© CPU – Nathan Dobbelaere
OPROER is nog geen householdname, maar is wel bezig aan een ferme opmars. Eerder dit jaar speelde het vijftal reeds twee keer in de Vooruit en mochten ze het bordje met daarop ‘Uitverkocht” boven de deur hangen. Doorheen de zomer speelden ze her en der op festivalletjes in Vlaanderen, maar ook Nederland is intussen geen onbekend terrein meer. De vijf jonge heren zijn nu helemaal klaar voor de release van het debuutalbum aanstaande donderdag en bovendien stellen ze We’re All Late Tonight op 4 oktober voor in de Brusselse AB. Oorspronkelijk stond het concert gepland in de Box, maar door een grote vraag naar tickets is de show al opgeschoven naar de Ballroom. We gingen met drie van de vijf OPROER-naars aan tafel zitten en spraken zo met Dries van der Schueren (zang), Victor Van de Maele (bas) en Jérôme Pringiers (toetsen) over hun muzikale baby, die eerste langspeler, concerten en dromen.
Voor de mensen die jullie nog niet kennen, hoe zouden jullie OPROER omschrijven?
Dries: We zijn het er alle vijf over eens dat wat OPROER zo sterkt maakt, is dat we in de eerste plaats vijf kameraden zijn die muziek maken en dat dat op muzikaal vlak ook wel blijkt te klikken. Dat is volgens mij wel voelbaar zowel op de plaat als live.
Jérôme: We merken dat we er in slagen om het enthousiasme dat we met ons vijf hebben goed om te zetten naar het publiek, die dat enthousiasme dan ook echt voelen en overnemen.
Dries: Onze muziek omschrijven we vaak met dezelfde vier adjectieven, waaraan een kleine anekdote verbonden zit. Op een gegeven moment stonden we na een show vol ontlading in elkaars armen en er wurmde zich een even zwetende fan tussen. Die zei: ‘oh gasten, jullie muziek da’s duister, dansbaar, extatisch en erkenbaar’.
Jérôme: Zelf hebben we daar nog sexy aan toegevoegd. (lacht)
Dries: Sexy was wel het laatste wat we op dat moment waren, toen we daar stonden te zweten na onze show. Die vier adjectieven waarmee we omschreven werden door een fan van het eerste uur waren wel fijn om te horen en ergens voelen we die woorden zelf ook. Zeker het extatische, want onze muziek is ook zeer dynamisch met veel hoogtes en laagtes. Voor mij is dat zeer voelbaar als ik naar onze muziek luister of op het podium sta.
Extase, dynamisch en enthousiasme zijn eerder positieve gevoelens of emoties. Als ik naar het andere kant van het emotiespectrum kijk, dan denk ik aan droevig, emotioneel… proberen jullie die gevoelens te vermijden bij het maken van muziek?
Jérôme: Wij kunnen eigenlijk wel heel treurig gaan soms.
Dries: Misschien eerder gevoelig dan treurig, want het is niet de bedoeling dat mensen beginnen te wenen van onze muziek.
Jérôme: Gevoelig is inderdaad een beter woord. Onze muziek vertrekt soms uit een breekbare tekst of akkoordenprogressie, maar op een bepaald moment begint dat altijd te leven. We werken met vijf aan de muziek en dan wordt het al snel iets harder en de laatste tijd ook poppier, maar daar is op zich niets mis mee.
Dries: Bij het breekbare gaan we mikken op kippenvel in plaats van op ’triestesse’. De lijn tussen die twee is vaak dun, maar vanuit dat breekbare komt vaak het dynamische van OPROER.
Wat we in het begin deden is een afgesloten hoofdstuk, waar we toch veel uit geleerd hebben
Jullie werken zo nu en dan met gesproken teksten of ‘spoken word’, iets dat we niet vaak tegenkomen in doorsnee muziek. Wat inspireerde jullie om hiermee aan de slag te gaan?
Dries: De eerste keer dat we dat gedaan hebben was in de Ardennen. Daar schreven we een nieuw nummer “We’re All Late Tonight”, waar de plaat naar vernoemd is en daarbij komt ‘spoken word’ heel uitgesproken doorheen het volledige nummer aan bod. We voelden toen dat dat nummer heel veel energie had en dat die energie ook goed bij OPROER paste. Daarom hebben we dat daarna nog in andere nummers geïntegreerd. Het is live ook een manier om het publiek veel meer te betrekken, want bij ‘spoken word’ spreek je de zaal bijna letterlijk aan.
