Alle voorrondes van Sound Track 2023 liggen ondertussen achter de rug, met die van Hasselt gisterenavond als hekkensluiter. Op die manier kennen we ook alle finalisten, maar die houden we nog even geheim tot onderaan het artikel. Er moest in Farrm namelijk eerst nog gestreden worden om een plekje in de finale in C-Mine begin december te bemachtigen. Op papier oogde de affiche alvast erg veelbelovend, met onder andere STEVE, Affaire en Pelace op de line-up. Iets wat niet alleen wij in de smiezen hadden, want WERF opende voor de opvallend talrijke concertgangers zelfs het aangrenzende indoor skatepark als decor. Erg cool dus, net zoals de bands die de revue passeerden.
De eerste act van de avond koos er voor om het helemaal in haar eentje te doen. sonayou kreeg daardoor in het begin wat te kampen met stress, maar leek die al snel van zich af te schudden. Of zo leek het althans, want met enkele theatrale dansbewegingen kwam ze zienderogen alsmaar meer in haar element. De jonge zangeres, die overigens over een best wel indrukwekkend stemgeluid beschikte, probeerde een nog matig gevulde zaal mee te slepen in een donkere wereld met flarden van artpop en autotune, maar de omstandigheden leenden zich niet echt goed voor haar muziek. Cool was het weliswaar altijd, zeker toen er wat boiler-achtige beats de kop op staken om voor een finale punch te zorgen. Afsluiter “hold the line” ontpopte zich dan weer tot een hoogtepuntje, maar zoals gezegd zou zo’n nummer beter werken in een propvolle club in de vroege uurtjes dan om half acht ’s avonds in een vollopend zaaltje. Al bij al was sonayou dus een geslaagde opener, die ondanks de omstandigheden toch degelijk uit de verf kwam.
Nadat de flamboyante presentator – naar eigen zeggen overigens ook platenbaas – de ondertussen stampvolle zaal ‘Fuck you Jean-Pierre’ had laten roepen, stond er op het podium een primeur op het programma. SUNA zou namelijk voor de allereerste keer optreden, maar van stress of druk leek er allerminst sprake. Sterker nog, het leverde meteen hét hoogtepunt van de avond op. Twee elektronicabedieners en een drummer leefden zich namelijk volledig uit, waardoor WERF omgetoverd werd in een bezwerende, zweterige koortsdroom. Tempowisselingen, position switches… het gebeurde allemaal, hetzij zonder dat er een stilte viel op het podium. SUNA deed in de verte zo ergens denken aan pakweg Lander & Adriaan, maar dan helemaal anders. Deze performance zou overigens nog cooler kunnen overkomen in een 360°-opstelling; een tip van de zaak. Het lukte gisteren echter ook gewoon in de klassieke bezetting, want naarmate de muziek harder en intenser binnenkwam, ging ook het talrijke publiek steeds meer aan het bewegen. SUNA bleek zo haast een openbaring voor de Limburgse muziekscene. Indrukwekkend.
Ook opvolger Maglim wilde aanzetten tot dansen, al zei hij zelf op voorhand al dat het misschien wat moeilijker zou zijn. Dat bleek uiteindelijk ook meer dan het geval te zijn, want van achter zijn knoppen vuurde hij vrij tot zeer ontoegankelijke beats op de zaal af. Het zorgde ervoor dat er een soort ‘stonden erbij en keken ernaar’-sfeertje doorheen WERF hing, want er waren maar weinig mensen die begrepen welke richting de jongeman uitwilde. Soms neigde het meer naar ambient, dan klonk het allemaal weer wat dieper; maar al bij al kabbelde het twintig minuten lang gewoon wat voort zonder dat er een hoogtepunt of ontploffing voorbij kwam. Het droeg er allemaal toe bij dat naarmate het concert vorderde, mensen gewoon luidop begonnen te praten en Maglim als achtergrondmuziek zagen. En ergens is dat niet zo gek, want zijn elektronica zou perfect tot zijn recht komen als pakweg instrumentale filmscore. Voor een echt concert was het echter niet boeiend genoeg, maar vooral: te moeilijk.
