Het verhaal van Westerman is er eentje dat vele landen omarmt. De man uit Londen maakte zijn debuutalbum in eigen land, waarna hij zich herbronde in Athene. In Griekenland maakte hij An Inbuilt Fault, zijn tweede album dat eerder dit jaar verscheen. Het resultaat was een muzikaal rijkere plaat, waarbij zijn sound een extra dimensie kreeg en de mistroostigheid van het debuut naar een soort van warm dekentje werd omgetoverd. Dat het album weliswaar nog niet voor de grote doorbraak zorgde, konden we zien in de AB Club, die net voor de helft gevuld was voor het concert van Westerman op Halloween.
Openen mocht Mat Davidson, een Amerikaan die optreedt onder de naam Twain. De manier waarop hij het podium betrad was nogal onwennig, want in de twee minuten stilte die volgden, voelden we toch een bepaalde vreemde band tussen publiek en artiest. Eenmaal hij dan zijn getokkel inzette en zijn magische stem bovenhaalde, was het ijs wel gebroken. Zijn stem was namelijk als een engel en in niets hadden we verwacht dat de toch ietwat slungelige zanger zo’n klok van een stem zou hebben. Dat hij na twee liedjes dan ook een lullig verhaal vertelde over zijn ontmoeting met Brussel, brak het ijs volledig. De volgende drie liedjes waren leuke nummertjes vol absurde teksten en rijmpjes, maar telkens vol inleving gebracht. Een leuke verrassing, die Twain.
Westerman kwam stipt op tijd het podium op met een lange mantel aan. Hij had wat moeite om die uit te doen, waardoor de opkomst toch net iets beter kon. We moesten enkele minuten wachten terwijl hij zijn in-ears indeed en op die manier kunnen we toch stellen dat hij in het vervolg beter zonder mantel opkomt. Vergezeld door een drummer en toetsenist, speelde hij vreemd genoeg opener “Nature of Language” volledig alleen. Het bleek al meteen om een gloednieuw nummer te gaan en al snel zette Westerman zijn unieke stemgeluid in de kijker.
Niet veel later, op “Take”, mocht de band uiteindelijk toch zijn ding doen. Samen met een bassist die plots ook het podium opdook, werd het viertal vervolledigd. Wat volgde waren rijke, subtiele klanken die een bepaalde magie in zich hadden. De muziek van Westerman is zeker heel breekbaar, maar door er extra muzikanten live aan toe te voegen creëer je toch een warm gevoel op een duistere dinsdagavond. Dat hij ons een gelukkig Halloween wenste, deed ons alweer huiveren om naar buiten te komen in Brussel waar bijna iedereen zich had verkleed.
Gelukkig mocht het er bij Westerman allemaal braver en liefdevoller aan toe gaan. De setlist werd op improvisatie gespeeld en de bandleden moesten luisteren naar wat de frontman besliste om te spelen. Voor de muzikanten lag namelijk een blad met een dertigtal nummers waaruit gekozen kon worden en telkens riep de zanger een lied waarna ze moesten volgen. Het werd meteen duidelijk dat hij de songwriter en baas van het spel is, maar de inbreng van de muzikanten mocht zeker niet onderschat worden. Zeker het drumwerk kwam soms heel fel binnen, waardoor de subtiele muziek soms heel stevig overkwam.
Na een tijdje begon de sleur weliswaar in de set te kruipen en door tussen ieder nummer ook nog te moeten kiezen welk lied te spelen, waren er net te veel pauzes tussendoor om echt van een vlotte show te spreken. Als we al aan het wegdromen waren, werd dat te veel onderbroken door wat gerommel en gewissel van gitaren, of door abrupte eindes van songs. Het was op die manier ook niet altijd duidelijk wanner er geklapt diende te worden. Een goed voorbeeld was “Float Over”, dat heel kort en abrupt op zijn eind kwam. De verklaring kwam al snel, Westerman begon last te krijgen van zijn stem na het vele touren. Hij besloot er met “Roads” al snel de brui aan te geven.
Uiteindelijk moest zijn grote hit “Blue Comanche” toch nog in de bisronde gespeeld worden met band. Het viel op dat ook die iets oudere nummers live een meer dynamisch jasje hebben gekregen, waardoor Westerman meer is dan gewoon een singer-songwriter. Toch is het fragiele nog steeds iets dat overheerst bij hem, zeker door de hoge falsetstem die hij soms haalt. Dat hij in de AB Club op die manier iets te veel schipperde tussen experiment en breekbare intimiteit, is daarvan een logisch gevolg. Toch is het talent van de zanger ontegensprekelijk, alleen mag hij in zijn liveshows iets meer dynamiek proberen te steken. Door te veel improvisatie op het moment zelf, kwam het allemaal iets te rommelig over bij momenten. Gelukkig zijn zijn nummers vol pracht en fragiliteit waardoor we zoiets altijd met de mantel der liefde bedekken.
Setlist:
Nature of Language
Take
Give
CSI: Petralona
?
Think I’ll Stay
I Turned Away
Waiting on Design
Easy Money
A Lens Turning
Confirmation (SSBD)
Ark
Float Over
Roads
Blue Comanche
