Als drummer bij Teen Creeps of als frontman van de energetische clusterbom Hypochristmutreefuzz omarmde Ramses Van den Eede het geluid en het lawaai in al zijn vormen. Van het soms ontoegankelijke, gelaagde en experimentele gaat hij solo echter een andere onverwachte kant van zijn spectrum opzoeken. Een droomwereld waarin puurheid en openhartigheid primeren en waarin de liefde een centrale rol speelt. Met The Figure Of Speech maakte hij in 2020 al een eerste solo-ep waarin een piano en zijn stem centraal stonden, nu is deze ep onder dezelfde naam uitgegroeid tot een volwaardig debuutalbum.
Hij ontpopt zich op dit album zowaar tot een eigenwijze, melancholische crooner. Een crooner echter die zich met klem afzet tegen een te harde wereld waar zachtaardigheid als een zwakte wordt gezien. Ramses Van den Eede heeft lak aan klassieke rollenpatronen, vooral dat van de opgelegde mannelijkheid en houdt er een niet-monogaam bestaan op na. Een interessant uitgangspunt voor een album dat een ode aan de liefde is en negen songs lang muzikaal hommage brengt aan voorbeelden als Nick Cave, Harry Nilsson en Andy Shauf.
Vanaf de opener “Yet I’m Smiling” gooit hij alvast zichzelf in de strijd om tegengas te geven op de hardheid die ons omringt en in zijn vastberadenheid als steunpilaar te fungeren. ‘Reach out for me, I am up for grabs’ klinkt het in datzelfde nummer dat na een sfeervolle intro muzikaal laag voor laag als een roos mooi openbloeit. Zoals het een rasechte romanticus betaamt, weegt hij op ieder nummer de (polyamoureuze) liefde in al zijn facetten af. Nu eens mierzoet zoals in “The Philantropist” met te veel liefde te geef, dan weer als een “Lone Wolf” die in de nacht zijn vroegere geliefde mooi gearrangeerd behuild. Dit album neemt de clichés van de liefde echter met een scheutje humor zodat het nooit voorspelbaar of oppervlakkig wordt.
Van drummer naar zanger, het is niet iedereen gegeven, maar onzekerheid rond het zingen is er hier niet te bekennen. De breekbaarheid van zijn warme stem geeft de songs net extra cachet. Luister naar “Flatlined”, een van de hoogtepunten van de plaat, waarin hij als een ware Lee Hazlewood zijn stem met die van Nele De Gussem (de Nancy Sintra van dienst) vervlecht in een dialoog waar meer hartslag in zit dan de titel doet vermoeden. Ook in “Point of View” en titeltrack “The Figure Of Speech” gaat hij vocaal van bijna fluisterend tot beheerst intens te keer.
“Here’s To” is een heildronk op het leven in al zijn veelzijdigheid en vol heimwee naar de eindeloze zomers van zijn jeugd waar hij als zoon van acteur Peter Van den Eede in een warm nest vol vrouwelijkheid van twee zussen en een moeder werd grootgebracht. De achtertuin als ontdekkingsruimte, de schaafwonden en blauwe plekken en in slaap vallen wanneer je eigenlijk een nachtje ging wakker blijven, Ramses Van den Eede schetst heel het nummer door heerlijk met kleine anekdotische tekstflarden vol eindeloos verlangen. Met het ogenschijnlijk lichtvoetige “Itchy Feet of Wanderlust” tippelt de plaat naar zijn eindpunt, maar ook hier weer vol verlangen naar wat ooit was: ‘still I wander what could have been if you and I were still a thing’.
Op zijn solodebuut maakt Ramses Van den Eede de oversteek van noiserock naar een intieme singer-songwriter plaat die zich ophoudt in donkere cocktailjazzbars waar bij kaarslicht een fluwelen zachtheid wordt gepredikt. In tegenstelling tot zijn andere projecten kleurt deze plaat wel mooi binnen de lijntjes en levert die misschien niet zijn spannendste maar wel zijn meest toegankelijke en intieme werk op.
Wie zijn debuut live wil ontdekken kan op 17 februari terecht in de Minard schouwburg in Gent.
Facebook / Instagram / Bandcamp
Ontdek “Flatlined”, ons favoriete nummer van The Figure Of Speech in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
