In 2018 hangt de Ierse indierock-band Silences hun gitaar aan de wilgen en frontman Conchúr White (zijn voornaam spreek je uit als Conor) herrijst en zoekt solo verder zijn pad. Geen pad richting ruwe postpunk zoals je anno 2024 van landgenoten als Fontaines D.C. of Sprints zou kunnen verwachten. Neen, in het voorprogramma van onder meer Villagers, John Grant en The Magnetic Fields timmerde hij als singer-songwriter de afgelopen jaren aan een collectie kwalitatieve songs, vaak enkel geruggesteund door piano of gitaar. Na twee kleine ep’s zijn het op Swirling Violets nu de beste songs die eindelijk de benen mogen strekken in een volledig arrangement.
Het levert een plaat op met melancholische indiepop die muzikaal doet wegdromen, naar heldere sterrenhemels boven – in bedwelmende bloesemgeur gedrenkte – boomgaarden uit zijn thuishaven county Armagh in Noord-Ierland. Die droombeelden verzoent hij echter met introspectie, verhalen en soms surrealistische teksten rond de grote thema’s en vragen des levens. Niet alleen van zichzelf, door zijn werk rond mentale gezondheid bij jongeren kent hij ook het zieleleven van zij voor wie opgroeien niet altijd even gemakkelijk is. De perfect gekozen albumhoes spreekt hier boekdelen, de verwevenheid van de gedachten binnenskamers die zich uitreiken richting natuur waar alles in perspectief wordt geplaatst, en uiteindelijk het heelal waarin we plots klein zijn met onze zorgen en vragen.
Vanaf prima opener “The Holy Death” is meteen de toon gezet. Ook de dood en het hiernamaals zijn thema’s die hier niet geschuwd worden, al mag het allemaal ook met de nodige luchtigheid en wordt het nooit te zwaar. De klokken luiden voor de eeuwige kringloop van het leven, leven en dood liggen dicht bij elkaar. Of wat te denken van “I Did Good Today” dat opent met ‘Here comes the kiss of death, you can smell it on my breath’. Het nummer doet onder een ogenschijnlijk lichtvoetig melodietje een boekje open over de drang om anderen te behagen en zo jezelf te verliezen. En met spitsvondige teksten als ‘You can’t be a centerfold if you ain’t self-centered’ kunnen we zeker zijn dat Father John Misty en John Grant goedkeurend meeknikken.
“Righteous (Why Did I Feel Like That?)” doet je over een lome triphopbeat twijfelen of je altijd wel zo recht in je schoenen staat als je denkt, maar echt cynisch wordt het nooit. Zeker wanneer er ook ruimte gemaakt wordt om te reflecteren over mooie herinneringen. De arrangementen variëren passend van een melancholische folky lofzang op een kinderlijke verliefdheid in “501s” tot een intiem breekbaar pianonummer in de romantische titeltrack “Swirling Violets”. Het catchy upbeat refrein van “Fawn” blijft nazinderen in je hoofd zodat het de iets mindere tweede helft van het album helpt rechthouden. De muzikale eenheid en dynamiek worden zo bijna fluisterend tot aan het zalig op het water wegdrijvende “Deadwood” geloodsd, dat mag afsluiten.
Het jaar 2024 is nog geen maand oud en na Letter To Self, het sterke punky debuut van Sprints, komt er opnieuw een debuutalbum uit Ierland aan dat jouw luisterend oor verdient. De catchy dreampop van Swirling Violets steekt dankzij een oor voor muzikale dynamiek, teksten met diepgang en een prachtige breekbare stem boven middelmaat en meligheid uit. Zijn veelzijdige muzikale vakmanschap, nu eens ingetogen, dan weer speels, en doorspekt met een vleugje surrealisme maakt van Conchúr White iemand om op de kaart van in het oog te houden singer-songwriters te zetten. Het wordt uitkijken of deze meer uitwaaierende sound ook live met een volledige band een mooie doorstart wordt van zijn solo-optredens.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “I Did Good Today”, ons favoriete nummer van Swirling Violets, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
