© Diego Mitrugni
Langzaam maar zeker timmert de Brusselse STACE aan haar carrière. Zo verscheen vorig jaar nog haar debuut-ep Green Onyx en was ze al op een aantal mooie podia te zien waaronder Dour, Fifty Lab, Couleur Café en We Are Open. De afgelopen maanden werd er hard gewerkt aan een opvolger voor Green Onyx en die kregen we twee weken geleden in de vorm van Overblue. Zeven nummers lang worden we ondergedompeld in een pastelkleurige, dromerige wereld waar de harde realiteit achter de wolken mag plaatsnemen. Kunstzinnige broeihaard Volta en Ancienne Belgique slaan de handen in elkaar en laten de Club in handen van STACE om de release van haar ep niet onopgemerkt voorbij te laten gaan.
Het belooft een avond vol talent van eigen bodem te worden, want voor STACE aan haar set mag beginnen, is het de beurt aan Mahina. Vorig jaar stond ze nog in Botanique in het kader van de Week van de Belgische Muziek, maar dat er veel gebeurd is sindsdien lijkt een understatement. De Belgisch-Congolese mocht voor de gelegenheid een voltallige band meebrengen waardoor de songs vol en dansbaar klonken. Mahina grijpt de kans die ze vanavond krijgt met beide handen en neemt het opwarmen van het publiek vrij letterlijk. Er wordt voorzichtig gedanst en zwoele beats die zomaar van de debuutplaat van Rihanna kunnen komen voeren de temperatuur geleidelijk aan op. Die lijn trekt zich verder door en wanneer nieuwste single “Haffi Run” weerklinkt kunnen we niet anders dan toegeven aan de opzwepende mix van reggae en r&b. Na een klein half uurtje moeten we afscheid nemen van Mahina, maar we kunnen nu al zeggen dat dit iemand is om in de gaten te houden.
Enkele minuten later dan voorzien doven de lichten van de AB Club voor een tweede maal en verschijnen de muzikanten van STACE op het podium. Wanneer de zangeres enkele ogenblikken later voor een inmiddels goed gevulde zaal staat, kan het feest beginnen. Je leest het goed: feest, want hoewel ze op muzikaal vlak eerder voor rustige, dromerige taferelen kiest, is er wel degelijk een reden om de bloemetjes buiten te zetten. Eind oktober verscheen Overblue en dat moet gevierd worden. Een ontzettend enthousiaste STACE zingt het publiek dan ook vol liefde toe en met haar soulvolle stem wint ze elke ziel binnen de kortste keren voor zich. Hier en daar nemen de fluweelzachte zanglijnen een scherpe bocht en zo houdt de artieste ons ook live bij de pinken.
Dat STACE er niet alleen voor stond in de AB was ongetwijfeld een van de sterktes. De drie vulden de leegtes in de songs mooi in zonder daarbij de soms fragiele zang te overtreffen. Voor de drummer van dienst was het de allereerste show ooit met STACE, maar ook de andere muzikanten stonden even in de kijker toen de ster van de avond ruim de tijd nam om hen te bedanken en het publiek te vertellen hoe ze elkaar kenden. Van toevalligheden over gecalculeerde zetten, maar hoe het precies allemaal gebeurde blijft een geheimpje tussen de band en de aanwezigen. Dat er chemie is tussen de personen die het podium bevolken, valt op door de vele momenten waarop de zangeres interactie zoekt met haar steunpilaren. Doet ze dat niet, dan is ze ofwel haar stembanden aan het werk aan het zetten of haar beste danspasjes tevoorschijn aan het toveren. Geen enkele centimeter blijft onbenut, want er wordt gretig gedanst en dat werkt bijzonder aanstekelijk, zelfs wanneer de muziek bij momenten net heel mellow klinkt.
De neosoul van STACE zoekt bij momenten het gezelschap op van wat jazzklanken waardoor er een zwoele sfeer ontstaat. Titeltrack “Overblue” overtuigt zo door de laidback drumpartij en adembenemende samenzang. Alleen klinkt de zangeres al bijzonder indrukwekkend, maar voeg daar nog wat van haar muzikanten aan toe en je krijgt een magische ervaring. Hoewel het doel van de avond het vieren van Overblue is, brengt STACE ook songs van haar debuut-ep Green Onyx. “Busy”, een song over daddy issues die voor de gelegenheid even weggelachen worden, grijpt ons meteen bij het nekvel door de meerstemmigheid die zich als een fluwelen dekentje over onze schouders drapeert. Terwijl we ons helemaal laten meedrijven op de muzikale golven die over ons heen rollen, krijgen we plots te horen dat onze participatie gewenst is. Een cover van “Say Yes” van Floetry leent zich uitermate goed om de zwoele klanken die STACE in haar eigen songs verwerkt nog wat meer in de verf te zetten. De zangeres omschrijft de song zelf als een ‘female sexual anthem’ en we begrijpen met de seconde beter waarom. Er wordt vanuit alle hoeken luidkeels meegezongen en dat zorgt toch even voor een andere ervaring dan het anders muisstille publiek dat enkel tussen twee songs met een oorverdovend applaus van zich laat horen.
In de Ancienne Belgique zette STACE meer dan haar beste beentje voor en dus hadden alle afwezigen ongelijk. We begrijpen dat het soms fijn is om in je luie zetel te vertoeven op vrijdagavond, maar hier had je bij moeten zijn. Na een tripje naar een andere planeet waarbij ons tijdsbesef steeds verder vervaagt en met STACE als reisgids wil je namelijk alleen maar meer. Meer soul, meer pastelkleurige klanken, meer STACE. Als wat we in de bovenzaal van de AB zagen een voorbode is voor wat ze in de toekomst nog in petto heeft, dan zou de carrière van de neo-soulzangeres weleens een mooie vlucht kunnen nemen.
