© Nathan Dobbelaere
Na een weekend vol grootse producties en drukke festivaldagen, mocht het op maandag al eens wat rustiger. Maar rustig betekent gelukkig niet meteen minder speciaal, want in de vooravond stond er een exclusieve showcase van Arlo Parks op de planning. De Britse is nog altijd maar 22 lentes jong, maar heeft met Collapsed In Sunbeams en My Soft Machine nu al twee sterke albums onder de arm waarmee ze de hype helemaal waarmaakt. Dromerige nummers, gemixt met laagjes neo-soul, r&b, pop en spoken word zorgen telkens weer voor een ietwat zwoele cocktail, die daarnaast ook nog eens weet te raken.
De prachtige kelder van de Brusselse vestiging van platenlabel PIAS leek dan ook de ideale locatie voor een artieste als Arlo Parks. Dat de zangeres er alsnog voor opteerde om haar band mee te nemen naar de hoofdstad, en dat voor een set voor om en bij de honderd toeschouwers, was dan ook een fijne verrassing. Die drie muzikanten waren overigens al van vier uur ‘s morgens op de been, waardoor het gezelschap al snel een wolkje van sympathie rond zich had hangen. Dat Parks na het tweede nummer vertelde dat ze zelf ook meer genoot van zulke intieme shows, zorgde ietwat later ook dat het ijs werd gebroken en de ietwat ongemakkelijke sfeer wegebde.
Opener “Weightless” toonde ietsje daarvoor al aan dat de Britse wel degelijk meende wat ze zei; nooit voelden we een vorm van druk, maar zagen we een zangeres die gewoon genoot van wat ze deed. Al zittend dompelde ze het zaaltje onder in een chille, zoete sfeer, terwijl ze daar af en toe de nodige dosis zwoelheid aan toevoegde. Dat gebeurde met regelmaat in de spoken word stukjes, maar ook dankzij de groove die haar band aan de nummers toevoegde. Het publiek begon daardoor voorzichtig te bewegen bij “Blades” en kreeg niet veel later ook het gevoel echt betrokken te worden bij het hele gebeuren. Bij “Black Dog” vertelde ze namelijk hoe belangrijk de betekenis van het nummer – ze schreef het voor een vriend die het moeilijk had, maar nu sterkt het haarzelf om het samen te zingen met anderen – in situaties als deze was.
De sfeer was met andere woorden bijzonder gemoedelijk, waardoor er op een gegeven moment zelfs wat romantiek in de lucht hing. Nadat we wat konden wegdromen bij het wondermooie “Purple Phase”, kwam Arlo Parks namelijk met een cover van Jai Pauls “Jasmine”. Terwijl ze zelf bevestigde wat ze eerder vertelde – dat ze een diep romantisch persoon is – hoorden we zelfs een Nile Rodgers-achtig gitaartje om de hoek loeren. “Dog Rose” werd dan weer gestript tot een akoestische versie, waardoor we voor het eerst echt het gevoel kregen dat de Britse het nummer persoonlijk aan ons bracht. Een lijn die ze doortrok in het daaropvolgende “Hope”, al was het hier het spoken word-gedeelte dat voor voeling met het nummer zorgde. Een groovy gitaarsolo besloot niet veel later de set.
Met iets meer dan een half uur op de klok zat ons tripje door de discografie van Arlo Parks er dus alweer op, al mag je het woord ‘trip’ best letterlijk nemen. De zangeres dompelde ons op korte tijd helemaal onder in haar eigen dromerige wereld; iets waarin de locatie ook wel een belangrijke rol speelde. Op Best Kept Secret viel haar set, weliswaar dankzij het publiek, helemaal in het water, maar in Brussel toonde de Britse dat ze op een intieme manier nog meer kan betoveren dan op plaat. Door respect te geven, krijg je dus altijd terug wat je verdient.
Arlo Parks staat op vrijdag 15 september in de Ancienne Belgique.
Setlist:
Weightless
Blades
Black Dog
Purple Phase
Jasmine (Jai Paul-cover)
Dog Rose
Hope
