Wanneer de grootste vergissing van jouw leven uiteindelijk de beste beslissing blijkt te zijn die je ooit hebt genomen, wat doe je dan vervolgens? Voor Holding Absence ligt het antwoord in het creëren van een stadionwaardige soundtrack voor zelftherapiesessies. Gepresenteerd als de apotheose van een trilogie van albums die liefde, verlies en de persoon die je wordt terwijl je de stukken bijeenraapt. Tegen die achtergrond maximaliseert The Noble Art Of Self Destruction de cinematische droefheid die ze hebben gevormd op The Greatest Mistake Of Your Life. Als het refrein van “Afterlife” van het vorige album een lawine kan veroorzaken tijdens een clubshow, dan heeft “These New Dreams” de kracht om rillingen over de ruggen van tienduizenden mensen te sturen en longen overuren te laten maken om woord voor woord mee te zingen.
The Noble Art Of Self Destruction is als de Oppenheimer van alternatieve muziek, en Holding Absence is de Christopher Nolan van dit parallelle universum. Bassist Benjamin Elliott, drummer Ashley Green, gitarist Scott Carey en zanger Lucas Woodland hebben een rijk conceptueel tapijt geweven van depressie, impostorsyndroom en zelfliefde, verteld door een onbetrouwbare verteller die verdwaald is in een doolhof dat bekendstaat als de geest. Elk nummer vloeit in elkaar over en blaast elk moment nieuw leven in, waarbij ze tegelijkertijd in de schijnwerpers staan en de show stelen.
“Head Prison Blues” begint met een schreeuw in de leegte, dissonante bekkens klinken in de verte, en dan barst het los in een explosief refrein dat aanvoelt als het zien van een gigantische ster sterven aan de nachtelijke hemel. Het is in deze setting dat Holding Absence hun kraam heeft opgezet: ze zijn klaar om de grootste alternatieve band van Groot-Brittannië te worden. In “Head Prison Blues” ligt een nucleotide die een streng dna vormt die door The Noble Art Of Self Destruction loopt. Terwijl Lucas bekent dat hij zichzelf heeft opgesloten in zijn eigen brein: ‘Locked myself inside a cell with my own sins / and every day is a different conviction’. Het wordt hem duidelijk dat wat we zien en wat we denken niet overeenkomt met wat degenen om ons heen doen, geïllustreerd door de manier waarop het de prachtige, zwevende klanken tegenover elkaar plaatst en de kloof benadrukt die onze geesten creëren.
Die kloof komt het duidelijkst tot uiting in de meeslepende, zwevende harmonieën van “False Daw”n. Die harmonieën bezwijken als papier onder de druk van een paar scharen, terwijl het eerste het schot van het laatste recht aansnijdt. Terwijl de krachtige woah-oh’s van “False Dawn” beklagen dat ‘Prophecies of me have been seen / that I just don’t believe in’, gebruikt “Scissors” sinistere kreten, pulserende drums en scheermesachtige riffs om ‘Sever the parts of my soul I’ve infected with poisonous cells / or pass the elastic and rope with a dull pair of scissors / I’ll cut it by myself.’ Net zoals Nolan meesterlijk doet met Oppenheimer, ligt veel van de magie van The Noble Art Of Self Destruction in het vermogen om ons het gevoel te geven dat we de vlieg aan de muur zijn. De zelfverzekerde, Empire State Building-achtige structuren van “Liminal”, geleid door Greens meesterlijke, monolithische drumwerk, vormen een spoedcursus in de vicieuze cirkel van depressie, waarbij we onze eigen staart achtervolgt in onze geest terwijl Woodland zijn hart op zijn mouw draagt.
The Noble Art Of Self Destruction is niet voor de zwakkeren van hart. De tien songs zullen je een emotioneel gewichtig gevoel geven, maar elk concept is toegankelijk. En hoewel alle tien songs op zichzelf grootschalige knallers zijn, zijn er drie uitschieters die laten zien dat de toekomst in het verschiet ligt voor Holding Absence. “Death Nonetheless” is een favoriet van de fans in wording; een door feedback geïnduceerde coma van dissonantie die melodieus botst met wereldveroverende percussie. Een song die zich krachtig opbouwt naar de kippenvelinducerende, stadionverwoestende samenzang. “These New Dreams” is het liefdeslied waar je jezelf in kwijt bent geraakt, een ode aan degenen in ons leven die ons weer aan elkaar naaien wanneer we onszelf opensnijden en onze mislukkingen bloeden. Piano’s en synthesizers glinsteren in de verte terwijl Woodland een van zijn meest hartverscheurend mooie vocalen levert en ons tot tranen beweegt terwijl hij toegeeft; ‘I’ve been holding onto better days…’. Een roep om jezelf een beetje liever te gaan zien.
Tot slot verbrijzelt afsluiter “The Angel In The Marble” alle verwachtingen en beantwoordt in één nummer een vraag waar velen mee hebben geworsteld: hoe volg je The Greatest Mistake Of Your Life op? Maar als iemand een prijs verdient, dan is het Woodland voor zijn ontroerende monoloog die ons laat weten dat ondanks alle zelfhaat en zelfafkeer waarmee het leven ons kan achterlaten, uiteindelijk alles goed komt. Met The Noble Art Of Self Destruction legt Holding Absence hun claim voor de troon van de toekomst van de Britse muziek. Wees er zeker van, dit album zal de doorbraak van deze band zijn en het zal waarschijnlijk de top van de eindejaarslijsten over de hele wereld halen. Maar nog belangrijker, wees niet verbaasd als je aan het einde ervan tegelijkertijd huilt en glimlacht. Dit album is een ruwe diamant dat bedoeld is om door de massa’s te worden gehoord.
Website / Instagram / Facebook / Twitter
Ontdek “These New Dreams”, ons favoriete nummer van The Noble Art Of Self Destruction, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
