Joost @ Lotto Arena: Een keizerlijke lach en traan

Joostmania: het is een begrip dat je de mainstageplakker van Pukkelpop en Lowlands niet meer moet uitleggen. Deze zomer ondergingen die festivals de ware contrastbehandeling tussen Joosts energieke botsautobeats en het eerlijke, introspectieve verhaal over zijn mentale problemen en het verwerkingsproces van de dood van zijn ouders. Tegelijkertijd scoorde de Nederlander een nummer 1-hit in Duitsland en Oostenrijk met “Englishman In New York”-bewerking “Friesenjung” en hij droomt groot, want binnen een half jaartje wil hij in Malmö op het grootste podium van Europa staan: dat van het Eurovisiesongfestival. Joost Klein benadert zijn eigen muzikale pad op zijn unieke manier, steeds met een onbeperkte dosis aan creativiteit, zelfrelativering en bewustmaking. Op Allerheiligen en Allerzielen (toevallig of niet?) verkocht hij al de AFAS Live uit, gisteren deed hij een fanatieke Lotto Arena vollopen.

Nadat host van de avond Appie en de Champions League-hymne het eerste voorprogramma Brunzyn aankondigden, hoorden we de eerste hiphopbeat doorheen de Lotto Arena klinken. Het volume was nog redelijk dichtgedraaid en dat kwam goed uit voor wat het duo presenteerde. Door het gabberbeatje van de tweede track merkten we al snel een link met Joost, maar voor de rest bleek het weinig soeps. Brunzyn en zijn kompaan toonden zich vooral als een uiterst vervangbare act uit de 2015-nederhopperiode, die naast enkele talenten ook vooral veel matige, bijna playbackende acts voortbracht.

De heren praatten meer tegen de zaal dan dat ze rapten in hun korte, vaak moeilijk verstaanbare ‘liedjes’. Meerdere keren werden ons woorden in de mond gelegd en moesten we al roepend ’34’ aanvullen wanneer beide heren ’31’ schreeuwden. Daarnaast verdronken we in de vloedgolf aan rappers die met de meest absurde vestimentaire keuzes de planken betraden. In al hun enthousiasme vergaten de meesten onder hen, waaronder Bokoedro, een degelijke performance neer te zetten. Met “One Kiss” van Dua Lipa als onverklaarbare keuze kwamen alle gasten nog eens tezamen ten tonele, voor een gezamenlijk afscheidsmomentje; wij waren er niet rouwig om. Hun opvoering over het “Watskeburt?!”-deuntje was zowat het beste dat we hoorden, en dat dat vooral aan het muzikale lag, zegt genoeg. Desondanks was het publiek wél warm, want gefeest werd zeker.

De nood aan een betere, volgende act was groot, en die kwam er met gladde paling. We hadden al een vermoeden dat hij mee zou afreizen na zijn optreden in de AFAS Live en toen Appie de volgende ‘grote vangst’ aankondigde, wisten we hoe laat het was: de sympathieke krullenbol kwam voor chaos zorgen. De rave liet dus niet op zich wachten tot de sped up-nummers van Joost de revue passeerden, want met de gekste remixes van Backstreet Boys, Bløf en Gebroeders Ko, en eigen tracks als “zeemeeuw” zette hij de boel al snel op stelten. De overgangen tussen tracks gingen hier nog sneller dan daarnet, met heel wat nieuw materiaal dat voorbij kwam. Vergezeld van mister hysteria himself, Parsa, toverde de producer niet alleen drum-‘n-bass, maar ook de zotste (hard)corekicks uit zijn muts.

Volgende in de rij: Donny Ronny. Wie dacht dat gladde paling al een gewaagde zet was, werd opnieuw verrast. Verpakt in een fout glitterpakje moest deze ‘artiest’ de stembanden soepel houden in afwachting van meneer Klein. Hij transformeerde de Lotto Arena even in een karaokebar XXL en liet de bezoekers de beste klassiekers meeschreeuwen. Gekker kon het haast niet worden, maar genieten deed het publiek des te meer. De ontnuchterende ‘oooh’ wanneer de nummers als “The Best”, “J’aime la vie” en “Daar gaat ze” vroegtijdig werden afgekapt, sprak boekdelen. Hoogstaand was het allerminst, maar de opdracht om rekening te houden met het Belgische doelpubliek was geslaagd.

Luisterend naar zijn naam die luidkeels gescandeerd werd, liet Joost een eerste glimp van zichzelf opvangen om kwart na negen. Met twee scherpe pieken op zijn schouders verscheen hij op de planken, om met “Ome Robert” de boel op gang te trappen. ‘Even though in Belgium, I will bring you guys the Dutch culture’, deelde hij de uitverkochte zaal mee. Dat deed hij gisterenavond niet met een volledige band, maar met toetsenist Tantu Beats en gitarist Dylan van Dael, die we jammer genoeg – op enkele momentjes na – amper hoorden doorkomen in de geluidsmix.

Op “Antwoord” was dat wel even het geval. gladde paling vergezelde het trio op de bühne en deed het publiek een eerste keer echt losgaan tijdens Joosts set. Na de bouncende beats viel het woord ‘Eurovisie’ een eerste en zeker niet laatste keer, want het zou een rode draad vormen doorheen de avond. ‘Doe ik het een beetje goed?’ vroeg de Fries vervolgens aan de Lotto Arena, goed wetende dat dat niet meer dan een retorische vraag was met dat publiek tegenover hem. ‘Eerlijk gezegd heb ik niet echt een vriend’, klinkt het op “Papa en Mama”. Zijn in witte hemden en stropdassen uitgedoste, grootste publiek ooit, schetste een heel ander beeld: het voelde alsof er enkele duizenden in de zaal zaten. Joost Klein, die wordt groot: zo ironisch is dat niet meer.

