Ooit nog een revelatie die op meesterlijke wijze de balans vond tussen hardcorepunk en rammelige garagerock, maar sinds enkele jaren een gevestigde waarde voor liefhebbers van de betere gitaren. Frank Carter en zijn Rattlesnakes zijn al lang geen nobele onbekenden meer en stonden dankzij vier prima albums stilaan garant voor kwaliteit. Aanstekelijkheid was daarbij de grootste troef: korte, pijlsnelle songs die meer dan meezingbaar genoeg zijn om menig middelgrote concertzaal in vuur en vlam te zetten. Dat plaat nummer vier Sticky bij momenten misschien iets te repetitief klonk, deerde dan ook quasi niemand, behalve één man: Frank zelf.
De drang om zichzelf als band heruit te vinden moet dus ook wel in het koppeke van de charismatische frontman gekropen zijn. Ze zouden dan ook niet de eerste band zijn die een dergelijke change of pace succesvol uitvoerde, denk daarvoor gerust terug aan shame die zichzelf op alle drie de albums een succesvol nieuw gezicht gaven. De intentie was dus goed, over de uitvoering valt er echter te discussiëren. Bij een band die er voor bekend staat aan de lopende band meedogenloze moshpitanthems te lanceren, was het namelijk een moeilijk gewenningsproces om plotseling ballads voorgeschoteld te krijgen. Om maar te zeggen: leadsingle “Man Of The Hour” was even schrikken, en niet echt op een positieve manier.
Weg was plotseling het retestrakke tempo, weg was het gebrul van Frank zelf, weg leek de ziel van Frank Carter. “Man Of The Hour” toonde uit het niets een wel heel kwetsbare kant van de band. Niet dat ze zich vroeger niet kwetsbaar durfden opstellen, maar die onzekerheid werd toen op een brutale manier geuit. Nu gebeurde dat door een paar minuten te zagen en klagen. Zonder tempo om het vuur aan te wakkeren, bleek Frank Carter namelijk een heel matige songschrijver die moeite heeft om echte emoties ook in muziek te vertalen. Ironisch genoeg gaat ook het nummer zelf over zijn transformatie naar een gematigdere kant. Allemaal goed en wel, maar zorg dan dat het nummer zelf beter is.
Is het geluid van de band dan helemaal naar de melancholische kant verhuisd? Dat ook weer niet. Op Dark Rainbow zijn er zeker nog flarden die doen terug denken aan de dagen van weleer, al voelen ze eerder aan als verplichte nummertjes om de toegewijde fans wat in het gareel te houden. Albumopener “Honey” had bijvoorbeeld perfect op de vorige plaat van de band kunnen staan, al sluipt de weemoedigheid hier ook wel af en toe binnen. Ook “American Spirit”, dat iets logger maar wel helemaal prima klinkt, is muzikaal een hoogtepuntje, maar doet dan weer wenkbrauwen fronsen door de bedenkelijke kwaliteit van de lyrics. ‘Think it’s time to send ‘em to school’ zingt Carter over domme en naïeve Amerikanen. Goed gedaan, Frank, je bent absoluut de eerste die dat durft zeggen!
Het probleem van deze plaat is simpelweg dat ze richting mist. In Carters teksten zitten er om te beginnen al geen duidelijk te onderscheiden narratief. Het ene moment doet hij zoals op “Happier Days” aan hevige introspectie en zelfontplooiing, het andere moment schotelt hij een te melige liefdesverklaring voor. Muzikaal zet die trend zich ook door. Songs als “Self Love” en “Honey” proberen de brug te maken tussen het verleden en het heden, maar halen daardoor niet het aloude niveau. Begrijp ons ook niet verkeerd; deze drie à vier songs zijn absoluut niet slecht en zorgen voor wel wat kwaliteit op dit album, maar uitblinkers over de ganse discografie zijn het niet echt. Op andere momenten proberen breekbare songs als “Queen Of Hearts” en “Sun Bright Golden Happening” wat traantjes los te wrikken, maar ook die hebben simpelweg te weinig om het lijf om hun doel te bereiken.
Repetitiviteit is tegenwoordig een van de grootste verwijten die je een band kan geven, maar het alternatief is niet altijd beter, zo blijkt. Enerzijds is het moedig dat Frank Carter & The Rattlesnakes het aandurfde om het concept van deze plaat uit te proberen, maar de uitwerking is gewoonweg niet goed genoeg om als nieuw hoogtepunt in de carrière van de band te zien. Het voelt aan alsof Carter te veel wou doen en te divers wilde gaan en op die manier de kwaliteit van zijn songs niet langer als hoofddoel zag. Jammer, maar met wat geluk blijven de liveshows grotendeels onaangetast.
Op 26 staat Frank Carter & The Rattlesnakes overigens in de Ancienne Belgique. Tickets vind je hier.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Self Love”, ons favoriete nummer van Dark Rainbow, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
