© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Bij het ongure weer van de afgelopen dagen hoort ongure muziek. Samhain komt dus weer als geroepen. Het indoor metalfestival vond origineel plaats in de Muziekodroom in Hasselt. Doordat de Limburgse clubwerking financieel niet meer rendeerde, trok de organisatie de Nederlandse grens over. Voor de derde editie sloeg Samhain zijn tenten op in de Muziekgieterij in Maastricht. De setting van de Timmerfabriek was subliem om een volledige tweedaagse aan extreme metal te ontvangen. Naast een heleboel topacts werd er ook goed nagedacht over de inrichting. De metalmarket aan de inkom en verspreide merchandisestanden over de drankhal gaven ons een hartelijk welkomstgevoel. De doorsnee Maastrichtenaar keek wellicht een beetje raar toen hordes zwartgeklede fans door zijn stad waarden, maar op Samhain was de sfeer opperbest.
Wolvennest @ Main
In tegenstelling tot de vorige edities moesten we dit keer goed zoeken naar talent van eigen bodem. Nu dat het festival de internationale kaart trekt en de podia groter zijn, vereisen de speelplekken een ander niveau. Wolvennest zag het licht uit de Brusselse underground en bouwde gestaag aan een gereputeerde status. Net zoals La Muerte speelt de groep geen metal volgens het boekje, maar zoekt ze raakvlakken bij het occulte en seventieshorrror. Een Wolvennest-show is dus meer een satanistisch ritueel. De kandelaars en wierook werden voor het eerst vervangen door grauwe visuals die onze donkere gedachten activeerden. Het zestal zat echter iets te fel vast in haar cocon, al kunnen we daar begrip voor opbrengen. The Dark Path To The Light is nipt een week oud en de showaanpassingen vereisen een ander soort concentratievermogen. Het wordt dus een kwestie van tijd wanneer zangeres Shazzula en haar vijfkoppige roedel hun bloederige tanden ontbloten.
(DOLCH) @ Main
Met een gitarist uit het Gentse was (DOLCH) een beetje van ons. De Duitse gothmetalgroep sloot haar Europese tournee af op Samhain, maar gaf geen blijk van vermoeidheid. Te midden van al het gedreun en geschreeuw was (DOLCH) een verademing. De traag opbouwende songs waren zoals mistbanken over woeste gebergten waar wandelaars bij de minste foute beweging hun botten breken. We konden uren blijven staren en genieten van de traagheid die we soms in het leven missen. Dat was ook te danken aan het gebruik van één visual. De groep projecteerde enkel zijn klassiek logo, waardoor alle focus op de muziek kwam te liggen. Naast de ritualistische riffs zoog (DOLCH) ons volledig op in de duisternis door ook trage soundscapes te gebruiken. Hierdoor vergde de show een goed getrainde aandachtspanne, maar op het einde van de rit was de kalmte een geschenk uit de hemel.
Conan @ Main
Hard, harder, hardst… Vernoemd naar het personage Conan the Barbarian kwam het Britse Conan zijn spierballen eens rollen. Het trio maakte er geen woorden aan vuil en liet de zaal een goede vijftig minuten stevig headbangen. De apocalyptische scenes uit Mandy zorgden op hun beurt voor rillingen over ons volledig lichaam. Het was daarbij soms een uitdaging om niet tot het zelfbewustzijn te komen, waarom we gewillig stonden te knikken op iets dat voor buitenstaanders nauwelijks onder muziek valt. Eens we dat mentaal gestoord punt voorbij waren, hakte Jon Davis’ geschreeuw er wel lekker in. Bassist Chris Fielding en drummer Johnny King waren dan weer de spreekwoordelijke pletwals die alles op zijn pad in de vernieling bracht.
Afsky @ Club
Blackmetal is niet helemaal onze dada, maar het genre viel op Samhain niet te negeren. We waren dan ook benieuwd hoe Afsky de Club zou doen ontploffen. ‘Afsky’ is het Deense woord voor walging, wat kan tellen als naam voor een blackmetalband. Niettemin zagen we de charme dat het genre met zich meedraagt. De kermende zanglijnen werden namelijk opgevangen door enorm strak gespeelde riffs en blastbeats. Wanneer het tempo iets trager werd, waren al die headbangende koppen eveneens een machtig schouwspel. De enkeling die zich waagde aan het crowdsurfen was een samenvatting van de avond. Pijn verenigt mensen, en in het geval van Afsky ging dat gepaard met brandende toortsen en heidense tussenstukken.
Godflesh @ Main
Zelfs op Samhain was Godflesh een buitenbeentje. De industriële metalpioniers blijven echter een fenomeen om te aanschouwen. De repetitieve, beukende ritmes en de grommende, beangstigende vocalen van Justin K. Broadrick sneden namelijk door de lucht als een kettingzaag. Visueel was het optreden even indrukwekkend als repetitief, maar de verveling sloeg geen seconde toe. Het was een kwestie van de laatste energieresten goed te doseren. Het duo had alleszins geen genade. Voor niets of niemand. Samhain is immers een muzikale viering van duisternis, zwaarte en emotionele intensiteit. Een uurtje Godflesh past dus prima in het geheel. Onze getormenteerde ziel zal wel een andere keer opgelapt worden.
Katatonia @ Main
Samhain begon met een daverende start op de eerste dag, en het was de eer aan de Zweedse, melodieuze metalpioniers van Katatonia om de avond als headliner af te sluiten. Katatonia, al meer dan drie decennia actief, staat bekend om zijn diepgaande en emotionele muziek, en bracht die diepte en intensiteit een uur lang naar het hoofdpodium. Jonas Renkse zijn zuivere zanglijnen kwamen helaas niet altijd goed door de geluidsmix, maar hij voelde zich vereerd om de eerste dag te headlinen. Dat de zaal mondjesmaat leegliep, had volgens ons niets te maken met de muziek. Twaalf uur onafgebroken aan metal was misschien iets van het goede teveel. Niettemin trakteerde Katatonia de overlevers op wondermooie ‘hits’ als “My Twin” en “Old Hear Falls”. Toen de groep de stekker eruit trok, was iedereen ook zen en klaar om te gaan slapen als een roos.
