Rodrigo y Gabriela @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Van crescendo naar crescendo

Er zijn maar weinig hoofdzakelijk instrumentale acts die zoveel concertzalen kunnen uitverkopen als Rodrigo y Gabriela. Het Mexicaanse gitaarduo staat live garant voor een indrukwekkende belevenis, wat hen hier ook een graag geziene gast maakt. Maar liefst tweeëntwintig keer stonden Rodrigo Sánchez en Gabriela Quintero samen op een Belgisch podium, en dat is des te indrukwekkender wanneer je weet dat het duo pas in 2006, na het verschijnen van het debuutalbum dus, voor het eerst de oversteek naar het Europese platteland maakte.

Het podium van het Koninklijk Circus was het decor voor de drieëntwintigste Belgische passage van de Mexicanen. Omstreeks kwart na acht verscheen het duo op de bühne, waar de albumhoes van In Between Thoughts…A New World, dat begin dit jaar verscheen, achterop opgehangen was. Het was ook uit materiaal van dat album dat het merendeel van de setlist bestond, terwijl de rest werd opgevuld met onuitgebrachte liedjes die, zoals Rodrigo tijdens het concert aankondigde, nummers zijn die op het volgende album dat ook in april verschijnt zullen staan. Openingsnummer “Astrum In Corpore” was daar eentje van en hoewel het nog niet eerder gehoorde lied gestaag startte, verhoogde de intensiteit naar het einde toe wat meer en eens het ritmespel van Gabriela wat gecompliceerder werd, kwam de kwaliteit van het duo echt bovendrijven.

Dat de Mexicanen na het openingsnummer volledig opgewarmd waren, illustreerden ze met “True Nature”, dat met zijn hoge energiegehalte en verschroeiend hoge tempo meteen voor een enthousiaster publiek zorgde. Ook de twee muzikanten kwamen wat losser en gebruikten meer de ruimte van het podium, door enkele keren van plek te wisselen en echt vlak voor het publiek hun kunnen op de gitaar te tonen. De flitsende lichtshow maakte dat alles des te indrukwekkender.

Niet alleen tijdens de muzikale stukken waren de lichten indrukwekkend, maar ook tussen de nummers door. Rodrigo en Gabriela verdwenen tussen de nummers door telkens weer van het podium, waarna er telkens een andere soort lichtspektakel volgde. Zo werd “Egoland” ingezet door rode alarmlichten, zij het dan zonder de bijhorende sirenes. We werden dus gewaarschuwd, al was niet meteen duidelijk waarom. Snel werd duidelijk dat het als waarschuwing moest dienen voor een dynamische performance van met name Rodrigo, die al springend het publiek aanmaande om mee te klappen. Het moet ook gezegd worden dat het publiek doorheen de hele avond laaiend enthousiast was. Bij iedere tempoversnelling en te midden elk crescendo viel wel ergens een kreet of gejoel te horen van pure extase. Rodrigo en Gabriela wisten het publiek volledig mee te sleuren in hun spannende muziek en dat was volledig hun eigen verdienste.

Er waren maar weinig momenten waarop we niet volledig mee werden gezogen naar een parallel universum met een epische soundtrack, maar de bindtekst van Gabriela was daar wel eentje van. In het Spaans sprak ze haar fans toe en hoewel er verrassend veel Zuid-Amerikanen en Zuid-Europeanen in de zaal aanwezig waren, bestond het merendeel toch uit Belgen die veelal ook geen Spaans spreken. Gelukkig beperkte de bindtekst zich grotendeels tot ‘muchas gracias’ en ’ti amo’, wat iedereen gelukkig wel begreep. Ze vervolgde door het kort over filosofie te hebben en beschreef het grote boze monster dat ze daarna in “The Monster” met hun gitaren bezongen. Met wat subtiele elektronica erbij kreeg de instrumentatie nog een extra laagje. Dat was een welkome afwisseling, net zoals de glazen verhoogjes op het podium waarop Rodrigo en Gabriela tijdens dat lied gingen staan. Gabriela gebruikte toen ook voor het eerst van de avond haar gitaar zuiver als percussieinstrument en dat was iets zo indrukwekkend dat velen het met hun smartphone wilden vastleggen.

Na heel wat langere nummers volgden met “Seeking Unreality” en “The Ride of the Mind” enkele korte maar krachtige nummers, die de in minieme mate aanwezige sleur er in mum van tijd uit wisten te halen. Rodrigo waagde zich vervolgens ook aan een praatje en nog een geluk dat hij wel Engels spreekt. Hij vertelde het publiek namelijk dat het onbekende materiaal dat ze speelden, liedjes zijn die op het aankomende album zullen staan, in april volgend jaar al zou moeten verschijnen. Wat volgde was logischerwijs een van die liedjes van op het volgende album en dat was zonder twijfel de beste van de nieuwe nummers die we deze avond te horen kregen. Tijdens “The Simurgh” speelde Rodrigo op het einde slidegitaar en dat had zo’n episch gehalte dat het met vlagen aan David Gilmours slidespel tijdens de laatste fase van Pink Floyd deed denken. We kunnen niet precies zeggen hoe lang het slidespel duurde, maar wat we wel kunnen zeggen is dat het zo’n muzikaal moment was waarbij we onszelf volledig verloren in de muziek en op het einde om ons heen keken om dan opeens weer te beseffen dat we in concertzaal tussen een duizendtal mensen stonden. “The Simurgh” leverde vanzelfsprekend het luidste applaus van de reguliere set op.

Nadat Rodrigo met zijn slidegitaarspel de spotlight naar zich toe had getrokken kreeg ook Gabriela de kans om dat te doen. Even stond ze helemaal alleen op het podium voor het enige solomoment van de avond. In de eerste minuut was het in melodieus opzicht niet veel, maar wist ze vooral te verbazen met het arsenaal aan bizarre geluiden dat ze uit haar akoestische gitaar wist te persen. Slecht was het in zijn totaliteit zeker niet, maar na een uur vol met het fantastische geluid dat ze samen maken leek het solomoment van Gabriela toch muzikaal wat te kaal, zelfs al speelde ze alsof ze drie handen had.

Op “Finding Myself Leads Me to You” kregen we dan weer hetgeen dat het dichtst bij vocalen kwam, namelijk de talkbox van Rodrigo, wat meteen ook betekende dat er voor het eerst en voor het laatst een microfoon met bijhorend statief op het podium stond. Het zijn ook dergelijke kleine nuances zoals de talkbox of eerdergenoemde glazen verhoogjes en elektronica die ervoor zorgden dat nagenoeg elk nummer wel iets nieuws of anders te bieden gehad. De grootste verrassing werd echter voor het slotnummer bewaard, want Rodrigo en Gabriela besloten om van het podium te komen en midden in de zaal hun laatste lied te brengen. Het merendeel van de zaal kon hen wel niet meer zien, maar als we de springende fans dichtbij de cirkel in het midden van de zaal bezig zagen, dan kon het niet anders dan opzwepend zijn. Het gitaristenduo kwam daarna nog één keer het podium op om de fans te bedanken, waarna het na anderhalf uur vol epische gitaarmuziek gedaan was.

Rodrigo y Gabriela bevestigde in het Koninklijk Circus zijn straffe livereputatie. Het elektrische gitaarspel van Rodrigo en het akoestische ritmespel van Gabriela is een muzikale combinatie van buitengewone klasse, die zich deze avond uitte door middel van sterke nummers met veelal een hoog tempo en een ontknoping van jewelste.

Op 31 oktober staat het gitaarduo nog in De Roma voor hun vierentwintigste optreden op Belgische bodem.