Het is 2014 wanneer een tv-optreden bij David Letterman het leven van Samuel T. Herring compleet overhoop gooit. Op de positieve manier weliswaar, want door zijn energieke performance van “Seasons (Waiting On You)” gaat het plots snel voor zijn synthpopband Future Islands. Albums waaronder Singles, The Far Field en As Long As You Are kunnen wereldwijd op veel aandacht rekenen. Dat komt mede door een aantal muzikale ingrediënten waarvan de band ondertussen haar handelsmerk heeft gemaakt: synthmelodieën die staan als een huis, stevige baslijnen en het opvallende stemgeluid van de frontzanger. Vier jaar na hun laatste worp is er nu People Who Aren’t There Anymore, hun zevende album alweer. Eentje waar ze naar eigen zeggen diep voor gingen. Een dosis introspectie, woede en hartbrekende nummers zijn het gevolg.
Maar laat ons duidelijk zijn: dat wil niet zeggen dat alles nu totaal anders klinkt. De band blijft trouw aan haar beproefde recepten en weet daarmee een energie te capteren zoals enkel zij dat kan. Opener “King Of Sweden” is daarvan het levende bewijs. Het is een nummer met een enorme stuwkracht die ons door middel van een opzwepende melodie aantoont dat emotionaliteit ook prima samengaat met dansbaarheid. Dat maakt het meteen tot een van de absolute hoogtepunten van het album. “The Tower” gaat op datzelfde pad verder, maar pakt ondanks de meezingbaarheidsfactor iets minder overtuigend uit. Een eerste rustpunt komt er onder de noemer van “Deep In The Night”: een slow burner over het nachtelijk gemis van een geliefde, waarmee de band aantoont nog steeds verrassend uit de hoek te kunnen komen. Het is trouwens een welkome verademing na al het openingsgeweld.
Met “Say Goodbye” en “Give Me The Ghost Back” wordt er opnieuw goed geknald. Het is vooral dat tweede nummer dat intrigeert. Door de donkerte en het mysterie, al vanaf de eerste noten hoorbaar, wordt een spanning opgebouwd. Tijdens het refrein gaan de remmen los, zij het op een ietwat bedachtzame manier. Een melancholische melodie haalt het hier van al te grote bombast, wat aantoont dat de groep slim is omgegaan met haar muzikale keuzes. Ook zo kan je dus aan introspectie doen. Het joelende gitaarwerk op het einde zorgt daarbij nog voor een extra ‘wow’-factor.
De melancholie zet zich voort op “Corner Of My Eye”: doorheen hypnotiserende en dromerige elektronica worden zware thema’s aangesneden. Zinnen als ‘On the darkest nights, I still see you in the corner of my eye’ hakken er in en tonen een groep die ook duidelijk iets te zeggen heeft. De nummers snijden onderwerpen als vergankelijkheid en vluchtigheid aan. Want terwijl Herring en zijn compagnons de route het privilege hebben om te touren, staan daar tegenover ook de droevige momenten in het leven van mensen rondom hen. De dood, het gemis en liefde vormen dan ook ankerpunten in een plaat die menselijkheid en dankbaarheid uitstraalt. “The Thief” en “Iris” doen dat op een vrolijkere manier, met enkele leuke muzikale vondsten. Zo werken de korte biepjes op “The Thief” aanstekelijk en de drumsectie van “Iris” zorgt voor een frisse wind.
Dat is nodig, want soms dreigt de aandacht naar het einde toe wat te vervagen. Dat heeft niet te maken met de kwaliteit van de songs op zich, maar eerder door de herhaling die op de loer ligt. De aanstekelijke ingrediënten die Future Islands doorheen al haar nummers weeft, werken soms iets te eentonig, waardoor veel moois verloren dreigt te gaan als je er niet met je volle aandacht bij bent. Dat de herkenbare singles “The Fight” en “Peach” een plaats krijgen op het einde van de plaat helpt daar natuurlijk wel bij, maar tegen dan zijn de échter sterkhouders al de revue gepasseerd.
Toch levert Future Islands opnieuw een degelijk album af. Er valt te lezen dat ze er hun tijd voor namen. Op die manier wilden ze ‘elke ademhaling, lettergreep en cymbaalslag laten tellen’. Dat is ook te horen en de band weet nog steeds hoe ze een publiek kan betoveren met haar unieke sound. De combinatie tussen dansbare en tragere nummers zorgt daarbij voor een goede balans en alles klinkt net dat beetje inventiever dan haar vorige werk. Niet elk nummer is zoals gezegd een schot in de roos, sommige lijken zelfs wat van je af te glijden. Maar desondanks is er genoeg moois te ontdekken. De manier waarop beladen thema’s hier worden omgezet in behapbare synthpopnummers en de oerkracht waarmee Samuel T. Herring ons toezingt, blijven ook op dit zevende album beklijven.
Wie Future Islands nog live aan het werk wil zien, kan dat op maandag 5 augustus op de Lokerse Feesten.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Give Me The Ghost Back”, ons favoriete nummer van People Who Aren’t There Anymore, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