Victor: Ik denk dat Dries daar als frontman ook gewoon heel goed mee wegkomt. Dries is een frontman die zo dicht mogelijk bij het publiek wil staan als hij een verhaal aan het vertellen is. Zodat de mensen echt aan zijn lippen hangen. Je merkt dat wel echt dat de eerste rijen daar naar aan het luisteren zijn en samen met Dries in een bubbel zitten, dat wordt versterkt door die gesproken teksten.
Ik ben voor dit interview in de stoffige archieven van Dansende Beren gedoken en heb daar een review teruggevonden over “Dolores”, jullie debuutsingle uit 2018. Dat is ondertussen een hele tijd geleden, met nog een andere bandsamenstelling. Hoe kijken jullie daar op terug?
Dries: We zijn in 2019 heel expliciet gestart met een nieuw hoofdstuk, toen is ook onze bezetting veranderd. Dat was niet de start van OPROER, maar wel de start van OPROER zoals het nu is. “Dolores” en alles daar rond, is een afgesloten hoofdstuk waar we wel nog positief op terugblikken. We spelen het intussen niet meer live en sindsdien is op de naam na alles veranderd. Wat we in het begin deden is een afgesloten hoofdstuk, waar we toch veel uit geleerd hebben. Vroeger waren we ook bezig met andere projecten waar we veel uit hebben meegenomen. Nu brengen we gewoon een ander verhaal.
Jérôme: Het was uiteraard een loopbaan naar dit punt. We hebben “Dolores” wel nog een lange tijd gespeeld. Het is niet zo dat we in 2019 al plots dachten ‘oké, we gaan iets volledig anders doen’. De afgelopen vier jaren zijn we veel geëvolueerd en nu zijn we er samen aan uit wat we de komende jaren willen doen. De stevige basis is bereikt en vanaf nu kunnen we in de hoogte werken.
Jullie hebben nu dus gevonden wat jullie willen doen en daar hoort een album bij. Binnenkort verschijnt jullie debuutalbum, hoe voelt het om een plaat uit te brengen?
Dries: Als ik er één woord mag opplakken: intens.
Intens?
Dries: Voor mij is dat een heel breed en omvattend woord. De laatste weken zijn al heel intens geweest en we weten ook wat er nog komt. Het is in eerste instantie mega cool wat er gebeurt en dat is niet vanzelfsprekend. Ik denk dat ik voor ons vijf mag spreken als ik zeg dat we ervan genieten wat er allemaal gebeurt en het is echt mega zot. Intens betekent ook heel druk, waarbij we moeten zoeken naar hoeken en gaatjes waar we tijd kunnen maken om alles zo perfect mogelijk te krijgen. De muziek, onze AB-show die er aan komt, alles er rond moet goed zijn en dat is intens. We leven nu met ons vijf ook praktisch samen en óók dat is heel intens.
Jérôme: Intens moet niet in het negatieve worden getrokken, al denk ik dat dat voor ons vijf wel duidelijk is.
Dries: Ja, het drukke en het zoeken naar tijd, is niet alleen intens, maar ook positief. Alle energie die we in de band steken krijgen wij op dit moment op alle vlakken dubbel terug.
Jullie hebben nu voor het eerst muziek gemaakt waarvan je wist dat die op een album ging komen, in de plaats van losse nummers. Hoe was de ervaring om muziek te maken voor in een album in vergelijking met losstaande nummers?
Jérôme: We hebben in het verleden al veel singles uitgebracht en eens een ep, maar toen hebben we nooit echt nagedacht over de samenhang. Nu voelde ik heel hard dat we alle vijf iets hadden van ‘dit is ons album, dit is ons boekje met het verhaal dat we willen vertellen’. Het leek ons logisch dat dat de volgende stap was en we wisten welke nummers we hiervoor moesten schrijven. Het is eigenlijk allemaal redelijk snel en vlot in elkaar gevallen. Al zijn er wel een aantal nummers die achterwege blijven.
Dries: Eens dat je weet dat je aan een album bezig bent en je al wat kapstokken hebt, begin je echt te schrijven richting die vinyl, of die plaat. Het is begonnen met veel uiteenlopende ideeën, maar eens we wisten welk verhaal we daaruit wilden halen, konden we doelgerichter schrijven en kwam, zoals Jérôme zegt, de samenhang.