Of hij nu over zijn ouders, psychologische hulp of een of andere onnozeliteit zingt; het is geen geheim dat Joost meer en meer de ravekant opgaat. Hij omringt omhooggepitchte stemmetjes en snelle, dreunende beats steeds meer – luister “Droom Groot” en “Wachtmuziek” – en zo ook in het eerste onuitgebrachte nummer dat hij gisterenavond bracht. De Nederlander heeft het daarop over een dokter die hem thuis schrijft en naar de Kruidvat gaan, waarna gated technobeats het overnemen.

En van techno naar Duitsland is de brug snel gemaakt. De ‘german part of the show’ brak aan met Ski Aggu die zijn deeltje op “Friesenjung” mee kwam rappen en ook een zekere Moeilijk Chill die een voorzichtig hakje kwam leggen. Joost lijkt de Duitstalige markt nog wat verder te willen ontdekken, want ook het tweede onuitgebrachte nummer dat we te horen kregen, was er eentje in de taal van onze oosterburen. Zowel de Bundesliga als de Lidl kwamen aan bod op een deuntje waarin we een sample van “No Good (Start the Dance)” van The Prodigy meenden te herkennen. ‘This might be the gateway to Eurovision’ riep Joost over zijn uitstap naar de Duitse taal, maar eerst gingen we richting Thunderdome met nog meer nieuwe muziek. De snelle kicks kregen een distorted karakter en vanuit het niets schoten blauwe lasers de zaal aan flarden. “Buurman” werd verder nog opgevrolijkt met een Michael Jackson-achtige danser, voorafgegaan door Tantu Beats die (live?) wat jamde met FL Studio om zo voor de intro van de song te zorgen.

De show paste perfect bij het hyperpopprofiel van Joost. Knipperde je twee keer met je ogen, dan had je weeral drie details gemist. Het concert in zijn geheel was net zo niet-keurig als de dassen die nog half om de kragen van de witte hemden hingen. Die dresscode werd overigens opvallend goed gerespecteerd en zorgde voor een leuk zicht op de tribunes. Zien hoe vooral jong, maar ook oud daar Joosts teksten meezongen, zorgde voor een glimlach op vele gezichten. De zaal hing aan de lippen van de Fries en het enthousiasme wanneer hij België zijn echte thuis noemde, was dan ook des te groter. We weten allemaal dat de vocale kwaliteiten van Joost beperkt zijn – wat ook gisteren meerdere keren bleek – maar het verhaal en hoe dat gebracht wordt, klopt helemaal.

Op “Disco Belgica” kroop Appie uit zijn rol als host en kwam hij meezingen. Eén gast kon niet ontbreken en wanneer Acids strofe aanbrak, snelde hij als de bliksem het podium op. Zijn nummer “Go, Acid!” volgde, en hoewel Used er niet kon bij zijn, was het wel zijn remix – die het eigenlijk schopte tot de officiële versie – die werd gedraaid. De energiemeter steeg boven de al torenhoge temperatuurmeter uit en de Blankenbergse YouTuber bracht ook nog een primeur mee: Joost gaat dus écht naar het Songfestival! Luttele seconden later werden we ook geïntroduceerd aan Vieze Asbak, die voor de gortige edits van hitjes als “Fryslân Bop” en “Ratata” zorgde. Ook Parsa kwam de planken op gesneld, als ‘een van de grootste talenten van België’. Die uitspraak nemen we met een ton zout, maar de sfeer kwam zijn intrede enkel ten goede. Hij gooide nog wat extra olie op het vuur en zette samen met Asbak de Lotto Arena op zijn kop met “HEROÏNE” en “Friesenjung” in een gabberjas.

Daarmee eindigen had begrijpelijk geweest, maar er was een song die we nog niet hadden gehoord en die nog een mooier einde aan de gekke avond zou kunnen breien. “Florida 2009”, de donkere, emotionele druppel op de uitzinnige raveplaat, een poëtische opvoering over het harde gemis van zijn ouders. ‘Ik hoop dat mijn mama dit ziet’ kwam uit het diepste van zijn hart, en de enige spot die van boven op hem scheen, stond misschien wel symbool voor zijn luisterende moeder – en het feit dat er altijd licht is in de duisternis.

Vier jaar geleden stond Joost nog in de Gentse Charlatan, gisteren heerste hij als een gabberpopkeizer over de Lotto Arena. Voor vocale kwaliteit kon je beter elders terecht, maar dat was dan ook niet waar de jonge bezoeker voor kwam. Die kwam om zich te vermaken en daarin slaagde de hoofdrolspeler van de avond met overtuiging, door een show neer te zetten met een lach en een traan. De weg naar Eurovisie ligt nu helemaal open, en als je het ons vraagt zou de cirqueske act van de Nederlander wel eens goed kunnen uitpakken op het Eurovisiecircus. Als we de uitgelaten Lotto Arena mogen geloven, kan hij alvast rekenen op 6.500 extra twelve points voor The Netherlands.

Joost dit jaar nog aan het werk zien? Dat kan op 31 december in TivoliVredenburg op het NYE Festival.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!