Nog niet zo heel lang geleden stond Pretenders twee avonds op rij in een uitverkochte De Roma. Daar passeerde naast een resem aan stevige songs van vroeger ook wat nieuw materiaal, waarvan we nu dan eindelijk de studioversies kunnen beluisteren. Het twaalfde studioalbum van de band had namelijk op 1 september al moeten verschijnen, maar de release werd omwille van productionele zaken twee weken uitgesteld. Gelukkig kunnen we nu al zeggen dat Relentless het langere wachten absoluut waard was.
Al van bij het begin krijgen we ondanks de dunne muzikale bezetting van Pretenders een heuse wall of sound voorgeschoteld met “Losing My Sense of Taste”, waarop de elektrische gitaar met die typische Chrissie Hynde-sound centraal staat. Ook haar stem heeft nog niets van haar karakteristieke timbre moeten inbinden, maar voor dynamische zang moesten we nog even wachten. Gelukkig kwam ook dat er al snel met “A Love“, dat eerder al meer dan terecht als single verscheen, want is het mede door Hyndes uithalen verreweg een van de beste nummers op een album dat sowieso al bol staat van de sterke songs.
Ook de productie is om vingers en duimen bij af te likken. Geen enkel nummer klinkt te braaf of te gepolijst, maar wel steeds toegankelijk en altijd wel met een ruw en ruig randje, dat vele keren kan toegedicht worden aan gitarist James Walbourne. Wie de man al eens live aan het werk zag, weet dat hij zonder meer een gitaarwonder is en dat is op Relentless, trouwens het tweede album waaraan hij meeschreef, niet anders. Met wat snelle licks tijdens de gezongen stukken en enkele ferme solo’s weet hij songs zoals “Domestic Silence”, waarop hij ook meezingt, van nog meer body te voorzien.
Toch hoeven het niet allemaal flitsende gitaren te zijn, want met tragere songs zoals “The Copa” en het idyllische akoestische “Look Away” wordt op de tweede helft van het album meer de kaart van de kalmte getrokken, met hier en daar nog wat onvervalste rockers zoals “Vainglorious”. De band weet op die manier ook weer zijn veelzijdigheid te illustreren, al had het qua duur en afwisseling in zijn totaliteit wel met een kalm liedje minder kunnen doen. Soms ontmoeten die kalme kant en de rockkant van Pretenders elkaar ook in één song en dat levert een ander hoogtepunt van deze langspeler op. “Just Let It Go” opent vrij kalm en gezapig, met een akoestische gitaar, een slidegitaar en de stem van Hynde die op de voorgrond treden, waarna het nummer zich net zoals iedere goede ballad ooit ontpopt tot een rockfestijn met dreunende gitaren op het einde.
Door de doorleefdheid van de stem van Amerikaanse zangeres weet ze de grotere hoeveelheid serene ballads van een bepaalde authenticiteit en tederheid te voorzien, wat gezien haar 72-jarige leeftijd ook niet meer dan normaal is. Dat haar stem net dat tikkeltje fragieler klinkt dan vroeger weet vooral heel veel toe te voegen aan het ingetogen slotnummer “I Think About You Daily”, dat soms wat aan T-Rex’ “Cosmic Dancer” doet denken, en voorzien is van een melancholisch strijkersarrangement geschreven door Johnny Greenwood van Radiohead. De tekst waarin Chrissie Hynde hoofdzakelijk terugblikt voegt nog wat nostalgie en melancholie toe en daarmee is “I Think About You Daily” een prachtige afsluiter van een sterke plaat en het absolute hoogtepunt van Relentless.
Relentless brengt een fijne mix van strakke rocknummers en geladen ballads, met hier en daar een meer idyllisch liedje. Daarmee illustreert de band niet alleen zijn veelzijdigheid, maar tonen Hynde en Walbourne ook net zoals op voorganger Hate For Sale dat ze een goede muzikale match zijn, die alle kanten op kan gaan. Relentless kan vanzelfsprekend moeilijk tippen aan de eerste drie albums van Pretenders, maar het zou wel zomaar eens haar beste van de 21e eeuw kunnen zijn.
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Ontdek “I Think About You Daily”, ons favoriete nummer van Relentless, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