Voor een band als Affaire liep het dan weer een pak vlotter. Ook hier soms wat elektronische moeilijkdoenerij, maar dat heeft de luisteraar nooit echt door. Dat komt enerzijds doordat het ondanks de vaak hoekige beats altijd bijzonder groovy blijft, maar anderzijds ook doordat Michiel Ritzen simpelweg een hele coole frontman is. De drummer van SUNA had zijn stokken ingeruild voor een bak vol elektronica en kon zo de weg plaveien voor zijn kompaan. Die sprong met gitaar om de nek na luttele seconden al in het publiek, waarna het tempo eigenlijk nooit meer naar beneden ging. Met hier en daar wat muzikale glitches, een live gitaar die zeker een meerwaarde was en ook gewoon strakke nummers, zag je eigenlijk al snel dat een band als Affaire al vrij ver staat. Afsluiter “Thoughts and Pleasure” kunnen we met een beetje goede wil zelfs een hitje noemen. En als je als frontman zelfs door gewoon wat te roepen niet eens uit de toon valt, dan weet je dat je goed bezig bent.
Nadat het vooral de elektronica was die zegevierde in Hasselt, stond er met STEVE tegen het einde van de avond ook nog een echte rockband op het podium. Nu ja, ook hier was er ergens een hoekje af. Bij het drietal was dat bijvoorbeeld in de rol van een synthlijntje of een vleugje hiphop, wat ervoor zorgde dat een hersenkronkel ons al snel bij de Beastie Boys bracht. Even energiek was het in elk geval, want al bij het eerste nummer ontstond er een moshpit, die eigenlijk twintig minuten lang niet meer sloot. Met hier en daar wat uitspattingen richting grunge en punk, met daarbovenop de schreeuwerige stem van Daan Claes en drummer Jef Krieckemans die zelfs geen microfoon nodig had, stond het totaalconcept er met andere woorden als een gigantisch stevig huis. Afsluiter “Static” zou op die manier zomaar eens een hitje kunnen worden dat de band naar een hoger niveau tilt; de toekomst is rooskleurig en gitzwart tegelijkertijd.
Afsluiter Pelace heeft met dj-sets op onder meer Pukkelpop en Tomorrowland zijn strepen al wel verdiend, maar voor Sound Track pakte het duo het aan met een liveset. Die lag opvallend duidelijk in hetzelfde laantje als BICEP, want ook deze twee heren stonden lijnrecht tegenover elkaar. Niet alleen visueel, maar ook instrumentaal schoot eerder genoemde band door ons hoofd. Jammer genoeg met net dat tikkeltje minder succes, want doordat de zaal ondertussen redelijk leeg was gelopen, raakte de sfeer er ook maar moeilijk in. Pelace leefde bijgevolg vooral in zijn eigen wereld, en zo kregen we een soort afterparty-gevoel waarbij er net dat tikkeltje te weinig energie was om er nog een echt succes van te maken. Twintig minuten leek zo ook iets te lang, waardoor het duo bijgevolg niet echt kon blijven boeien. Niet per se een sisser als afsluiter, maar vooral niet de geschikte act voor een kansenparcours als Sound Track.
Het was een lange avond vol divers talent dus na wat wikken en wegen maakten we volgende top 3:
3. Affaire
2. STEVE
1. SUNA
De jury was het klaarblijkelijk volmondig eens met ons, want ook zij kozen bovenstaande acts om door te stoten naar de finale. Zij voegen zich met andere woorden bij finalisten Madd9, ISE, Aslova, Audri en Bloodflowers, die je begin december aan het werk kan zien in C-Mine in Genk. Een overzicht van de finales van de andere provincies vind je hier.
