Waar Jungle in zijn begindagen baadde in mysterie, straalt de band rond Tom McFarland en Josh Lloyd nu vooral muzikale zonnestraaltjes uit. In de tien jaar dat de Britten zich in de debatten mengen, hebben ze een geheel eigen sound weten te ontwikkelen, die doorheen de platen die ze maakten ook alsmaar verder is gaan evolueren. Bijgevolg werden de (festival)podia ook steeds groter, net als de liefde voor en van de heren. Toch moet gezegd dat het ernaar uitziet dat de populariteit van Jungle de laatste tijd zijn plafond heeft bereikt. Na het succes van de zelfgetitelde debuutplaat en opvolger For Ever kon Loving In Stereo wel overtuigen, maar de échte bevestiging bleef naderhand vrijwel uit. De coronaperiode kan daar ergens natuurlijk ook wel een rol in hebben gespeeld, dus nu al die problemen van de baan zijn, kan ook de groep proberen verder meanderen.
Dat gebeurt nu in de vorm van Volcano, het alweer vierde album van Jungle in een decennium tijd. Het gaat dus redelijk vlot voor de Britten en daar wringt meteen ook het schoentje bij deze langspeler. Meer dan eens dingt het idee op dat we het allemaal al wel eens hebben gehoord. Dat is achteraf gezien natuurlijk ook de grote keerzijde van de medaille waar de groep al enige tijd mee kampt: er zit niet al te veel variatie in de sound die ze zich doorheen de jaren eigen hebben gemaakt. De lava die de vulkaan uitspuwt, klinkt daarom niet per definitie lauw, maar ons echt verbranden doet ze slechts bij momenten.
De zwaarste brokken magma worden al helemaal aan het begin voor onze voeten geworpen. Eerste single “Candle Flame” leek in dat opzicht al zo’n klein half jaar geleden de weg te plaveien voor een logisch vervolg op de carrière van Jungle. Opzwepender, elektronischer, zomerser; de te verwachten evolutie. Die lijn wordt doorgetrokken in openingsnummer “Us Against The World”, waarin het een baslijn en iets dat op een panfluit lijkt zijn die naar meer smaken. Opvolger “Holding On” ontpopt zich op zijn beurt dan ook al snel tot een van de hoogtepunten van het album, met invloeden van garage en club. Jungle klonk zelden zo ruw en daardoor net dat tikkeltje lichter.
Helaas ziet het ernaar uit dat de band snel door zijn voorraad aan frisse randjes zat, want we kunnen niet verbergen dat we bij de rest van Volcano een beetje op onze honger blijven zitten. Bij “Dominoes” blijven de heren bijvoorbeeld drie minuten lang op hetzelfde nageltje kloppen, terwijl “Every Night” alle moeite van de wereld heeft om erbovenuit te springen. Een nummer als “Problemz” kende anderhalf jaar geleden zelfs al problemen om het hoofd boven water te houden en ook feature Bas kan “Pretty Little Thing” er niet van weerhouden als saai bestempeld te worden.
De rest van Volcano schommelt een beetje tussen de uitersten. Nooit opvallend goed, maar ook nooit echt slecht. Ondanks het gebrek aan gebruik van potentieel van Channel Tres is “I’ve Been In Love” wel gewoon een chill nummertje geworden; net zoals “Back on 74” overigens. Roots Manuva redt op zijn beurt “You Ain’t No Celebrity” van de eentonigheid door met zijn zwoele vocals voor een ware metamorfose binnen dezelfde song te zorgen, terwijl “Coming Back” dan weer als het ietwat opzwepende B-kantje van “Candle Flame” gezien kan worden.
Op zich dus allemaal wel goed, maar je merkt doorheen het luisteren van Volcano wel dat Jungle zijn magie uit de begindagen wat kwijt lijkt te zijn. De promocampagne rond deze plaat bleef ook redelijk onder de radar, waardoor heel wat singles vrij weinig tot geen airplay hebben gekregen; het draagt er allemaal toe bij dat het soms lijkt alsof het duo zichzelf een paar keer lijkt voorbij te streven. Hetgeen de groep ooit zo speciaal maakte, moet nu alsmaar meer plaats maken voor een toegankelijke, commerciëlere sound, waardoor Jungle zichzelf de das lijkt om te doen. Ongewild waarschijnlijk, daar de heren het ongetwijfeld als evolutie zien. Wij hebben na het luisteren van Volcano echter steeds meer het gevoel dat het plafond is bereikt.
Om alle onduidelijkheden de wereld uit te helpen: Jungle heeft al bij al een redelijk degelijke plaat gemaakt met een paar uitschieters, al zal ze – de vorige drie in het achterhoofd houdend – hoogstwaarschijnlijk het meest van allemaal verdrinken in middelmatigheid. De vooruitgang waar de heren zo naar trachtten te streven komt er een paar keer door, maar over het algemeen overheerst toch vooral het gevoel dat we het ondertussen allemaal al wel eens hebben gehoord. In z’n geheel is Volcano dus gewoon oké, maar ook niet meer dan dat.
Op 16 november stelt Jungle Volcano voor in de Lotto Arena.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Holding On”, ons favoriete nummer van Volcano, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
