Seal @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Op date met Seal

Het was alweer meer dan zeven jaar geleden dat Seal een volledig concert gaf op Belgische bodem. De Britse zanger bewees al snel dat zijn fans hem ongetwijfeld al veel te lang hadden moeten missen, want het Koninklijk Circus was ondanks de stevige ticketprijs in een mum van tijd uitverkocht. Het was trouwens ook het eerste optreden van Seals Europese tournee, die in teken stond van de dertigste verjaardagen van zijn eerste twee albums, die beiden Seal heten. De nostalgische trip was natuurlijk ook een meer dan logische keuze, want de Brit heeft ook al acht jaar geen album met eigen nummers uitgebracht.

Om acht uur zat het snikhete Koninklijk Circus braaf te wachten op Seal, terwijl de waaiertjes tegen de hitte alomtegenwoordig waren. Na een kwartier werd op het grote witte doek dat voor het podium gespannen was een video afgespeeld, met daarin albumhoezen, videoclips van de Brit zelf, filmreferenties en eigenlijk gewoon alles dat met Seal te maken heeft. Zelfs zeehondjes. Dat de sfeer goed zou zitten was toen al duidelijk, want zelfs tijdens de video begonnen fans al met meeklappen op de muziek.

Eens het doek viel, werden Seal en zijn muzikanten al meteen met ferm gejoel onthaald en met opener “Crazy” greep de zanger al snel naar een van zijn grootste hits; een nummer dat het publiek meteen in de juiste stemming bracht. Het zittende middenplein bleef dan ook niet lang een zittend middenplein en bij het horen van de eerste noten van “The Beginning” – ironisch genoeg dus niet het begin – veerde iedereen recht, van het middenplein tot het balkon. Dat Seals unieke stem nog steeds hetzelfde klonk als dertig jaar geleden en dat hij ook zes uitstekende muzikanten met zich meehad, zorgde ervoor dat het naast de sfeer ook muzikaal prima in elkaar zat. Dat de zanger voor “Deep Water” ook zelf zijn gitaar bovenhaalde, werd vanzelfsprekend ook op applaus onthaald.

Helaas werd het tempo wel enkele keren uit de set gehaald doordat de zanger een veel te lange bindtekst had voorbereid over verbinding en dergelijke meer. Hij trachtte wat in dialoog te gaan met het publiek, maar dat kwam helaas niet verder dan een hoop mensen die door elkaar schreeuwden. Door die onderbrekingen was de schwung er dan ook even uit en het veel te lange instrumentale stuk tijdens “Violet” zorgde ervoor dat we de aandacht er maar moeilijk konden bijhouden. Heel wat muzikanten kregen de kans om wat te soleren, maar door de zachte sound en het ietwat logge tempo kwam dat niet helemaal van de grond. Enkele danspasjes van Seal met zijn achtergrondzangeres maakten het wel wat interessanter en dat kon, net zoals iedere kleine dansbeweging van Seal, op gejoel rekenen. Gelukkig wist een rockend “Bring It On”, waarbij de fans weer gingen rechtstaan, ons daarna weer helemaal wakker te schudden en toen kregen we wel een solo die ons achterover deed vallen, namelijk een heuse gitaarsolo.

Met wederom zo’n te langdradige pseudo-Nick Cave-bindtekst over ’the circle of life’ en verbondenheid verdween het tempo daarna helaas nogmaals, al leek het publiek daar niet rouwig om. Seal ging deze keer namelijk tussen het publiek staan en dat leverde vooral veel mensen op die de man van zo dicht mogelijk wilden fotograferen. De Brit maakte wel tijd voor een fan in een rolstoel en dat leverde een vertederend momentje op. Dat het emotionele “Prayer For the Dying” volgde, maakte het hartstochtelijke gebeuren dan ook compleet.

Seal was ook niet meer uit het publiek weg te slaan. Aan het begin van zijn lang uitgerokken hit “Killer” stond hij welgeteld een minuutje op het podium alvorens hij zich weer onder zijn fans mengde. Door regelmatig op een stoel te staan kon iedereen hem ook nog voldoende zien en dat verliep zelfs soepeler dan het wandelen doorheen de zaal, want de zanger struikelde op een bepaald moment en ontliep maar nipt een tête-à-tête met de grond. Ook enkele fans kregen door de intieme setting en het nauwe contact een onderonsje met de zanger, al werd een fan tijdens een fantastisch “Kiss From A Rose” dusdanig beschaamd dat heel wat mensen – waaronder zijzelf – er toch voorzichtjes om moesten lachen.

Daarna was het even genoeg voor Seal en verdween hij vanuit het publiek rechtstreeks de coulissen in. Hij en zijn band bleven nog vrij lang weg, maar – zoals nagenoeg iedere artiest dat doet – kwamen ze allemaal nog terug voor een bisrondje. “Get It Together” was het laatste rockendere hoogtepuntje, waarna intiem werd afgesloten met het tragere “Loves Divine”, dat werd voorafgegaan door een introductie van zijn bandleden, die wederom net te lang duurde. Wel moeten we onze complimenten geven aan de achtergrondzangeres, want Seal vertelde dat het haar allereerste show met hem was, terwijl ze al als een geroutineerde meedraaide.

Het optreden van Seal was er eentje dat muzikaal uitstekend in elkaar zat, met prima muzikanten en natuurlijk de Britse zanger zelf, wiens karakteristieke stem nog steeds als een huis staat. Dat hij ook zo dicht het publiek ging opzoeken was natuurlijk aardig, maar helaas moesten we daar ook de veel te lange vertellingen bijnemen. Het kon ook niet veel anders, want Seal speelde maar twaalf nummers in een ruim anderhalfuur, wat natuurlijk resulteert in overdaad aan opvulling tussen de nummers door. De fans konden het – mede doordat hij zo dicht bij hen kwam en vooral ook doordat Seals fans grote fanatiekelingen zijn – wel op prijs stellen, maar het was niet bevorderlijk voor het tempo van de show. Seal gaf kortom een uitstekend concert met een uitstekende sfeer en helaas ook net wat te veel tekst en uitleg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!