The Boxer Rebellion @ Ancienne Belgique (AB Club): Ingetogen, maar innemend

De Londense indierockband The Boxer Rebellion keerde na vijf jaar afwezigheid eindelijk terug naar ons Belgenlandje. De vorige keer dat ze hier voet aan wal zette, was ter promotie van laatste release Ghost Alive, die mooi werd ontvangen. Frontman Nathan Nicholson komt oorspronkelijk uit Tennessee, maar verliet de Verenigde Staten na de dood van zijn moeder. Het album The Cold Still uit 2011 maakte de band bekend bij het grote publiek en twee jaar later scoorde ze met “Diamonds” van het album Promises (2013) haar grootste hit. De groep wordt geprezen om zijn emotionele melodieën, die gebracht worden als hoopvolle en frisse rockmuziek. The Boxer Rebellion zegde recent nog concerten af wegens een zieke frontman, maar gisteravond stond hij (nog steeds verkouden) terug op het podium van de AB Club met een mooie setlist op het programma.

Het voorprogramma werd verzorgd door de Engelse multi-instrumentalist Richard Walters, al stond hij er gisteravond alleen met zijn gitaar. De artiest kwam in zijn petje, overall en All-Stars wat timide en een tikkeltje humoristisch over, wat de sympathie bij het publiek al op voorhand wist op te wekken. De zaal was muisstil tijdens zijn nummers en hij bedankte de luisteraars voor het respect dat duidelijk te voelen was. Walters bekoorde vooral met zijn mooie kopstem en vibrato, die de kleine AB Club makkelijk stil kreeg. Met zijn stem en al meerdere features in tv-series, deed hij ook wat denken aan RY X en Novo Amor. De artiest bracht eigen songs zoals “Unconditional” en “Awards Night”, maar ook een cover van Portishead, die de luisteraars wel kon smaken.

De avond ging pas echt van start toen The Boxer Rebellion ingetogen het podium betrad. Gehuld in het zwart en met Dr. Martens zwaaiden ze timide naar het publiek. De set openen deed de band met stevigere nummers zoals “Step out of the Car”, waarbij de zang jammer genoeg initieel te goed blendde met de muziek en daardoor niet erg goed hoorbaar was. Hoe dan ook was dit wel meteen de start van een leuke sfeer, aangezien twee tracks later bij “Let’s Disappear” al de eerste meezinger te spotten was. Het respect en de dankbaarheid die bij Richard Walters aanwezig waren, hingen bij The Boxer Rebellion ook in de lucht.

Het viertal begon de avond nogal statisch en het was duidelijk dat het, ondanks het enthousiasme van het publiek, nog wat tijd nodig had om op te warmen. Na een nummer of vijf durfde het zich eindelijk wat losser te presenteren op het podium, en kregen we zelfs een gitaarsolo vol overgave. Bij “Love Yourself” grapte zanger Nathan Nicholson dat het door het stil enthousiasme van het publiek en de kleine zaal voelde alsof hij in iemands woonkamer stond te spelen. De sfeervolle belichting – die toevallig bij “Caught by the Light” op zijn mooist was – droeg hier inderdaad zijn steentje aan bij. Drie songs voor het einde stapte de band plots van het podium met gitaren in de handen en trakteerde ze ons op een gouden plateau een akoestische versie van “Big Ideas”. Dit was bijna ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond, wat vooral te maken had met het feit dat het publiek zo goed als ieder woord bedreven meezong.

De sterkste nummers lagen in dezelfde kwetsbare lijn als “Big Ideas”. Een duidelijk stuk van de setlist was gereserveerd voor sentimentele en intieme song zoals “Here I Am”. Dit harmonisch prachtige geheel werd vervolgd door “What the Fuck”, wat enkele gevoelige snaren raakte. De iconische kopstem van Nicholson kreeg het even moeilijk – door emotie of verkoudheid, wie zal het zeggen – maar verdient enkel maar lof aangezien die ook nooit vergezeld werd door backingvocals van gitaristen, wat bij andere bands wel vaak het geval is. Naast de vele gitaarwissels, werd er onderling ook vaak van instrument gewisseld, wat de veelzijdigheid van de artiesten in de verf zette. De apotheose van “What the Fuck” was harder dan op het album, wat een mooie overgang maakte naar nieuwe single “Powdered Sugar”. Die zorgde voor een mooi en ietwat vrolijker intermezzo in de sad song section. De muzikanten toonden hun veelzijdigheid bij het intieme “New York”, waarbij gitarist Andrew Smith en bassist Adam Harrison het drumspel vergezelden. Muzikaal was het zo goed dat ze bij tracks als “Evacuate” en “Semi-Automatic” tijdens het nummer op spontaan geklap konden rekenen.

Nadat drummer Pierce Hewitt zich op kleurrijke sokken terug naar zijn drumstel had begeven voor de bisronde, grapte Nicholson bij het opkomen dat ze de volgende keer niet meer zo lang zouden wegblijven – en dan hadden ze het natuurlijk niet over hun verdwijning net maar over hun hiatus van vijf jaar. Grootste hit “Diamonds” hadden ze opgespaard voor de encore, en was duidelijk een nummer waar bijna iedereen in het publiek al de hele avond reikhalzend naar uitkeek. De band sloot de bisronde af met “Let It Go”, die werd opgedragen aan Richard Walters. De mantra van de song, ‘I choose to be happy’, was dan ook het perfecte motto om de avond mee af te sluiten.

Zelfs met een verkouden frontman wist The Boxer Rebellion een plekje in het hart van een enthousiast en rustig publiek te bemachtigen. Hoe dan ook ontbrak er af en toe wat aan energie, maar misschien viel dit ook wat te wijten aan de intieme setting. Het publiek riep desondanks door de set heen talloze keren ‘We’re so happy you’re back!’ en had complimenten op overschot. De bescheiden band slaagde er dus zeker in ons te begeesteren, en we hopen ze snel terug te zien met een gezonde en genezen frontman, en misschien een nieuw album.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Step Out of the Car
Spitting Fire
Let’s Disappear
Love Yourself
Locked in the Basement
Surrounded
Flight
Semi-Automatic
Here I Am
What The Fuck
Powdered Sugar
Caught by the Light
New York
No Harm
Big ideas
Evacuate
The Gospel of Goro Adachi

Diamonds
Let It Go