Halestorm @ Ancienne Belgique (AB): Totale overgave

Halestorm koos de supportacts zorgvuldig uit. Hoe later de avond werd, hoe luider de act zou worden. Het was voor MOTHICA de eerste keer dat ze in Europa tourde, maar mervositeit of desinteresse viel niet te merken bij het publiek. Omstreeks kwart na zes was het al aanschuiven aan de AB. Het trio onder leiding van zangeres McKenzie Ellis toonde aan dat een nieuwe generatie emorockbands klaarstaat om hun nare levenservaringen te delen. MOTHICA coverde Bring Me the Horizon vlekkeloos en de manier waarop ze “All Star” speelde, maakte van Smash Mouth een classic rockband voor Gen Z. Eigen nummers zoals “buzzkill” en “SENSITIVE” droegen persoonlijk geladen boodschappen met zich, maar waren soundgewijs iets te poppy om bij ons een gevoelige snaar te raken. Daartegenover kreeg de groep de AB wel muisstil, wat als nobele onbekende supportact best een prestatie mag genoemd worden.

© CPU – Stijn Verbruggen

Ook Black Veil Brides was goed gerodeerd, al speelde dat meer in het nadeel van de Amerikaanse gothrockband. Het was tien jaar geleden dat de groep nog eens in België speelde en daar waren redenen genoeg voor. De groezelige intro en scherpe openingsriffs konden het ideale startschot zijn van vijftig minuten no-nonsense rock, ware het niet dat frontman Andy Biersack gewoon het podium opwandelde. Volgens ons kwam hij daardoor ongeïnteresseerd over en daar leek maar geen beterschap in te komen. Terwijl de vierkoppige band zich in het zweet speelde, haspelde hij iedere track af. Hij mocht de toeschouwers dankbaar zijn voor hun toewijding, want wij hadden het na twintig minuten echt gezien. Pas bij de oldschoolnummers “The Legacy” en “Knives and Pens” kwam er wat schot in de zaak. Die nummers waren muzikaal niet zo verschillend van de rest, maar haalden duidelijk herinneringen op bij het publiek dat enthousiast reageerde met opgestoken devilhorns en vuisten. Black Veil Brides sloot toepasselijk af met het melodieuze “In the End”. Op plaat best een groots nummer, maar daar dacht de groep in de AB anders over. Er werd nul moeite gedaan om het publiek mee te laten zingen, laat staan te klappen. Zo eindigde Black Veil Brides’ langverwachte terugkeer naar ons land in mineur.

© CPU – Stijn Verbruggen

Moeilijk zou het voor Halestorm alvast niet worden om dit te overtreffen, maar gelukkig deed frontvrouw Lzzy Hale een stuk meer dan het minimum; haar rauwe stem zorgde onmiddellijk voor een krop in de keel. Zonder poeha te scheppen, perste ze solo alle lucht uit haar longen. Toen de rest van de band haar vervoegde, schakelde ze strak over naar “I Miss the Misery”. Het publiek werd meteen wild en dat zou zo blijven voor de rest van de show. In het verleden noemde Lzzy zichzelf een ambassadrice van de rock en die taak nam ze vanavond bloedserieus. Dat ze tijdens “I Get Off” haar vrouwelijke kracht in de kijker zette, maakte dat ook geloofwaardiger. We hoeven er immers geen doekjes om te winden dat Lzzy en Halestorm synoniem staan voor elkaar.

De setlist was zodanig opgebouwd dat haar stem het niet zou begeven. Na een goed kwartier te rammen en door de knieën te gaan, zorgde ze met haar piano voor een volgend kippenvelmoment. Hales interactie met de menigte was hartverwarmend. Haar bindteksten over vorige bezoeken aan Brussel waren iets te algemeen om authentiek te blijven, maar door haar enthousiasme stelde niemand iets in vraag. Verder was de show allesbehalve een hallucinante egotrip. Vlak voor “Familiar Taste of Poison” maakte ze de zaal er attent op dat Halestorm nog steeds in originele bezetting actief is. Voor een groepscarrière van bijna dertig jaar kan dat tellen. Elk bandlid bevond zich immers op dezelfde golflengte. Gitarist Joe Hottinger bracht een arsenaal aan krachtige gitaarsolo’s, terwijl Arejay Hale zijn drumkit compleet mocht afranselen. Enkel bassist Josh Smith stelde zich wat schuchter op.

© CPU – Stijn Verbruggen

Ten slotte kwamen de band en het publiek dichtst samen bij “I Am the Fire”, waarbij Lzzy duidelijk maakte dat wij het vuur waren. De zee aan lichtgevende smartphones was een spontane respons vanuit de zaal. Daarbij bewees Halestorm nogmaals dat ze een van de betere acts is in de hardrockscene. Los van de energieke nummers en Hales charisma werd er ook moeite gestoken in verfijnde verlichting en aangepaste backdrop. Ondanks dat de Gibson Explorers en gitaren met dubbele halzen retro waren, stond het viertal dus met beide voeten in de 21ste eeuw. Halestorms doortocht in de AB was een herinnering aan het feit dat rock-‘n-roll nog altijd leeft en bruist van vitaliteit. Het eerste uur vloog namelijk razendsnel voorbij en met een goedgevulde toegift werden we dubbel verwend. Zelfs daarna bleef de band nog even op het podium in contact staan met de fans. Zulke overgave is in metal niet per se vreemd, maar het blijft charmant om naar te kijken.