mocht gaan, leek Tricky ook meer te genieten. Samengevat was het dus een goed klinkend, maar bevreemdend concert waarbij het vooral Marta’s zang was die de nummers leven in blies. Alles gecombineerd zaten we uiteindelijk met gemengde gevoelens en een honger naar nog wat meer liedjes.
Setlist:
Overcome
Ponderosa
Black Steel
Hell Is Round The Corner
Suffocated Love
Abbaon Fat Tracks
Pumpkin
Strugglin
Aftermath
Move Me (Lonely Guest nummer)
New Stole
When It’s Going Wrong (Marta nummer)
Moving Through Water (Marta nummer)
Vent
Lucien
Take Me Shopping
Here My Dear
Zijn marcelleke was op het einde van de avond sowieso een paar maten groter!