Het album gaat over een individueel en toch universeel gevoel
Er wordt nu gesproken van een verhaal. Wat zijn de rode draden doorheen We’re All Late Tonight?
Dries: Voor mij gaat het tekstueel over de valkuilen van het constant streven toekomstige ideaalbeelden, waardoor je hier uiteindelijk in komt vast te zitten. Onze plaat is dan een oproep om te durven kijken naar het heden, naar wat er nu op je pad komt en daar ook van te durven genieten. Die boodschap komt wel doorheen verschillende tracks aan bod en zit ook verwerkt in het artwork, voor mensen die daar naar op zoek gaan.
Victor: De rode draad kwam heel organisch. We hebben niet met ons vijf op voorhand expliciet afgesproken wat het thema moest worden. We hebben allemaal los van elkaar elk op een bepaald moment beseft wat het thema is en zo kunnen luisteraars dat thema ook ontdekken. Of net niet en er eventueel een andere invulling aan geven.
Jullie hebben het over in het nu leven en niet te veel met de toekomst bezig te zijn. Zit er dan een vorm van kritiek op de samenleving en prestatiedruk in jullie album? Of zie ik het dan te politiek?
Dries: Onrechtstreeks zit het er sowieso in, maar het is niet zo dat we de samenleving als systeem willen aanvallen. De plaat gaat vooral over het gevoel van druk van bovenaf dat een individu kan voelen.
Victor: Het album gaat over een individueel en toch universeel gevoel, maar is het is geen politieke kreet.
Dries: We hopen dat mensen dat gevoel herkennen en zich kunnen vinden in dat gevoel dat van bovenaf komt.
Zijn er nummers waarvan jullie zelf vinden dat ze er uit springen?
Jérôme: Ik heb dat gevoel totaal niet. Live zijn er ook geen liedjes waar ik het meest naar uitkijk, doordat we ervoor zorgen dat we allemaal van alle nummers volledig content zijn. We wilden dat van in het begin, dat we allemaal volledig achter al onze nummers staan. Dus ik denk eigenlijk niet dat ik een favoriet nummer heb.
Jullie gingen dus altijd op zoek naar een consensus? Er werden geen compromissen gesloten?
Jérôme: Als er een idee was waar nog niet iedereen van overtuigd was, kon dat idee wel eerst verder werden uitgewerkt vooraleer het helemaal werd afgeschoten. We gaven elkaar de vrijheid om mekaar te overtuigen en stonden daar open voor.
Victor: We kunnen echt zeggen dat we alle vijf overtuigd zijn van alle liedjes die op de plaat staan.
Dries: Nu zou ik wel voor mezelf zeggen… Ik ben honderd procent akkoord met wat jullie over de plaat zeggen, maar vorige week kwam onze nieuwe videoclip uit en daardoor zou ik wel zeggen dat “Geez” er nu voor mij uitspringt. Net omdat het meer aandacht krijgt en wat er nu met die track gebeurt zit het verser in mijn hoofd. De videoclip met danser Joffrey Anane en wat hij in die video doet, is echt… (Sprakeloos)
Victor: Ik heb wel een gelijkaardig gevoel met de titeltrack eigenlijk. “We’re All Late Tonight” vind ik een heel sterk nummer en zie ik meteen voor mij, daarom is het dan ook de titeltrack geworden.
Dries: Op dat lied komt het thema tekstueel ook het meest letterlijk naar voren, zonder het onder stoelen of banken te steken.
Je verwijst naar de nieuwe videoclip van “Geez”. Daarin zijn jullie te zien als robotachtige figuren die aan een computer zitten te werken en danst Joffrey Anane er op los. Van waar kwam dit idee?
Dries: De expliciete uitwerking van het idee ligt bij Reina Rasti, de regisseur die echt een sterk werk heeft afgeleverd. Zij heeft het album en uiteraard de single gehoord en dan heeft ze de thematiek die we net bespraken in beelden omgezet. Het gaat over iemand die uit zijn 9 to 5 bubbel wordt gesleurd of er probeert uit te breken.
De videoclip past dus niet alleen bij “Geez”, maar ook bij het volledige album?
Victor: We hebben Reina veel vrijheid gegeven met het interpreteren, omdat we er veel vertrouwen in hadden. Toen ze haar ideeën voorstelde, dan voelden we aan dat die exact aansloten bij wat wij ook voor ogen hadden. Wij hadden een visie, maar konden die niet onder woorden brengen en zij is daar dan wél in geslaagd.
