We hebben er lang op moeten wachten, zeven jaar om precies te zijn, maar nu krijgen we eindelijk een nieuw album van ANOHNI. Deze keer komt het album op naam van ANOHNI and the Johnsons – dat vroeger Antony and the Johnsons was – te staan en dat betekent zelfs het eerste nieuwe album van ANOHNI en haar bekendste begeleidingsband, sinds Swanlights dertien jaar geleden verscheen. Het mag dus duidelijk zijn dat we al heel lang uitkijken naar wat uiteindelijk My Back Was A Bridge For You To Cross is geworden.
De singles die in de aanloop naar de release van het album werden uitgebracht, deden vermoeden dat ANOHNI deze keer resoluut voor de soulvolle nummers zou kiezen, terwijl de melancholie van klassiekers als “Hope There’s Someone” en “You Are My Sister” maar een klein plekje op de achtergrond krijgt. Het vermoeden dat de singles met zich meebrachten wordt op het album ook bevestigd, al hoeft dat niet te betekenen dat het daarom een minder goed album is, want het is voornamelijk gewoon anders.
Zo brengt openingsnummer “It Must Change” ondanks de hevige tekst meteen een warm gevoel met zich mee en ANOHNI’s soulvolle stem versterkt dat gevoel vanzelfsprekend nog meer. Doorheen het hele album is de zwoele elektrische gitaar met een tikkeltje reverb haast een constante, net zoals de zomerse percussie. Maar weinig van de kenmerkende ANOHNI-zwaarmoedigheid dus, al wordt gelukkig ook niet krampachtig vastgehouden aan het soulgenre. Zo is “Go Ahead” haast een uit de hand gelopen noiseproject, waar de Britse zangeres dan precies bovenop zingt en schreeuwt. Het had prima als interlude kunnen dienen, maar kwam helaas wel wat te vroeg op het album.
My Back Was A Bridge For You To Cross moet het dus toch vooral hebben van de soulnummers en hoewel we er even voor vreesden, weten ze wel stuk voor stuk overeind te blijven binnen het geheel. De productie en instrumentatie mag dan misschien hier en daar wel wat te glad en te braaf zijn, toch lijken ze zich bewust van die valkuil. “Can’t” is daar het perfecte voorbeeld van, met een energiebom die richting het einde uitbreekt door net wat stevigere instrumentatie en een meer intense sfeer, die nog wordt aangedikt door de vocale uithalen van ANOHNI. Dat alles wordt ook nog eens subtiel ondersteund door strijkers, wat dan weer een pluim op de hoed van Jimmy Hogarth is, die door samenwerkingen met artiesten als Amy Winehouse en Tina Turner reeds zijn stempel drukte op de soulwereld.
Ondanks de vrolijkere instrumentaties heeft ANOHNI wel nog steeds heel wat minder blije boodschappen te vertellen, zoals de titels ook wel doen vermoeden. Ook op “It’s My Fault” is dat het geval. Dat het nummer uit een zeer blijmoedig neo-soulachtig deuntje bestaat, maakt het contrast tussen muziek en tekst des te schriller, maar dat is naar alle waarschijnlijkheid ook net de bedoeling. My Back Was A Bridge For You To Cross, mag dan wel toegankelijker zijn dan de voorgaande albums, dat betekent nog niet dat de Britse opeens oppervlakkig of eendimensionaal wordt.
Ook op het bluesy “Rest” weet ANOHNI te raken met haar teksten. Strofes als ‘rest like the enemy of all that sees / rest like the enemy of all that breathes / in the poison ocean blue / she’ll come home to you’ tonen wederom dat de zangeres ook nog steeds een verfijnde poëte is. De “I Put A Spell On You”-achtige instrumentatie zorgt ervoor dat de tekst nog wat harder binnenkomt en wanneer wederom zo’n muzikale explosie – deze keer zelfs met ronkende gitaren – volgt, ontpopt het nummer zich tot het hoogtepunt van dit album. Dat de instrumentatie aanvankelijk op een klassieker in de versie van Nina Simone leek, mag trouwens ook niet verbazen, want zowel ANOHNI als Hogarth lieten zich inspireren door de legendarische zangeres.
Wederom zorgt ANOHNI op die manier voor een contrast, want meteen daarna krijgen we met “There Wasn’t Enough” het enige echte zwaarmoedige lied van het album en dat is er natuurlijk eentje van buitengewone schoonheid. De contrasten, die een rode draad op zichzelf vormen, lijken zodanig tegenover elkaar te staan dat ze op een bepaalde manier weer bij elkaar passen, waardoor we wel steeds geïntrigeerd blijven door het geheel en wat er op het moment zelf ook gaande is.
Met het zeer korte en ook een tikkeltje ontroerende “You Be Free” dooft het album zeer voorzichtig als een nachtkaarsje uit en dat is ook de ideale manier om de halve rollercoaster, die My Back Was A Bridge For You To Cross was, af te ronden. Het album schoot hier en daar heel wat kanten op, terwijl soul en in minder mate aanverwante genres zoals blues en jazz wel steeds centraal bleven staan. De stem van ANOHNI is er natuurlijk eentje die perfect bij het soulgenre past en tegelijk ook die passende uitspattingen perfect kan voorzien van de nodige emotionele en muzikale ontladingen. Dat ze ook als tekstschrijver nog altijd op een zeer hoog niveau staat, bewijst ze hier nog maar eens. Dat het hier en daar net dat tikkeltje te effen geproducet was kunnen we haar dan ook wel vergeven en misschien was die gladheid ook wel nodig om dan door het grotere contrast tot die rakende en intense gedeeltes te kunnen komen. My Back Was A Bridge For You To Cross verdient ongetwijfeld zijn plaatsje binnen de ANOHNI’s discografie, die qua muzikale stijlen steeds breder en breder lijkt te worden.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek ”Rest”, ons favoriete nummer van My Back Was A Bridge For You To Cross, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
