Left of The Dial (Dag 1): Hoe strakker, hoe beter

Left of The Dial is een Rotterdams festival dat de hele stad overneemt met postpunkbandjes van over de hele wereld. De organisatie zette voor de derde keer haar festival op poten nadat ze vorig jaar een geweldige editie moest annuleren. Dit jaar spelen er ruim honderd bands op drie dagen op heel wat locaties en wij proberen om er de leukste acts uit te pikken en die aan jullie voor te stellen.

De eer om het festival te openen in Arminius, een bescheiden kerk in het centrum van Rotterdam, was weggelegd voor Malady. De Britten moeten het vooral hebben van een charismatische frontman die heel het publiek in zijn set probeert mee te sleuren. Met een mix aan attitude die doet denken aan Jamie T en dromerige gitaren die bij momenten aan vroege Foals doen denken, heeft Malady al heel wat potentieel. Toch was het lastig om rond zeven uur ’s avonds al iedereen mee te krijgen. Het publiek zat er nog wat apathisch bij en muzikaal miste het wat grinta. Toch heeft de muziek van de groep heel wel wat in zijn mars, zeker als ze dan met “Famous Last Words” heerlijk vettige synths in het geheel gooien. Maar toch is het de afsluiter en debuutsingle “London, I Love You But You’re Bringing Me Down” die ons voorlopig het meest bijblijft.

Iets verder in de straat bevinden we ons in Rotown, een bescheiden club die ook mede-organisator van dit festival is. Daar mocht English Teacher de boel op gang trappen. De band heeft wel een bepaalde durf en weet vooral te overtuigen met een zekere dreiging in de gitaren. De groep weet voorlopig een goeie mix te brengen tussen experimentele postpunk die alle kanten uitschiet en ietwat spannende gitaarmuziek die heel vettig uit de hoek komt, met veel riffs. Ze deden hierbij soms wat denken aan een robuustere versie van dEUS. Afsluiter “R&B” is voorlopig het strakke hoogtepunt in de set, al bleef het publiek, ondanks de strakke gitaren, ook bij deze eerste show in Rotown nog wat braaf.

De tijd dat The Strypes grote podia afschuimden, ligt volledig achter ons en tegenwoordig vinden we drie van de leden in The Zen Arcade. Hun expertise merk je dan ook meteen in Arminius want de drie leden springen eruit tegenover de andere twee binnen de band. Waar Pete O’Hanlon vroeger nog bassist was, neemt hij nu de gitaar in de hand en dat doet hij heel bekwaam. Maar als er plots een snaar springt, kort de band haar set wat in. The Zen Arcade is vernoemd naar het gelijknamige album van Hüsker Dü uit 1984, en brengt een beetje de huidige sound van Bob Mould. Het is toegankelijke punkrock met veel gitaren en vooral een erg aanstekelijk refrein. Zo bracht de band ook een cover van “Mary, Mary” van The Monkees, maar dan in een feilloos en riffheavy jasje en zo horen we het graag.

Strak in het pak probeerde Youth Sector de Rotown uit te pakken en om als eerste band een moshpit te starten. We kunnen stellen dat ze daar zeker in geslaagd zijn. De vijf brengen arty powerpop die de hele dag in je hoofd blijft hangen. We moesten spontaan aan The Hives denken, maar dan robuuster. Zo heeft de band met “Teeth” ook een catchy synthpopliedje dat door zijn groove heel dansbaar tekeergaat. Het is weliswaar pas bij “Self Exile” dat het hek van de dam gaat. De frontman doet zijn jasje uit en het publiek gaat volledig wild. Afsluiter “No Fanfare” laat iedereen nog eens goed dansen en zo kunnen bij Youth Sector toch al van een eerste hoogtepunt spreken.

Vers bij de platenboer, heeft Hamish Hawk bijna een maand zijn debuutplaat Heavy Elevator uit. Dat kon hij dan ook voorstellen in Rotterdam en welke locatie is daarvoor beter dan de mythische kerk van Arminius. De vocals van Hamish Hawk gaan echt door merg en been en dat merk je het best als hij volledig solo zijn stem in de kijker zet. Toch zijn de nummers met band iets rijker en daaraan zie je dat er heel wat potentieel in hen kruipt. Het is een fijne indierock sound die wat doet denken aan The Slow Show, waardoor schoonheid primeert, zo bleek ook bij bijvoorbeeld “The Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973”.

Daarna moesten we de stad door richting Perron 1 om een volgend hoogtepunt te zien. Fake Turins uit Londen stond met tien op het podium en bracht daar een extatische set met een heel rijke sounds. Het tiental brengt een mix van jazz, psychedelica en krautrock die wat doet denken aan Talking Heads, vooral ook door de looks van de bandleden die allemaal in een keurig wit pak zichzelf voorstelden. Met een klarinet, saxofoon, enkele gitaren, percussie, meerdere synths en een charismatische frontman was er altijd wel iets te zien en de band toonde ook aan dat ze heel veel talent hebben. Op plaat is het allemaal nog wat experimenteel, maar live komt het veel vlotter en meer dansbaar over en dat zag je ook op het einde van de set, waarbij plots de hele zaal aan het dansen ging. Met heerlijke grooves en zoveel instrumenten, kan je ook niet anders dan bewegen en dat nam iedereen ook ter harte.

Saloon Dion mocht tot slot Perron 2 afbreken en dat kan je tamelijk letterlijk nemen. De punk van de groep komt heerlijk hard binnen en dat appreciëren we ten zeerste. Op plaat klinkt de band nog heel braaf, maar live is het een stuk vuiler, vettiger en agressiever. Het publiek was dan ook euforisch en de band mocht zelfs een bisnummer brengen omdat het zo hard binnenkwam. Op die manier werden onze oren vermorzeld op het eind, maar konden ze gelukkig daarna tot rust komen voor de volgende dag.