© Jess Farran
Met meer dan een miljard streams enkel op Spotify en drie albums achter de kiezen, is Gus Dapperton al lang geen nieuwkomer meer. De New Yorkse zanger werd dankzij zijn alt-pop, energetische shows en opvallende haarkleuren over heel de wereld een waar idool voor velen. Ondertussen draagt hij weer zijn natuurlijke haarkleur en lijkt hij meer dan ooit zichzelf te kunnen zijn. Voor zijn zesde passage op Belgische bodem koos de frivole zanger voor de Orangerie van de Botanique om zijn meute Belgische fans de opvolger van zijn redelijk populaire album Orca voor te stellen. Een hoofdrol kreeg zijn derde langspeler Henge in de anderhalf uur niet, want slechts een vierde van de show kwam van dat album. Dat weerhield hem er echter niet van om zichzelf weer als straffe performer in de kijker te spelen.
Ongeveer zestien keer het inwonersaantal van Brussel volgen haar op TikTok, maar toch stond de zaal maar halfvol voor de Britse zangeres Abby Roberts die haar Belgisch debuut vierde. Haar muziek heeft tot nu toe eerder een bescheiden succes en na haar halfuurtje denken we ook te weten waarom. Er was namelijk niet veel unieks aan haar show en ook qua podiumpresence leek ze wat afwezig. Nummers als “Paramaniac” of “Pink Champagne” zaten tussen dromerig en rock, maar waren over het algemeen misschien net iets te braaf om live te overtuigen. Ook vocaal zit ze met een beperkt register, waardoor ze ook daar eerder eentonig bleef. Het kan alleen maar beter worden, want de aanzet is er wel degelijk en ze kan door extra zelfvertrouwen alleen maar groeien.
Op de legendarische melodie van “Fly Me To The Moon” van Bart Howard vlogen Gus Dappertons bandleden gezwind het podium op om de zon samen met de man zelf op “Sunset” te laten schijnen. In een ingetogen setting werd er namelijk in het begin mooi opgebouwd waarbij de aanvankelijke fragiliteit snel plaats maakte voor groots enthousiasme in de apotheose van het nummer. Het werd daarna alleen maar zonniger met “Palms”, waarbij het instrumentale stuk als een tropische bries door de zaal waaide, en ook “Give It To Me Straight” kon met zijn groovy arrangement de positieve noot met gemak verder zetten. Dapperton was in ieder geval zijn vrolijke zelve en had er duidelijk zin in.
Zijn uitbundigheid, ondanks een heftig nachtje feesten achter de rug te hebben zoals hij vertelde, werkte aanstekelijk en kwam in “Ditch” heel sterk naar voor. Hij is een geboren performer die soeverein en overtuigend op het podium staat en het ook pakt. Dat maakt het ook des te makkelijker om hem de onzuivere noten tijdens “Prune, You Talk Funny” te vergeven. Ook “My Favorite Fish” was een tikkeltje minder overtuigend, misschien ook omdat hij de focus van het entertainen wat verlegde naar het muzikale en zo heel snel duidelijk werd dat de Amerikaan het vooral moeilijk heeft in zijn lage noten. De korte Drake-cover “In My Feelings” speelde hem eveneens parten. Zijn uithalen daarentegen waren altijd raak en kwamen binnen.
“Medicine”, een van zijn persoonlijkste tracks, is een absolute fanfavoriet en ontpopte zich gisteren halfweg de show opnieuw tot het sleutelmoment in de set. Het pakkende nummer over zelfdestructie werd door zijn excentrieke vertolking op podium alleen maar sterker en sloeg nooit over in te weemoedige sferen. Ook “First Aid” behoort tot zijn diepzinniger werk en viel tussen de vrolijkere nummers absoluut op doordat hij doelgericht zijn verhaal vertelde. Terwijl de strofes met momenten toonvaster mochten, waren het ook hier zijn uithalen en langere noten die ons finaal over de streep trokken.
Voor de rest onthouden we vooral de opbeurende momenten van de show, die elkaar in het tweede deel bijna opvolgden. Tijdens “Gum, Toe and Sole” konden we onze obligatoire bijtrekpas bovenhalen, op “Midnight Train” was hij eveneens op het juiste spoor richting harten veroveren en “I’m Just Snacks” was ook om van te smullen. Zijn zus en bandlid Ruby Amadelle kreeg trouwens ook haar moment. Nadat ze al heel de show stiekem de show stal van achter haar toetsen met haar danspasjes, kreeg ze op “Not My Baby” alle schijnwerpers op haar gericht. Hun gezamenlijke energie op podium spatte er van af en maakte duidelijk dat hen meer verbindt dan enkel muziek. De chemie tussen beiden was vooral ook op “Don’t Let Me Down” te voelen wanneer zij de passages van BENEE overnam en ze elkaar steeds meer versterkten. Ach, wat werden we vrolijk van deze show.
Moest er bij deze dus een programmator meelezen van een of ander groot festival in Werchter, dan willen we alleen maar zeggen: Gus Dapperton hoort op het grote podium in de namiddagzon. De sublieme afsluiters “Post Humorous” en “Horizons” lieten ons door hun positieve en sfeervolle melodieën namelijk al wegdromen richting festivalzomer 2024 waar we Gus Dapperton hopelijk terug kunnen zien. Met een setlist van bijna twintig nummers en een gevarieerde afwisseling tussen ouder en nieuw werk, zorgde de 26-jarige zanger er vooral voor dat we ons afvragen waarom het grote publiek hem (momenteel) nog achterwege laat. Zijn performanceskills en de muziek vroegen in de Botanique gisteren naar een groter podium met een coole productie, want de basis is meer dan een sterk fundament om massa’s te begeesteren. Gus Dapperton is een dappere popster die tussen schattig- en stoerheid zijn comfort gevonden heeft en daardoor een overtuigende show kon brengen.
Setlist:
Sunset
Palms
Give It To Me Straight
Ditch
Prune, You Talk Funny
In My Feelings (Drake cover)
My Favorite Fish
Medicine
Gum, Toe and Sole
I’m Just Snacking
I’m On Fire
First Aid
Midnight Train
Not My Baby
Fill Me Up Anthem
Wet Cement
Don’t Let Me Down
Post Humorous
Horizons