Jullie hebben nog al andere video’s gemaakt met pruiken en een hondje. Is het visuele iets dat voor OPROER dan ook zeer belangrijk is?
Dries: Onze job is in eerste instantie het muzikale, maar we beseffen ook hoe belangrijk het visuele is in al zijn vormen: YouTube, sociale media en live. We willen OPROER zo breed en zo compleet mogelijk brengen. Dat doen we door onze muziek te ondersteunen met beelden en zo komt het dubbel zo hard binnen bij luisteraars en kijkers. En het is ook gewoon super leuk om video’s te maken. (Lacht)
Je vermeldt ook het visuele aspect live en sprak eerder al over jullie show in de AB. Gaan jullie er daar dan een extra visueel spektakel van maken?
Jérôme: We hebben twee uitverkochte shows in de Vooruit in Gent gedaan dit jaar en die gaven wel een kleine weergave van hoe wij graag een clubshow zouden doen. Nu gaan we die voor de AB helemaal uitgewerkt hebben met lichten, met een bijpassend… Ik ga er nog niet te veel over vertellen. Met een specialleke hier en een specialleke daar willen we ervoor zorgen dat alles zo goed mogelijk overkomt. We spelen in de AB en daar kunnen we niet al te los over gaan.
Dries: Die voorbereiding is een onderdeel van dat intense. (Band lacht)
We hebben het nu over de AB, maar er staan ook shows gepland in Nederland. Was het van in het begin een doel om ook in het buitenland te gaan spelen?
Dries: We mikken wel hoog en zien het groot. Dan zijn Nederland en later de andere buurlanden ook wel een doel. We hebben er al een aantal shows gedaan met Ramkot, maar ook op onszelf. De Nederlandse ‘fans’ zijn wel al enthousiast. Onlangs speelden we in Tilburg en daar was er een man die ons kort daarvoor al had gezien in Rotterdam, maar nu opnieuw kwam om OPROER aan zijn vrouw te tonen. Het is zot dat we er nu al in Nederland in slagen om toch één iemand een uur in de auto laten zitten om naar een van onze shows te komen kijken. In Nederland heeft het publiek geen persoonlijke binding met de band. In België komen er altijd wel mensen kijken die we kennen, maar in Nederland komen ze dan echt voor de muziek. Dat doet me wel iets. Het Nederlandse publiek doet er op vlak van enthousiasme nog een stapje bovenop.
Victor: In België heb ik het gevoel dat de mensen heel hard staan te luisteren en dat je die eerst moet overtuigen vooraleer ze volledig mee zijn. In Nederland zijn ze iets rumoeriger, maar krijg je er meteen veel van terug. Ze zijn daar achteraf ook eerlijker. (Lacht) Dat is nog een verschil tussen Belgen en Nederlanders.
Jérôme: We speelden onlangs als voorprogramma van Ramkot en nadien kwamen er mensen zeggen ‘amai, we zijn echt omvergeblazen en jullie pasten ook goed bij Ramkot’. Langs de andere kant zijn er ook mensen die gewoon komen zeggen ‘ja, wij kwamen voor Ramkot hé’ en dan is het wel duidelijk. (Lacht)
Het gaat nu over shows in het buitenland. Welke dingen willen jullie graag nog in het bereiken met OPROER in de komende tien à vijftien jaar?
Jérôme. Ik hoop binnen vijftien jaar vooral nog altijd veel plezier te maken en tegen dan een hoop albums in de kast te hebben staan.
Victor: The sky is the limit.
Dries: Binnen tien jaar wil ik hetzelfde doen als nu, maar met meer grijs haar. Ik hoop eigenlijk vooral dat we gewoon kunnen doen wat we nu aan het doen zijn en ondertussen nog stappen kunnen zetten richting god-weet-wat. We willen wel hoog pieken, maar we hopen er vooral zelf veel uit te halen en plezier te maken. Wat we sowieso echt willen doen is eens touren in het buitenland. Dat staat op de bucketlist en gaan we wel werk van maken.
Jérôme: Als we gaan touren doorheen Europa en over de wereld gaan we wel veel verlof moeten pakken.
We’re All Late Tonight is vanaf 21 september te beluisteren en er zijn nog een aantal tickets te koop voor de show van OPROER in de AB op 4 oktober.
